Het einde van het jaar: het ideale moment om terug te blikken op 52 weken vol games, nieuws en aankondigingen uit de game-industrie. Ook bij Pixel Vault is dat niet anders en dus hebben we al onze redacteuren gevraagd om terug te blikken op hun game jaar. Mick kijkt vandaag in zijn terugblik terug op 2014!

Eindejaarslijstjes, top 10 artikelen en terugblikken vliegen je op dit moment om de oren. Héél cliché, maar elk jaar toch altijd interessant om te lezen en vooral om zelf over na te denken. Dat heb ik dus ook flink gedaan en dit is het eindresultaat.

Allereerst is 2014 het jaar waarin ik Pixel Vault ontdekte en me maar al te graag bij deze crew heb willen aansluiten. Dat is me gelukt en nu werk ik met veel plezier mee om mooie content te verzorgen voor jou als lezer.

PlayStation_4

Laten we het maar eens hebben over de games van 2014. Het moest een jaar gaan worden waarin slachtoffers zouden vallen, waarin gestoken zou worden, waarin een oorlog zou worden uitgevochten en waarin de echte helden zich zouden bewijzen. Nou, die gevechten lijken net als veel games te zijn uitgesteld naar 2015, want zoveel bijzonders heb ik niet meegemaakt.

In 2014 zou duidelijk worden welke next-gen console nou de console-wars zou gaan winnen. De oorlog is nog zeker niet bepaald en heeft in mijn ogen in 2014 de status gehad van een koude oorlog. Nu en dan werd er een beetje over en weer geplaagd, maar er kwamen verder geen wereldschokkende dillema’s of vergelijkingskwesties aan te pas in mijn ogen. Beide console doen het prima, beide kennen aardige en goede exclusives en beide consoles zijn grafisch van goede kwaliteit. Er werd afgelopen jaar nog wel eens gemopperd dat de next-gens tot op heden niks hebben toegevoegd, maar daar ben ik het totaal niet mee eens. Als ik nu mijn PlayStation 3 aanzet en ga gamen, dan weet ik dat ik er na vijf minuten genoeg van heb, omdat de PlayStation 4 toch een betere complete ervaring biedt voor mij.

Het jaar begon rustig voor mij. Het voorjaar kende niet echt titels die ik per se moest checken tot Watch_Dogs uitkwam. Zelf heb ik de eerste uren nog volop kunnen genieten van het hacken, rondrijden en het ontdekken van Chicago, maar meer en meer begon ik toch last te krijgen van de kritiekpunten die in de vele negatieve reviews werden genoemd. Na het vaak te hebben ontkend, is mijn jaar van teleurstellingen met Watch_Dogs begonnen.

Nee, het najaar is waar het losging in zowel positieve als negatieve zin. De opbouw begon bij The Last of Us Remastered. Ik had bij de launch van de oorspronkelijke game al een vaag vermoeden dat de game ook wel eens naar de PlayStation 4 zou kunnen komen en mijn vermoeden heeft mij niet in de steek gelaten. Wat restte, was een geweldig nieuw avontuur voor mij in een next-gen jasje dat heerlijk wegspeelde.

Vervolgens was daar Destiny, de game met twee gezichten. Ik ben vol enthousiasme aan de game begonnen, maar was er, net als veel anderen, al vrij snel klaar mee. Het verhaal trok me niet, er was weinig content voor m’n gevoel en alles wat je deed was een beetje betekenisloos. Een maandje later begon er toch iets in mij te kriebelen en besloot ik de game toch nog maar eens op te pakken. Toen pakte het me. Ja, als je eenmaal doorhebt hoe de game in elkaar steekt, kun je je er uren mee vermaken. Het ding met Destiny is dat de game heel dynamisch is. Elke week worden er nieuwe uitdagingen voorgeschoteld en het grinden voor rewards is toch behoorlijk belonend als je dan eindelijk een exotic uit de Nightfall strike weet te slepen. Het is me duidelijk geworden dat je echt voor je zaakjes moet werken en dat de beloningen groots kunnen zijn. Ook vind ik dat Destiny weggeschreven mag worden in de hoek van MMO’s. Wil je plezier beleven aan de game en wil je het maximale eruit halen, dan heb je toch zeker wat vrienden nodig die Destiny kapot willen spelen met jou. Zijn die er niet, dan wordt je inderdaad achtergelaten met een singleplayer, simpele strikes met lage rewards en een irritante Ghost.

De volgende release op mijn lijstje was FIFA 15, vaste prik voor mij. Ik bereidde me wederom voor op een jaar lang speelplezier met de game die zo nu en dan zou worden afgewisseld met een twee weken durende AAA-game. De rollen zijn inmiddels omgedraaid, want gek genoeg is FIFA sinds jaren de game die de verhalende games afwisselt. De game is wederom geweldig, daar niet van, maar toch mis ik iets wat me telkens teruglokt naar de game. Dat, of de aantrekkingskracht van Destiny is toch groter.

Het najaar is toen echt van start gegaan en het jammere is dat de mooie geweldige games overschaduwd werden door major fuck-ups. Ja, het was me toch een najaar zeg. Assassin’s Creed Unity spande de kroon en is na 1,5 maand eindelijk speelbaar zonder al te veel problemen. Deze game vatte ongeveer mijn hele jaar samen. Games worden gehypet als een malle in deze tijd. Logisch ook, want de gamesindustrie groeit en groeit. Het publiek wordt groter en de verwachtingen komen hoger te liggen. Het gevolg is dat beloftes vaak niet waar gemaakt kunnen worden en dat een massa teleurgestelde gamers achterblijft. De groei van de industrie lijkt te leiden tot een instelling waarbij geld een grotere rol vervult dan kwaliteit en verblijde gamers. Deze laatste twee zouden kenmerkend moeten zijn voor de industrie, aangezien ik geen hechtere community kan vinden dan de gamescommunity (de League of Legends-community telt niet mee).

2015 is naar mijn mening een stuk minder gehypet tot nu toe en terecht. Ik ben ervan overtuigd dat 2015 een geweldig jaar gaat worden voor Pixel Vault, de games en de industrie in haar geheel. Ik check jullie in 2015!