Mafia: The City of Lost Heaven – De uitvinder van mijn spanningsboog
Vroeger was de beleving compleet anders in het gamelandschap. Tenminste, als we Twan mogen geloven. Lange tijd had hij een spanningsboog die zo kort was, dat deze eigenlijk niet eens bestond. Totdat Mafia I kwam. Deze game veranderde zijn leven voorgoed. Maar waardoor kwam dat precies?
Vandaag de dag beleef ik alweer mijn eenentwintigste levensjaar als gamer. Wat op vijfjarige leeftijd begon met Super Mario Bros. 3 loopt tot aan de dag van vandaag door tot Mafia III. Een goed moment om stil te staan bij het moment waarop gaming pas echt iets bij me losmaakte. De eerste keer dat ik namelijk echt volledig opging in een game was bij Mafia I, oftewel Mafia: The City of Lost Heaven. De game die er daarnaast ook nog eens voor zorgde dat ik heel veel games opnieuw kon uitspelen. Wel moet ik bekennen dat ik Mafia pas een jaar of vijf na de release speelde. Maar goed, laten we zeggen: beter laat dan nooit.
In de periode voor Mafia speelde ik games puur en alleen voor de gameplay. Een goed voorbeeld is hoe ik Grand Theft Auto III en Max Payne heb uitgespeeld. Cutscenes? Daar was mijn spanningsboog niet lang genoeg voor, ik wilde knallen. Vrijwel alles drukte ik direct door en daardoor kreeg ik weinig van het verhaal mee. Dit veranderde dus grondig door de game van Illusion Softworks. Het begon allemaal al met de enorm cinematografische opening die de stad introduceerde. Daarna schepte de game direct de sfeer van de maffiosi middels de scène in de bar. Mijn interesse was gewekt.
Het goede aan Mafia was dat de game je het gevoel gaf dat je in een grootse open wereld aan het spelen was. Dit terwijl je eigenlijk een vrij lineair verhaal doorloopt dat je gewoon van A naar B brengt en weer terug. Dit gevoel van vrijheid kwam vooral tot stand door de geniale en volwassen verhaalvertelling. Het volwassen verhaal zorgde er zo nu en dan voor dat je behoorlijk pittige dingen moest doen. Wat te denken van het opblazen van een bordeel waarin de beste vriendin van je geliefde werkt? Ik weet nog goed dat ik dat niet per se wilde doen. Gelukkig, volgens het verhaal hoefde het eveneens niet. Doordat ik dezelfde keuze maakte als het verhaal, voelde het net alsof ik die keuze zelf had gemaakt.
Mafia bleef verder ook verbazen. Muziek die van ver voor mijn tijd was (en waar ik mezelf veel te hip voor voelde), bleef ineens in mijn hoofd hangen. Funky gitaarloopjes werden gecombineerd met flink wat jazz en blues. Het versterkte de sfeer van de game des te meer. Langzamerhand begon ik te begrijpen dat games meer waren dan alleen maar schieten en het spel zo snel mogelijk uitspelen. Een gedachte waar ik Mafia nog steeds dankbaar voor ben.
Nu ik aan al het goede denk van Mafia, moet er toch ook iets anders van mijn hart. Het enige smetje op deze fantastische game. Want wie o wie heeft toch bedacht dat gamers het leuk zouden vinden om zich aan de verkeersregels te houden? Hoe vaak wilde ik wel niet even snel van het ene naar het andere deel van de stad en reed ik daarvoor even snel door rood. Binnen no-time had je dan weer de politie achter je aan die je wilde bekeuren en/of aanhouden. Hetzelfde voor te hard rijden. In mijn optiek is dit nog steeds een van de meest onlogische keuzes voor een game ooit. Ik ben daarom blij dat dit in Mafia III anders is. Inderdaad, je krijgt wel een hint als de politie in de buurt is, maar als je dan hard voorbij komt scheuren of door rood rijdt, doen ze gelukkig niks.
Maar ach, als dat alles is. De game zal hoe dan ook voor mij altijd ergens in mijn top 5 beste games blijven zweven. Al is het maar omdat ik hierdoor eindelijk de verhalen ben gaan volgen in games. Het zorgde er in 2007 dan ook voor dat ik weinig zonlicht zag in de vakantie. Metal Gear Solid, GTA III en Vice City, Max Payne en nog veel meer games moesten namelijk uitgespeeld worden. En dat allemaal dankzij Mafia: The City of Lost Heaven.