Met de komst van Lego: The Hobbit verblijd uitgever Warner Bros ons dit jaar al met de tweede Lego-game. Eerder was er al Lego: The Movie, uiteraard gebaseerd op de Lego-film. Nu dus Lego: The Hobbit, gebaseerd op (tádá!) The Hobbit films. De vraag is dan ook hoelang deze serie nog interessant kan blijven.

In Lego: The Hobbit volgen we Bilbo en zijn dwergen vrienden in de queeste om de dwergenstad Erebor te bevrijden van de kwaadaardige draak Smaug. De game volgt de films natuurgetrouw met hier en daar een dikke knipoog en een komische noot. Uiteraard moet een game als deze lekker luchtig blijven en hierin slaagt het, net als andere delen uit de Lego-serie, met vlag en wimpel. Alle set-pieces uit de film keren terug in de game en zien er prima uit. De game start in Erebor met Smaug die de stad in lichterlaaie zet; het is dankzij de wervelende muziek en prachtige animaties een feest om te aanschouwen. Ontwikkelaar Traveler’s Tales heeft zich over de jaren ontwikkeld tot een studio die wel raad weet met een bekende licentie: ook deze game ademt weer Tolkien en dat is denk ik het beste compliment dat ik kan geven.

LegoTheHobbit_review

Maar helaas is het niet één en al feest. Ondanks de toevoegingen van een aantal nieuwe elementen begint de gameplay inmiddels kleine scheurtjes te vertonen. Het is heerlijk om allemaal Lego-steentjes te verzamelen, maar waarom moet ik drie keer met een tergend trage animatie op een steen slaan voordat ze er daadwerkelijk uitvliegen? De enige echt nieuwe toevoegingen zijn een aantal minigames die voornamelijk bestaan uit ‘quick time events’. Kan iemand het kantoor opbellen van Traveler’s Tales om te vertellen dat we leven in 2014? Mocht je ze te pakken krijgen, vraag dan ook gelijk of ze in hun volgende project een tweede, iets uitdagendere, moeilijkheidsgraad kunnen toevoegen.

Daarnaast kunnen we net als in de vorige delen weer wisselen tussen tientallen verschillende personages, maar waarom zijn het er eigenlijk zoveel? Velen zijn inhoudsloos en komen niet tot nauwelijks voor in het verhaal. Daarnaast heten ze bijna allemaal hetzelfde en zien ze er ook nog eens hetzelfde uit. Vooral de dwergen zijn nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Ieder personage heeft een eigen vaardigheid die je af en toe nodig hebt op bepaalde momenten, maar vaak kwam het voor dat ik geen idee had wie nou eigenlijk die vaardigheid had. Een handig pijltje wijst al snel aan wie je moet gebruiken, maar zo’n toevoeging degradeert het niveau van uitdaging gelijk naar een nulpunt. Bij momenten als deze had ik soms het gevoel dat de game niet voor mij bedoeld is.

Realistisch gezien is het dat natuurlijk ook niet. De Lego-serie is er een voor iedereen, maar voornamelijk voor kinderen natuurlijk. Daarom kan ik er ook eigenlijk niet hard op zijn. Zet je deze frustraties opzij dan kun je alleen maar plezier hebben met deze game. Het verzamelen van blokjes wordt dan heerlijk verslavend, het pijltje dat aanwijst wie je moet gebruiken houdt het tempo er lekker in en de ‘quick time events’ zorgen voor een welkome afwisseling in de ietwat eentonige gameplay. Het heeft uiteindelijk alles te maken met je verwachting van een game als deze en ik vind dat je het moet afrekenen op wat het is: een game bedoeld voor kids.

Hoewel de game uit te spelen valt in een paar uurtjes zijn er genoeg zijmissies om nog te doen. Na elke missies open je een evenement op de map waar altijd iets valt te halen. Ook kun je wisselen tussen dag en nacht waarbij elk dagdeel andere NPC’s en missies met zich meebrengt. Uiteraard zijn er weer honderden collectibles die de speelduur al met al toch rekken tot een respectabele twintig uur en dat alles is ook nog eens te doorlopen met z’n tweeën op de bank.