Lang leve de koning, hoezee, hoezee, hoezee. Het is weer zo ver: onze monarch Koning Willem-Alexander is weer een jaartje ouder en dat wordt door het hele land gevierd met optredens, vrijmarkten en een hele hoop bier. Maar wij gamers weten wel beter, want in de wereld van games zijn monarchen iets bekwamer dan onze koning, die allemaal hun rijk op hun eigen manier aansturen. Eerder vandaag kon je al lezen over de koning geroemd om zijn jarenlange afwezigheid, Duke Nukem. Maar er zijn er natuurlijk nog veel meer en dus hebben we er een aantal voor jullie op een rijtje gezet.

Tim den Tuinder – Als kind was er maar één serie die voor mij telde: Street Fighter. Ik speel zo nu en dan graag wat Killer Instinct, maar Mortal Kombat was uit den boze. Rond de tijd van de GameCube zocht ik een game die vergelijkbaar was. De controller van de GameCube was als een geschenk uit de hemel, maar voor fighting-games was het allerminst geschikt. Soul Caliber 2 was awesome, maar nog altijd prefereerde ik een 2D fighter. Capcom vs SNK 2 bood gelukkig uitkomst. Ik kende de Street Fighters en een aantal anderen, maar wie of wat was SNK? Wie was die homo met het naveltruitje, rechtopstaand haar en elektrische krachten? Of die in het zwart geklede maniak die maar met één hand vocht? Wat ik wel wist was dat de characters me zeker aanspraken en ik meer wilde weten.

Dat was mijn introductie tot SNK en de vechtersbazen die het bedrijf had gecreëerd. Fatal Fury, Art of Fighting, Ikari Warriors, Samurai Shodown en meer zouden in deze serie geïntegreerd worden tot één glorieuze serie. Na Capcom vs SNK 2 zouden meer games uit de stal van SNK volgen zoals King of Fighters XI en het toffe Fatal Fury: Mark of the Wolves. Persoonlijk ben ik altijd meer te spreken geweest over Capcom’s games: ze spelen wat vlotter en zijn vaak kleurrijker. SNK’s fighters leunden meer op de technische kant. Je kon als leek gemakkelijk een potje King of Fighters spelen en het leuk vinden, maar om echt dieper in de game te gaan, waren naar mijn mening meer skills nodig dan dat het geval was bij Capcom’s titels.

Tussen King of Fighters en Street Fighter gaat mijn voorkeur nog altijd uit naar de laatste van de twee. Het is misschien niet de beste serie, maar het blijft mijn favoriet. In dat geval zou je zeggen dat King of Fighters alleen koning is in naam. Maar koning, nog steeds.

Amador Prado – Je hebt goede, je hebt slechte en je hebt gewoonweg gestoorde koningen. Leiders die eisen dat er een dag ter ere van de Majesteit wordt gehouden, omdat er anders koppen gaan rollen. Letterlijk. “The King of Kyrat”, Pagan Min, is zo’n man die geëerd wil worden door het volk, zijn hoofd op elke straathoek wilt zien en het liefst nog dat iedereen op zijn Koningsdag in het paars gehuld over straat loopt. En ik maar denken dat de kleur oranje al niet erger kon.

To be fair, Pagan Min is natuurlijk niet een echte koning van blauw bloed, maar een zoon van een Chinese drugsdealer die Kyrat heeft overgenomen met moord en geweld. Terwijl Kyrat ten onder ging door oorlogen onder de bevolking, greep Pagan zijn kans. Geen populaire manier om aan de macht te komen, maar uiteindelijk heeft hij er toch een knus koninkrijk aan overgehouden. Een koninkrijk dat wordt geregeerd door middel van angst, geweld en propaganda die het volk hersenspoelen. Menig persoon die ondanks alles nog niet naar The Glorious Leader luistert, kan gaan vrezen voor zijn leven.

Ondanks zijn ietwat onconventionele methodes is Pagan Min voor mij een antagonist om van te houden. Een slechterik van de bovenste plank die minstens nog drie games verdient. Zijn flamboyante gedrag, psychotische trekjes, Engelse accent en vooral zijn overdreven uiterlijk zijn legendarisch. Want zeg nou eerlijk, er zijn maar weinig wereldleiders die weg kunnen komen met een geblondeerde kuif en een paars designer pak. Sorry Willem, maar voor mij is er maar één koning. Hail the King of Kyrat!

Patrick Meurs – Tja…als we het over koningen in games gaan hebben dan kan ik er zo al een paar opnoemen die bij een hoop gamers naar boven komen. Laat ik het over die koningen nou net even niet gaan hebben. Why, you ask? Nou…omdat dat wel erg voor de hand liggend is en mijn absolute winnaar al in een ander topic wordt gelauwerd (*Kuch, Press Select, kuch*). De meeste koningen in games stralen ook aan alles uit dat ze gruwelijk baas zijn, wat uiteraard hun goed recht is. Maar mijn King of the Day-award gaat uit naar een andere vrij oude koning, die al sinds 1992 heerst over Dream Land. Juist, ik heb het over King Dedede. Je weet wel, die dikke pinguïn met die joekel van een hamer.

Waarom King Dedede? Nou…tja…goede vraag eigenlijk! Het zal zijn omdat ik voor de Kirby-games altijd al een zwak heb gehad en ik altijd een soort haat-liefde verhouding met King Dedede heb gehad. Zo komt Dedede namelijk lief en cute over, maar eigenlijk is het een major a-hole van de bovenste plank. Hoewel hij niet pure evil is, maakt hij het Kirby al wel ruim 23 jaar onmogelijk om van zijn eigen Dream Land een leefbare plek te maken. Wat hij doet, bedoelt hij niet slecht, maar de uitvoering is vaak gewoon ruk. En, in zijn verdediging, als jij bezeten geraakt zou zijn door Dark Matter ga je ook domme dingen doen.

Dat Dedede helemaal zo’n kwaaie niet is, probeert hij dan ook elke keer weer te laten zien door Kirby te helpen met het wegblazen (of opzuigen) van duister geteisem. Maar aan het einde van de rit blijft toch Dedede weer over en is hij in de volgende game weer gewoon de egoïstische rotvogel die alles voor zichzelf wil houden. Will you never learn, you stupid bird?! Het is dat ‘ie zo’n grote hamer hanteert, anders had ik het hem eens even verteld wat ik van hem vind. Dat, en dat hij niet echt is natuurlijk. Ben niet dom hè…