Jarenlang stond er in de Halo-serie maar één persoon centraal: Master Chief. Natuurlijk waren er de spin-offs en mocht je zo nu en dan in de huid van de Arbiter kruipen, maar 99% van de tijd ging je gewoon aan de slag met de man die bijna alles kan. Het is daarom ook een flinke verandering nu 343 Industries een heel blik aan karakters heeft opengetrokken voor Halo 5: Guardians. Maar weet de game de sterke lijn van de serie door te zetten, of zijn de Spartans echt toe aan vervanging?

Vanaf het moment dat je Halo 5: Guardians begint, merk je al dat het een ietwat andere game is dan zijn voorgangers. Zodra je de campagne begint, stap je namelijk niet in de schoenen van Master Chief, maar in de schoenen van Spartan Jameson Locke: een voormalig spion voor de UNSC, nu actief als leider van Fileteam Osiris en bijna net zo bekwaam als Master Chief. Zijn opdracht: breng Master Chief terug naar de UNSC Infinity voor debriefing en ondervraging.

Toch is John-117, beter bekend als Master Chief, natuurlijk niet afwezig in Halo 5: Guardians. Maar dit keer is de Chief niet alleen. Net als Fireteam Osiris beschikt hij namelijk over een team van drie andere Spartans die hem ondersteunen op het slagveld. Dit legendarische Blue Team is een fijne afwisseling om de stilte te doorbreken. Master Chief moet het namelijk zonder zijn vertrouwde kompaan Cortana doen. Dat is tenminste totdat de Chief Cortana in een hallucinatie voor zich ziet en hem vertelt dat ze helemaal niet dood is, maar vast zit op een verre planeet. Master Chief kennende worden vanaf dat moment alle orders genegeerd en heeft hij nog maar één doel: het vinden van Cortana.

Wat heel erg opvalt in Halo 5: Guardians is dat 343 Industries het verhaal van de game heel veel zwaarte wil meegeven. De game weet dit echter niet over te brengen: de rivaliteit tussen Master Chief en Locke weet niet tot een hoogtepunt te komen en ook de plottwist zie je al van ver aankomen. Ook is het verhaal voorbij voordat je het weet: na een kleine acht uur loopt de aftiteling al over het scherm. Daarbij is je gameplay-tijd verdeeld tussen Master Chief en Locke, waardoor je het gevoel hebt dat je niet met Master Chief hebt kunnen gamen.

Dat je niet meer alleen op pad gaat maar met een compleet team, verandert de dynamiek van Halo 5: Guardians direct in vergelijking met zijn voorgangers. Je staat er namelijk niet meer alleen voor en dat zorgt ervoor dat je meer risico’s kunt nemen. Wanneer je namelijk neergaat, is het niet meer meteen game over. Zowel jij als je teamgenoten beschikken namelijk over de mogelijkheid om iemand terug te brengen van de dood en ervoor te zorgen dat jullie gewoon weer door kunnen. Sterker nog: het is gewoon lastig om dood te gaan tijdens Halo 5: Guardians. Pas wanneer je echt de diepte in duikt of iedereen tegelijk wordt uitgeschakeld, is het einde oefening.

Maar dat neemt ook meteen een stukje spanning weg uit de serie. In voorgaande delen was het juist de uitdaging om, vooral op de hogere moeilijkheidsgraden, te overleven, vooral wanneer er van alle kanten vijanden kwamen. Nu is het veel makkelijker om als een heuse Rambo door de werelden heen te rennen, omdat je toch wel weer terugkomt als je neergaat.

Het probleem met deze teamgenoten is wel dat ze AI’s blijven en net als alle andere studio’s weet 343 de AI nog niet te perfectioneren. Je team functioneert vaak genoeg naar behoren en soms hebben ze zelfs slimme acties. Op andere momenten loop je echter naar je scherm te schreeuwen, omdat je jezelf afvraagt waar ze in hemelsnaam mee bezig zijn. Het is namelijk alles behalve handig om direct achter een Hunter te gaan staan, omdat je zelf weet dat je neergaat. De AI heeft daar echter wat meer moeite mee.

Als oplossing voor dit probleem bevat Halo 5: Guardians een vier-speler co-op waarbij je met drie vrienden het verhaal kunt doorlopen. Daarmee heb je ook meteen het gevoel dat iedere speler er dit keer wel toe doet, omdat je allemaal de controle krijgt over een ander karakter. Stukken beter dan dat je vier keer Master Chief op het scherm ziet en perfect als je eens in de schoenen van Nathan Fillion’s Buck wilt lopen. Toch zal er enige teleurstelling zijn voor spelers die gezellig samen met elkaar op de bank hadden gehoopt de game te kunnen spelen. Net als in Halo 4 is er ook dit keer geen mogelijkheid aanwezig om Guardians in splitscreen co-op modus te spelen. Alle multiplayer-interactie zal online plaatsvinden en dat is toch wel een kleine tegenvaller.

Dat je weer terug tot leven kunt komen is overigens niet de enige upgrade die Master Chief heeft gehad in de maanden na Halo 4. Zowel zijn wapens als zijn pak hebben een flinke upgrade gehad, waarbij de boost misschien nog wel de belangrijkste is: een korte stoot energie waarmee je in één richting kunt bewegen om kogels te ontwijken, net iets verder kunt springen of door muren heen kunt rennen. Maar deze boost is niet onbeperkt: nadat je hem hebt gebruikt, is deze een paar seconden onbruikbaar, waardoor je er niet altijd op moet vertrouwen. In heel veel gevallen is Halo 5: Guardians nog altijd een game waarbij het wegrennen uit het gevecht vaker problemen dan oplossingen biedt.

343 Industries heeft het dan ook wat makkelijker gemaakt om vijanden vanaf een afstandje aan te vallen. Ieder vuurwapen, van de vertrouwde Assault Rifle tot de zeer krachtige Pulse Rifle, heeft een ironsight gekregen waardoor het dus iets makkelijker wordt om een precies schot af te vuren. Een hele verandering voor een serie die jarenlang nauwelijks veranderingen aanbracht in zijn wapens.

Nu zullen er een hoop spelers zijn die roepen dat de ziel van Halo daarmee verloren gaat, vooral als het aankomt op de befaamde multiplayer van de serie. Gelukkig heeft de studio daar op voorhand al rekening mee gehouden: wanneer er custom matches zijn in de Arena-modus van de game krijgen hosts de mogelijkheid om de scopes en ironsights uit te zetten, zodat het klassieke Halo-gevoel weer terugkeert.

Die Arena-modus is voor veel spelers een warm bad waar ze in kunnen stappen, omdat een groot gedeelte van de modi zeer vertrouwd aanvoelt. Zaken als Team Deathmatch, Slayer en SWAT keren terug om opnieuw hun opwachting te maken. De voornaamste nieuwe toevoeging hieraan is Breakout, een modus echt gericht op competitieve wedstrijden waarbij twee teams van vier spelers een level in worden geschoten met als doel de vlag naar het doel van de tegenstander te brengen, of het andere team uit te schakelen. De levels zijn ook helemaal vormgegeven alsof ze recht uit een spelshow komen om je zoveel mogelijk te laten focussen op je gevecht en niet op de omgeving. Deze matches zijn lekker snel en duren vaak niet langer dan tien minuten, maar leggen de lat wel een stukje hoger.

Is dat extreem competitieve niet helemaal jouw ding, dan kun je naar alle waarschijnlijkheid beter je ei kwijt in Warzone. De modus die we tijdens gamescom ook al mochten proberen gooit twee teams van 12 spelers tegen elkaar in een grote open map. Daarbij is het de bedoeling om drie punten te veroveren en te behouden, om daarna de kern van de tegenstander te vernietigen. Daarbij wordt er met iedere kill punten verdiend, dus mocht de kern niet vernietigd worden, dan is het team dat als eerste bij de 1000 punten is de winnaar.

De twist aan deze modus is dat het omleggen van je tegenstanders niet de enige mogelijkheid is om punten te verdienen. Gedurende de match komen er namelijk ook computergestuurde vijanden in je level. Denk aan de Covenant of de Forerunners in alle vormen en maten die je het leven moeilijk maken. Weet je deze echter om te leggen, dan krijgt je team een fijne bonus. Hoeveel deze bonus is, hangt helemaal af van het type vijand. Simpele Elites kunnen 25 punten opleveren, terwijl vijanden waardig van de term eindbaas de pot met 250 punten kunnen spekken. Een goed getimede introductie van zo’n eindbaas kan dan ook de hele match in een keer omgooien als je team het weet te presteren hem om te leggen.

In tegenstelling tot veel andere games leunt Halo 5 in Warzone niet op klassen. Iedereen speelt als een Spartan met een Assault Rifle en een handgeweer en daarmee zul je het in eerste instantie moeten doen. Wanneer de match echter vordert en jij kills maakt, punten verovert en mini-bazen omlegt, stijg je in Requisitions (REQ) rank. Wanneer je in deze rank stijgt, kun je andere wapens selecteren die je onbeperkt kunt gebruiken. Denk daarbij aan een DMR bij Rank 3 of een SMG bij Rank 6.

Daarbovenop verdien je ook REQ-punten, waarbij het maximum wordt bepaald door je REQ-rank. Deze punten kun je inzetten om extra wapens, voertuigen en power-ups aan te schaffen tijdens een match. Zo betaal je voor een Needler 2 REQ-punten, maar voor een Sniper Rifle 8 REQ-punten. Het gebruik van deze wapens is echter sterk beperkt, waardoor een match niet alleen maar bestaat uit Rocket Launchers. Die REQ-punten besteed je namelijk aan REQ-kaarten: kaarten die eenmalig bruikbaar zijn en verdwijnen zodra je ten onder gaat. Heb je dus een beetje pech, dan verspil je niet alleen 9 REQ-punten, maar ook die ene Sniper Rifle-kaart die je nog in je pakket had zitten.

Zijn je kaarten op, dan zul je het moeten doen met de standaard wapens die je hebt. Gelukkig zul je nooit lang zonder deze kaarten zitten, omdat je regelmatig nieuwe pakketjes krijgt. Denk aan het stijgen van een level of het voltooien van een challenge. Ook kun je ze kopen in de digitale winkel, met punten die je verdient tijdens het spelen, of met echt geld. Inderdaad: micro-transacties in een Halo-game, wie had dat ooit verwacht. Gelukkig is dit niet nodig, omdat de game je al snel genoeg afleert om al je goede kaarten in een match te verspelen.

Het hele plaatje dat we Halo 5: Guardians mogen noemen, wordt echter pas echt afgemaakt door de geweldige afwerking op het gebied van graphics. De game is namelijk adembenemend mooi en tilt de standaard voor exclusives duidelijk naar een hoger niveau. Niet alleen de cutscenes, die prachtig zijn, maar ook de daadwerkelijke gameplay ziet er prachtig uit. Of je nu door oude ruïnes loopt, vecht in een nagenoeg verlaten ruimteschip of in prachtig met fauna gevulde velden rondrent, het ziet er allemaal scherp en kleurvol uit. Het is het laatste puntje op een hele dikke i.