Grand Theft Auto III
Vroegâh was alles beter, luidt de leus voor onze afgestoft artikelen, maar daar heeft Grand Theft Auto geen last van. Wat overigens meer zegt over de nieuwe delen dan de GTA-games van vroeger. Gelukkig is het nog steeds geen straf om terug in de tijd te gaan naar de eerste 3D-versie van Liberty City.
Hoewel GTA III al in 2001 voor de PlayStation 2 in de winkels lag, moest ik wachten tot een jaar later de game naar de pc kwam. Dat had te maken met het feit dat ik nog een minderjarig jongetje was destijds en ‘het stelen van auto’s of hoeren doodknuppelen, is niet pedagogisch verantwoord’ aldus mijn moeder. Gelukkig kon ik de game uiteindelijk op pc via via alsnog spelen en werd ik opslag fan van de open wereld actie.
Claude de stomme
Waar de stomme film de millenniumwisseling niet heeft overleefd, was het idee van een stom karakter in videogames nog niet op zijn retour. In GTA III spelen we met Claude, die de hele game geen woord spreekt. Zelfs zijn naam spreekt hij niet uit en we weten alleen hoe hij heet door een korte scène van GTA: San Andreas. Daar is hij even te zien en wordt hij geïntroduceerd als ‘Claude’.
Niet dat het uitmaakt, want het hoofdpersonage is wel het minste waar je je mee bezig houdt als je GTA III speelt. Uiteindelijk gaat het om het stelen van auto’s, oppikken van prostituees en het veroorzaken van zoveel mogelijk chaos in Liberty City. Aan die formule is door de jaren heen weinig veranderd en dat maakt GTA III nog steeds erg vermakelijk.
Het enige waar ik even aan moest wennen was de beperkte camera tijdens het rijden. In 2001 kon je namelijk nog niet met de muis of de tweede stick op je PlayStation controller even rustig om je heen kijken. Rechts en links lukt nog wel, maar verder staat je blik op recht vooruit. Het duurde daardoor toch een halfuurtje voordat ik weer het gevoel had de wagens zonder al te veel problemen door de straten van de op New York gebaseerde stad kon manoeuvreren.
Botsauto’s en een hoog cartoongehalte
Het onder controle hebben van de auto’s in GTA III is van groot belang, aangezien ze als botsauto’s tegen elkaar knallen en bij de minste schade al dreigen te ontploffen. Het liefste rijd ik dan ook in de Patriot, die er niet alleen uitziet als een Humvee, maar ook over dezelfde lompheid en kracht beschikt. Handig als er politie, voetgangers of andere obstakels in de weg zitten.
Niet alleen de auto’s besturen alsof je in een tekenfilm beland bent, de hele game neigt naar het cartooneske. De personages zelf zijn natuurlijk heerlijk uitvergrote stereotypes: grove seksistische Italiaanse Maffioso en gekke Japanse Yakuza zijn slechts het topje van de ijsberg. Het zit echter ook in de kleine details zoals het geluid dat je hoort wanneer je een voetganger voor zijn sokken rijdt. Het typische splats geluid dat je hoort, is het sprekende voorbeeld van het feit dat alles in GTA III er nog lekker dik bovenop mocht liggen.
Rockstar kreeg veel kritiek over zich heen na de release van het spel, voornamelijk vanwege de mogelijkheid om prostituees te kunnen oppikken. Dat spelers ze vervolgens doodknuppelen om hun geld terug te krijgen helpt ook niet echt. Overigens heeft Rockstar zich daar weinig van aangetrokken. Hoewel het geweld en de grappen er minder dik bovenop liggen in de nieuwere delen, is de chaos en gewelddadigheid onverminderd voortgezet.
Naar het begin van het millennium
GTA III is voor iedereen die de game destijds gespeeld heeft en opnieuw een bezoekje brengt niet alleen een nostalgisch tripje vanwege de avonturen in Liberty City. GTA III markeert het begin van de enorme sprong voorwaarts die de open wereld games in de afgelopen vijftien jaar gemaakt hebben. GTA III heeft de absolute basisingrediënten voor een goede open wereld.
Zo heb je extra missies in de vorm van taxiritjes door de stad maken, zelf achter het stuur gaan zitten van een politieauto en achter je collega aangaan. Ook heb je in de vorm van hidden packages wat te doen als je van verzamelen houdt. Dit vult de open wereld overigens maar mondjesmaat en GTA III is anno 2017 een tamelijk lege wereld, waar je voornamelijk voor de hoofdmissies van a naar b aan het rijden bent. Gelukkig is dat geen straf met jaren negentig en zero’s hits op de radio en de bizarre dj’s die inmiddels standaard zijn in de GTA-games.
GTA III is ook als je de game nog nooit gespeeld hebt de moeite waard om eens aan te slingeren. Elke fan van games met een grote open wereld moet een keer terug naar de basis. Naar Liberty City waar de ongekende vrijheid die games ons vandaag de dag bieden begon.