Een kleine stap voor de mens, een.. nouja.. ook best wel een kleine stap voor de game-industrie. Lifeless Planet is niet een game waarmee de kracht van een nieuwe engine wordt getoond en de titel is ook niet gelanceerd met een grote marketingcampagne. Maar juist de kleine games brengen vaak een authentiek gevoel met zich mee. Wij trokken het ruimtepak aan en gingen op zoek naar het juweel dat schuilt achter deze titel.

De hoofdpersoon van Lifeless Planet is een astronaut die met twee andere ruimtereizigers op pad is gestuurd naar een planeet die een rijke flora en fauna zou hebben. Eenmaal aangekomen, ben je niet alleen je partners kwijt, maar blijkt dat van die rijkdom niet veel over is. De eerste mens op de planeet ben je ook niet, als je erachter komt dat de Sovjets in de Koude Oorlog er zelfs een stad en industrie hebben opgebouwd. De mensen zijn al vertrokken. Wat achterblijft is niet alleen een spookstad, maar een ware spookplaneet.

De sfeer zet de toon in deze game. De ontwikkelaar heeft ervoor gekozen niet het gebruikelijke pad te bewandelen om van deze game een goedverkopende titel te maken. Integendeel. Je waant je in een verlaten wereld en vanaf het eerste moment ben je nieuwsgierig naar wat er gaat komen. Hoewel het hier niet gaat om een grafisch hoogstaande game, is het wel juist de wereld die je als het ware naar binnen zuigt. De landschappen zijn zo wereldvreemd dat het daadwerkelijk lijkt alsof je op een andere planeet bent. Tegelijkertijd wil je zo snel mogelijk verder gaan, ook omdat de omgeving van tijd tot tijd te eentonig wordt. Je bent dus niet aan het ‘ontdekken’ wat er allemaal op de planeet te vinden is, maar je probeert het mysterie van de verlaten beschaving te ontdekken.

Al vrij vroeg in de game kom je een mysterieuze vrouw tegen. Ze heeft het lichaam van een mens, maar de ogen van een buitenaards of gemuteerd wezen. Het feit dat ze zonder ruimtepak vrolijk rondloopt in een shirtje met hamer-en-sikkel-print, maakt des te meer duidelijk dat het hier niet gaat om een verloren gewaande menselijk ziel die de ondergang van het Sovjetimperium heeft meegemaakt. Ze is ook steeds net wat sneller, waardoor je constant achter haar aanloopt. Gaandeweg krijg je dan ook het idee dat ze je ergens naartoe brengt. Ondertussen kom je langs allerlei huizen en fabrieken die de Sovjets er in een ver verleden hebben neergezet. De bedenker van de game heeft de titel gebaseerd op science-fiction over het Koude Oorlog-tijdperk en dat is maar al te duidelijk.

Wie op zoek is naar actie kan deze game beter links laten liggen. Lifeless Planet is bovenal een avontuurlijke titel met puzzel-elementen. Je hebt de beschikking over niet meer dan een zaklamp en een half werkende jetpack. Later krijg je de beschikking over een robotarm, maar dat is allerminst om aliens of andere vijanden van je af te slaan. Er zijn geen grote gevechten. Het verhaal is het belangrijkste in Lifeless Planet. Dat wordt verteld aan de hand van teksten en audiofragmenten die de Russen hebben achtergelaten. De audio van die achtergebleven opnames is volledig Russisch, wat bijdraagt aan de Sovjetsfeer van de game. Daarnaast worden ‘deskundige observaties’ van de hoofdpersoon zelf als tekst weergeven, zodat je iets meer te weten komt over de achtergrond.

In feite ben je de hele tijd aan het lopen, springen en puzzelen. Echt moeilijk is laatst genoemde niet. Met een gezond verstand zijn de puzzels moeiteloos op te lossen. Als je lang over een puzzel doet, betekent dat veelal dat je er te diep over nadenkt. Deze game moet het vooral hebben van de sfeer, want zonder blijft er weinig van de game over. Je bent met niets meer bezig dan lopen, springen, lezen en observeren. In herhaling valt Lifeless Planet niet, omdat het daarvoor te kort is. Het is een kritiek punt dat je de game binnen een paar uur kunt uitspelen. Aan de andere kant wordt de game te eentonig als je er simpelweg een paar uur gameplay aan vastmaakt.

Lifeless Planet is prettig speelbaar en in zekere zin ook een kunstwerk. Je loopt als astronaut rond in een surrealistische wereld die in sommige levels wat weg heeft van psychedelische kunst. Felle kleuren afgewisseld met donkere en uitgewassen omgevingen. De manier waarop de hoofdpersoon in beeld is, erg klein (de zevende persoon, volgens mij), laat heel veel ruimte vrij voor de omgeving. Het kleine mannetje in pak waant zich niet alleen eenzaam op de vreemde planeet, maar ook op je scherm. Daarbij is er een heel mysterieuze soundtrack. De muziek geeft je een gevoel van eenzaamheid, maar weet ook in te spelen op het ‘angstige’ van de game. Het past perfect in het plaatje van de Koude Oorlog, waar jij je als westerling begeeft in het Oostblok (al is dat niet altijd af te leiden uit de bouwwerken). Het kan ook zijn dat ik een ouwe lul ben die dingen ziet in deze game die nooit zo bedoeld zijn. Het slaat in ieder geval wel aan. Ik ben bang dat ik tot een kleine groep behoor die de game wel ziet zitten. Deze game vind je tof of je vindt ‘m tergend saai.