Lost Sphear

Na de succesvolle release van I Am Setsuna van Tokyo RPG Factory is de ontwikkelaar dit jaar terug met een tweede game in hetzelfde universum: Lost Sphear. Lost Sphear is een compleet nieuw verhaal, maar een groot deel van de mechanics en artstyle is hetzelfde gebleven. Het is dus een spirituele opvolger, om het zo maar te zeggen. De vraag is of het de ontwikkelaars gelukt is om wederom een fantastisch spel neer te zetten.

Na nog geen half uur spelen weet je al dat het verhaal voor een serieuze toon gaat. Het dorp Elgarthe verdwijnt als sneeuw voor de zon en het is aan hoofdpersoon Kanata om zijn dorp terug te brengen. Hij heeft namelijk de kracht om “verloren” objecten terug te brengen. Samen met zijn vrienden, Locke en Lumina, gaat Kanata op pad om de wereld te redden, want overal ter wereld beginnen voorwerpen en mensen te verdwijnen.

Een magisch avontuur

Het verhaal van Lost Sphear heeft genoeg elementen die je het gevoel geven dat het spel geen 25 uur duurt. Hoewel het eerst alleen onschuldig lijkt dat alleen plaatsten verdwijnen, blijkt al snel niet waar te zijn. Ook mensen kunnen zomaar verdwijnen en het breekt je hart dan ook om te zien hoe een kind zomaar ineens zonder reden zijn moeder verliest.

Wat het verhaal ook erg helpt, is dat Kanata en zijn groeiende groep vrienden erg verschillen. De karakters zijn tot op zekere hoogte diepgaand. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, zoals bijvoorbeeld Kanata die altijd alleen maar het goede ziet. Dit mag de pret echter niet drukken, want je vormt wel een emotionele band met de personages. Dit komt doordat je velen echt goed leert kennen. Zo is er een aantal karakters dat groeit als persoon en hebben sommigen van hen echt een tragisch verhaal.

Ietwat teleurstellend is wel dat een sommige delen van het verhaal erg voorspelbaar zijn en je ver van te voren weet wat er gaat gebeuren. Ook zie je een aantal twists ver van te voren aankomen. Tokyo RPG Company weet hier echter wel redelijk goed op in te spelen, want in sommige gevallen zit er achter de twist die je voorspeld had nog een twist die je dan weer niet aan zag komen. Hierdoor sta je uiteindelijk op sommige momenten alsnog met je mond vol tanden.

Het meest jammere van het spel is echter dat het verhaal erg traag is en propvol zit met dialogen. Dit kan na een tijdje erg vervelend worden. Het is dan ook erg fijn dat er een optie is om acties en dialogen door te spoelen. Het brengt soms wat vaart in het spel en dat is tijdens langdradige scenes echt wel nodig. Dit is natuurlijk zonde. Dat dialogen soms zo lang duren is dan ook erg vervelend, want je speelt Lost Sphear toch echt om het verhaal.

Speelt als de klassiekers

Vanuit het verafstaande top-down/third-person perspectief ben je vrij om je groep van vier te verplaatsen door allerlei verschillende stadjes en dorpjes die vol zitten met kleine geheimen en dingen om te verzamelen. Dit speelt vrijwel overal erg goed doordat het je direct weer terug laat denken aan de JRPG’s van vroeger. Het soms echter niet helemaal duidelijk of ik wel net achter een huis langs kan lopen om iets op te pakken of dat ik een andere weg moet zoeken.

Dankzij de moderne doch simpele artstyle voegt het spel wel toe aan de nostalgische sfeer. Je denkt door de artstyle direct terug aan Final Fantasy VII en hoe deze artstyle gebruikt kan worden voor een remaster (en dan bedoel ik niet de remake die eraan zit te komen).

Zodra je buiten de plaatsen loopt, ontstaat er een kleine teleurstelling. Er is gekozen om de speler vrij door een miniatuurversie van de wereldmap heen te laten lopen. Dit ziet er helaas lang niet zo mooi uit als de echte game en voelt meer als een taak om doorheen te spelen. Het speelt niet lekker weg en doet je afvragen of hier niet wat meer aandacht aan besteden had mogen worden.

Dankzij de lost artifacts-mechanic proberen de makers hier nog enige waarde aan toe te voegen. De verdiensten die je uit het herstellen van Lost Artifacts haalt, kunnen veel goeds voor je doen, maar het is niet leuk om ze te verzamelen en te herstellen. Toch is de overworld nodig, want je wordt tijdens het spel vaak naar dungeons gestuurd om daar iets te vinden of op iemand te jagen.

Uit balans

De dungeons zitten vol met monsters en dat brengt ons bij het gevechtssysteem. Net als I Am Setsuna maakt Lost Sphear gebruik van het klassieke Active Turn Based gevechtssysteem. Hoewel dit direct nostalgische gevoelens oproept, merk je ook dat er een aantal verbeteringen in zitten. Zo heb je nu de mogelijkheid om vrij te bewegen, iets wat in I Am Setsuna niet mogelijk was. Dit brengt ook direct het Momentum-systeem met zich mee en deze kan vrij bepalend zijn tijdens gevechten.

De dungeons zijn vaak onoverzichtelijk, waardoor je soms niet meer weet waar je bent. De weg vinden is ook meteen de grootste uitdaging in de dungeons van Lost Sphear. De puzzels zijn erg simpel, gevechten kunnen vermeden worden en zelfs als je moet vechten zijn deze niet moeilijk.

De gevechten spelen wel erg lekker weg en je voelt je dan ook onoverwinnelijk als je steeds blijft winnen. Ik heb er dan ook voor gekozen om elk gevecht aan te gaan, want sterker worden is wel echt nodig vanwege de bossfights. Er lijkt niet een goede balans te zitten tussen de normale en bossfights.

In vergelijking zijn deze zo sterk dat je soms niet eens de kans krijgt om een aanval te doen voordat je weer opnieuw kunt beginnen. In de twee of drie keer dat mij dit overkwam, had ik natuurlijk veel pech. Het is jammer dat geluk soms een grote factor is. Dat ontmoedigt heel erg om na een paar keer niet de baas te hebben gehaald om door te spelen.

Eigen identiteit

Lost Sphear leent erg veel van games als Chrono Trigger en de oude Final Fantasy-games. De makers weten dat ze hun inspiratie uit goede spellen halen, maar lopen daarmee het risico dat het spel zijn eigen identiteit verliest. Lost Sphear heeft hier veel last van, want het voegt niet veel toe aan het JRPG-genre. De game raakt op verschillende momenten verloren in een eerbetoon geven aan oude JRPG’s.

Nu hoeft niet elk spel vol te zitten met innovatie, maar er wordt te weinig reden gegeven om Lost Sphear te blijven spelen. De mechanics, sfeer, karakters en artstyle zijn leuk, maar niet uniek genoeg om me vast te houden. Het verhaal daarentegen is wel interessant, maar is lang niet zo goed als de games waaruit inspiratie is opgedaan. Het kwam er vaak op neer dat ik net zo goed terug kunnen duiken in mijn collectie om Chrono Trigger op te starten.

Er is echter wel één aspect dat Lost Sphear toch iets van een identiteit geeft. Het verhaal schreeuwt namelijk doelbewust naar de speler dat het spel een punt sterk wil maken en sociale kwesties illustreert. Zo wordt er commentaar gegeven op oorlogsbrutaliteit en de energieconsumptie in de maatschappij die sterk bijblijven. Hierdoor heeft Lost Sphear een bepaalde mate van engagement die wel vaker in games voorkomt, maar minder subtiel is.