Het begin van een nieuw jaar: het ideale moment om terug te blikken op een voorbij jaar vol games, nieuws en aankondigingen uit de game-industrie. Ook bij Pixel Vault is dat niet anders en dus hebben we al onze redacteuren gevraagd om terug te blikken op hun game jaar. Mandy kijkt vandaag in haar terugblik terug op 2014!

2014 was een jaar dat ontzettend mooi kon worden voor gamers, maar tevergeefs. Zoveel kansen, zoveel mogelijkheden, zoveel hype en erg weinig resultaat.

Als megafan van de Assassin’s Creed-serie leek het alsof kerst dit jaar erg vroeg kwam. Ubisoft (die dan even de Kerstman moet voorstellen) kwam dit jaar met maar liefst twee AC-games! Na zes delen kwam de Kerstman met een leuke verrassing voor de rivalen binnen deze serie en heeft hierbij goed gebruik gemaakt van de next-gen mogelijkheden. Zo kregen de assassins Unity voor de PS4 en XOne en kregen de tempeliers Rogue voor de PS3 en 360. Afgezien van dat ik snap dat Unity het verhaal voortzet en daarom de grote broer van beide spellen was, vind ik het alsnog belachelijk hoe achtergesteld je je voelt wanneer je de Collector’s Edition van Rogue hebt besteld.

Assassins Creed Rogue 003

Nu komt het. Ik kan het echt niet uitstaan en ik moet het toch vragen: Kan iemand mij vertellen waarom je bij elke special/collector’s edition van Assassin’s Creed een figurine krijgt behalve bij Rogue?! En daarnaast, waarom is er tot nu toe nog steeds geen fatsoenlijk beeldje van Haytham Kenway? Ik dacht eerst: “misschien is dit omdat Haytham niet een grote rol-… oh wacht, hij speelt wél een grote rol”. Hm, misschien omdat hij een tempelier is en de franchise natuurlijk om de assassins gaat? Maar wacht eens, dan zou je bij Unity alleen een beeldje van Arno Dorian krijgen, want hij is de assassin uiteraard, maar dat gebeurde helemaal niet. Want naast Arno kreeg je gewoon een tweede beeldje en dat beeldje is van Elise en Elise is een tempelier! Dit is nu exact waarom ik niet meer in de “Kerstman” geloof.

Ieder jaar keek ik uit naar het moment dat ik mijn pakketje van Ubisoft binnenkreeg. Sinds dit jaar is het officieel verpest. Ik kreeg mijn Rogue Collector’s Edition, maar na de doos helemaal uitgepakt te hebben, stond ik in mijn kamer te kijken naar wat er op de grond lag en dacht ik: “Het leukste aan de doos… is de doos”.

Van mij mogen de assassins een leap of faith maken zonder dat er een hooibaal beneden ligt. En dan heb ik het nog niet eens gehad over Unity met al zijn bugs. Wat was dat jammer en ik voelde oprecht plaatsvervangende schaamte naar Ubisoft.

Eerder dit jaar heb ik een andere game gespeeld waar ik wel erg positief over ben. En om het hele AC-incident te vergeten ben ik twee andere games gaan spelen. Één officiële game, South Park: The Stick of Truth, en één unofficial fan-made game genaamd Pokémon Zeta. Beiden op de laptop dus waar ik ook was, ik kon lekker spelen. Maar voordat we verder gaan over deze games, wil ik even een momentje stilte en het hebben over de game Alien Isolation. Deze game heeft het op alle fronten goed gedaan. Besturing, grafisch, verhaal. Mijn oudere broer is opgegroeid met films zoals Alien dus als er iets niet klopte aan het verhaal, of iets wat gezien de setting onmogelijk zou zijn, zou hij dat als eerste zien. Ik heb hem niet horen klagen, maar dat kan ook komen omdat hij doodsbang was en daarom misschien niets durfde te zeggen. Misschien dacht hij dat de Alien onder zijn bed lag, maar dat komt er van als je zo’n spel in het donker speelt met een koptelefoon op om 2 uur s’nachts en je je kapot schrikt wanneer je zusje je belt. Goedzo! Deze game heeft intussen al heel wat prijzen binnengehaald en dat is natuurlijk welverdiend.

Ik hoor je al denken: Waarom dan een momentje stilte? Nou, ik heb het geprobeerd te spelen maar kwam niet erg ver omdat ik motion sickness heb. Is er een super vette game, kan ik het niet spelen omdat ik gruwelijk misselijk wordt wanneer het first person is. Top, echt…top! Ik heb dit dus redelijk snel moeten opgeven en toen ben ik de fun maar gaan opzoeken in Colorado, oftewel South Park.

South Park: The Stick of Truth durf ik vol overtuiging “geniaal” te noemen. Als je bekend bent met de serie, en dan met name de console wars-episodes, dan snap je direct waar dit spel over gaat. Voor South Park-fans is het alsof je naar Disneyland gaat waar je om de paar seconden wel weer referenties vindt naar de films. In de game zie je alles uit de serie terugkomen, de personages, de bekende liedjes die iedereen kan meezingen, de grapjes die je terugvindt in bijvoorbeeld de collectables genaamd chinpokomon (wat uiteraard een verwijzing is naar alle Pokémon die je moet “verzamelen”). Er was zo ongelooflijk veel te doen en met alles wat South Park maakt, vraag je je af: “Hoe komen ze hiermee weg?”. In deze game hebben ze overduidelijk grenzen opgezocht, and again, komen ze er goed mee weg.

Ik weet zeker dat de die-hard fans net zo blij waren als ik toen ze Chef weer zagen. Dit liet zien dat, ondanks dat de voice actor van Chef jaren geleden vaarwel heeft gezegd, ze er niet aan kunnen ontkomen hoe geliefd en belangrijk Chef was. Hij moest en zou terugkomen, ook al zou dat betekenen als een zombie die het bekende nummer ‘chocolate salty balls’ zingt. Ik heb dit spel maar liefst twee keer gespeeld, de eerste keer om het verhaal en de tweede keer om alles te verzamelen… oké en gewoon omdat het South Park is, kom op.

Als iemand die ontzettend dol is op Cartman en zijn haat naar alles, kon ik het natuurlijk niet laten om de tweede keer nogmaals als “Jew” te spelen. Tijdens het spelen zat ik bij vrienden thuis met m’n laptop en ik zat zo erg in de game dat ik helemaal vergat waar ik was. Bij hen thuis heb ik het spel ook uitgespeeld en het einde was prachtig. Je kent het wel dat je een spel uit hebt gespeeld en je even niet meer weet wat je moet doen. Daarom bedacht ik me ook om maar gewoon lekker naar huis te gaan en lekker na te genieten. Zo heb ik de story-mode afgerond zoals ik ook met 2014 zal doen. Ik heb de laptop in mijn tas gedaan, stond op en zei met een grote lach “Screw you guys, I’m going home!”