Mad Max is mede dankzij de recentste speelfilm weer helemaal hot. Fury Road had prima bezoekersaantallen en de meeste media waren lyrisch over de over-the-top actiefilm. Na veel uitstel brengt Warner Bros. een paar maanden later de game over de post-apocalyptische franchise uit. Velen, waaronder ik, waren behoorlijk sceptisch aangezien games gebaseerd op films, en andersom, nagenoeg altijd mislukken. Ik was dan ook blij verrast dat Mad Max voor een groot deel een op zichzelf staande game is met een aantal knipoogjes naar Fury Road. Een keuze die wisselend uitpakt.

Het verhaal van Mad Max is zoals altijd behoorlijk dun. Max is zijn vrouw en dochter verloren en dwaalt in zijn eentje rond in de Wasteland op zoek naar de Plains of Silence waar hij zijn bevrijding in ziet. Echter wordt hij meteen in het begin van de game aangevallen door een groep doorgedraaide War Boys die uiteindelijk Max bestelen van zijn kleren, wapens en auto om hem vervolgens te laten rotten in de woestijn. De eerste knipoog naar Fury Road is dat de War Boys onder leiding staan van Scabrous Scrotus, de zoon van Immortan Joe uit de film. Op zoek naar wraak, en zijn geliefde auto, sluit hij een verbond met de gebochelde Chumbucket die heel erg handig is met auto’s. Zonder verdere goede redenen gaan ze samen op pad en de rest van het verhaal is ook behoorlijk standaard. Genoeg om de game draaiende te houden, maar niet meer dan dat.

De eerste tien uren in Mad Max zijn het sterkst. Je bouwt in samenwerking met Chum, ik mag Chum zeggen, een nieuwe superauto die je kan upgraden tot een meedogenloos oorlogsapparaat. Harpoons, snipergeweer, spikes op elk plekje en mijn persoonlijke favoriet: Thunderpoons; exploderende harpoons die flinke schade kunnen aanrichten op vijandige auto’s. Deze upgrades kan je verdienen door middel van Scrap, het betaalmiddel in de Wasteland. Elke upgrade voelt in het begin als een enorme aanwinst aan en ik stond te popelen om direct de boel uit te proberen op vijandelijk tuig. Naarmate de game vordert, worden de upgrades wat minder drastisch en op sommige momenten merk je amper verschil tussen bepaalde banden of ophanging. Wat je wel merkt is de vreugde als de ‘verschrikkelijke’ V6 wordt vervangen door een oppermachtige V8 motorblok.

Met de eerder genoemde Scrap kan je ook de skills van Max zelf uitbreiden en dit zorgt voor het eerste hekelpunt in de game. Het vinden van genoeg Scrap vergt enorm veel tijd, want je krijgt maar heel weinig als je een hoopje vindt in een vijandig kamp(je). Hierdoor ben je aan de lopende band kampen aan het bezoeken waar je met een beetje geluk tien Scrap vindt. Als de upgrades voor je auto al beginnen rond de 300, werkt dit behoorlijk demotiverend na verloop van tijd. Gelukkig kan je sneller Scrap verdienen door bondgenoten te maken in verschillende Strongholds. Er zijn er in totaal vier en die verkeren allemaal in nood door de tirannie van Scrotus. Naast het spelen van de (optionele) missies kan je ook onderdelen zoeken om bepaalde upgrades voor de Stronghold te fabriceren die allemaal een voordeel hebben. Zo kan je bijvoorbeeld een waterreservoir maken of een olietank, zodat je bij elk bezoek die resources weer hebt aangevuld. Hoe krijg je die onderdelen dan, hoor ik je zeggen. Nou, op exact dezelfde manier als dat je Scrap verzamelt, want ook deze onderdelen zitten verstopt in die honderden kampjes.

Om de leiders van de Stronghold verder te helpen, kan je ook het gebied waarin ze zitten bevrijden van de War Boys of andere doorgedraaide groepen wacko’s. Deze dreiging valt te bestrijden door Scarecrows, een soort twisted totempalen, te vernietigen, oliepompen op te blazen, konvooien te verjagen en mijnenvelden op te ruimen. De meeste lol had ik met de konvooien en Scarecrows, omdat dit dingen waren die je met de auto moest doen wat goed en soepel werkte. Het voelde ook fris aan in tegenstelling tot de sessies met Max ter voet, want Warner heeft dit inspiratieloos aangepakt door exact hetzelfde vechtsysteem erbij te pakken uit hun andere franchises, zoals de Batman: Arkham-serie en Shadow of Mordor. Dit had ik ze kunnen vergeven als de boel soepel werkte, maar het vechten was soms echt een ergenis. Waar de executies en rake klappen er indrukwekkend uitzagen, liet het vechtsysteem steken vallen. Het blocken van aanvallen werkte niet altijd en het vechten was heel erg traag vergeleken met die andere games. Ook kon Max een soort van springen, maar kwam niet veel hoger dan een gemiddelde stoeprand. Het voelde tot mijn spijt een beetje armoedig.

Tot nu toe heeft elk aspect van de game een paar slechte punten, maar er is één ding wel enorm goed uitgewerkt en dat is de omgeving. De Wasteland is werkelijk prachtig en ondanks dat het vooral veel woestijn is, vond ik het toch heel kleurrijk overkomen. De sporadische zandstormen voelde beklemmend aan, want je hoorde en zag amper nog iets. Ook de stofwolken die je zag naderen als er een konvooi op je af kwam rijden, waren mooie details in de prachtige wereld waarin ik maar een enkele bug heb kunnen vinden. Framedrops waren een iets groter probleem dat je vooral goed kon merken als je een groot bewaakt kamp in reed. Naast dat enkeltje puntje viel het met technische mankementen gelukkig erg mee.

Al met al heb ik toch wel genoten van Mad Max. Het eerste deel van de game is erg sterk en de carbattles zijn een genot. Met je Nitro dwars door een auto heen rijden of een thunderpoon in het hoofd van de bestuurder afvuren, brachten een grote grijns op mijn gezicht. De omgeving is adembenemend waardoor de soms wat lange ritten geen grote straf waren. Toch zijn er genoeg dingen aan te merken op deze third-person actie-game. Max ter voet werkt erg stroef en is matig jatwerk van vorige franchises. De game wordt op den duur ook nog eens heel erg repetitief. Ook zitten er gameplay-elementen in waarvan je niet eens merkt dat ze erin zitten en daardoor overbodig voelen. Zo kan de tank van je auto leeg raken en moet je dus benzine vinden, alleen kan je makkelijk uren rijden voor je tank leeg is. En mocht je dan toch zonder komen te zitten, dan is brandstof vinden geen uitdaging met letterlijk om elke hoek wel een verdwaalde jerrycan. Er is op een aantal punten te weinig aandacht besteed en dat is jammer, want deze game had veel meer in zich dan het laat zien.