Sinds het allereerste deel is Gears of War een serie geweest waarbij explosies en testosteron centraal staan. Toch heeft de serie in de loop der jaren laten zien dat het meer in huis heeft dan enkel ronkende kettingzagen en grootse set pieces. Een trend die ontwikkelaar The Coalition duidelijk weet voort te zetten in Gears 5, met een game die laat zien dat het individu net zo belangrijk is als het grote geheel.

Wanneer je rond 2010 de naam Gears of War liet vallen, kwamen er al snel ook namen als Epic Games, Cliff Bleszinski (en diens blonde lokken) en Mad World naar boven. Na drie delen en een spin-off was het voor de studio echter tijd om door te gaan. Microsoft droeg de ontwikkeling van toekomstige delen over aan Black Tusk Studios, die al snel werd omgedoopt tot The Coalition. Waar Microsoft het stokje doorgaf aan The Coalition, gaf hoofdpersoon Marcus Fenix in deel 4 van de serie het stokje door aan zijn zoon JD Fenix.

https://www.youtube.com/watch?v=rywk7MjPTnI

Kait in de hoofdrol

In Gears of War lopen de zaken nooit zoals ze gepland zijn, dat is iets wat we ondertussen wel weten. Nadat de rangen van JD, Del en Marcus in de Coalition of Governments (COG) zijn hersteld en Kait haar intrede heeft gedaan in het leger, lopen de plannen alweer snel in de soep. Een onofficiële expeditie op zoek naar een Hammer of Dawn-raket frituurt het team bijna en een nederzetting te midden van een evacuatie verandert al snel in een slagveld.

Deze gebeurtenissen zorgen ervoor dat niet alleen de COG, maar ook de relatie tussen het viertal een flinke klap krijgt. Wanneer de game de draad vier maanden later weer oppakt, is JD dan ook plots naar de achtergrond verdwenen. In plaats daarvan staan we in de schoenen van Kait en Del. Het tweetal is samen op pad gestuurd om de verschillende Outsider-nederzettingen over te halen onderdeel te worden van de COG en samen te werken in de strijd tegen de Swarm.

Deze onverwachte nieuwe rolverdeling, waarbij JD enkel een kleine bijrol heeft gekregen, geeft de game wel de kans om zich van een hele andere kant te laten zien. Het bekende macho-gedrag heeft plaatsgemaakt voor wederzijds respect en zelfverzekerdheid is veranderd in twijfels. Kait laat duidelijker dan haar mannelijke collega’s zien dat een oorlog niet bestaat uit goed of slecht, maar uit alles daartussenin. Ze worstelt daar duidelijk mee, maar heeft de sympathieke Del om op te leunen. Gears 5 is dan ook evenveel roadtrip als dat het een oorlogsverhaal is.

Dichte gangen, open vlaktes

Dat roadtrippen mag je letterlijk nemen, want The Coalition laat zien dat het meer kan dan alleen kleine gangetjes en afgesloten arena’s maken. Gedurende het tweede en derde hoofdstuk worden we namelijk in een grote, open vlakte geplaatst. Hierin kunnen we gaan en staan waar we willen, waardoor de game minder lineair voelt dan zijn voorgangers.

Dat verkennen kan te voet, maar de nieuwe Skiff is een betere optie. De twee gebieden zijn door de oorlog tegen de Locust voor het grootste gedeelte verlaten, waardoor de vlotte, slee-achtige Skiff de snellere en leukere manier is om onderweg te zijn. Dat heeft mede te maken met het feit dat de Skiff daadwerkelijk als een slee aanvoelt tijdens het besturen. Bochten strak nemen is eigenlijk geen optie en met hoge snelheid van een richel afspringen komt hard aan.

Doordat de gebieden grotendeels verlaten zijn, is er helaas ook niet veel te beleven. Hoewel dit verhaaltechnisch logisch is, voelt het in Gears 5 vooral als een experiment van de studio. Zo zijn de side quests op twee handen te tellen en verlopen ze ook nog eens allemaal volgens hetzelfde format: ga naar een locatie, schakel vijanden uit, krijg (een deel van) een upgrade voor Jack, de behulpzame robot uit de serie. Het experiment biedt potentie voor de toekomst, maar dan moet het de volgende keer wel meer zijn dan alleen de korte samenvatting van wat het zou kunnen zijn.

Geen ontsnappen aan

Met de release van Gears 5, zien we voor het eerst in jaren ook een compleet nieuwe modus: Escape. In deze modus stap je in de schoenen van Scorpio Squad, een driedelig team met de missie om ‘hives’ van de Swarm uit te schakelen. Dit doen ze door zichzelf te laten ontvoeren door een Snatcher om daarna de hive van binnenuit op te blazen met een lading giftig gas. Vanaf dat moment krijg je de controle en is het aan jou om met minimale middelen te ontsnappen.

Dit kun je natuurlijk alleen doen, maar idealiter doe je dit in een groepje van drie. Dit omdat je elkaars hulp hard nodig hebt om te overleven. Iedere match begin je met enkel een pistool en een handjevol kogels, waarbij je de rest moet verzamelen terwijl je speelt. Daardoor zal je regelmatig tegen de vlakte gaan en heb je jouw collega’s nodig om weer overeind te klimmen, ervan uitgaande dat de Swarm of het giftige gas waarmee de hive zich vult je niet eerder te pakken hebben.

Hoewel het concept interessant is en een bijna Left 4 Dead-achtige ervaring kan opleveren, komt hier in de praktijk maar weinig van terecht. De hives die nu zijn gemaakt door The Coalition hebben nog maar weinig diepgang en voelen snel hetzelfde aan. Spelers kunnen ook hives maken en delen met de community, maar dit moet nog op gang komen, waardoor de modus nu zeker nog geen indruk maakt.

Daar komt de horde

Waar de nieuwe Escape-modus niet goed uit de verf komt, doet de vertrouwde Horde-modus dat wel. Het basisprincipe uit voorgaande delen is hetzelfde gebleven: probeer met een squad te overleven tegen vijftig hordes aan vijanden. De vernieuwingen in deze vierde versie van de Horde-modus zijn ditmaal niet te vinden in het opbouwen van je verdediging, maar in het uitbreiden van je aanval. Zo hebben de personages een vleugje Overwatch gekregen: ieder personage beschikt over unieke abilities om in te zetten. Zo kan JD een artillerie-aanval oproepen om een groep vijanden te raken, terwijl Kait onzichtbaar kan worden om achter een vijand te sluipen en deze uit te schakelen.

De glansrol in de nieuwe modus is echter weggelegd voor de robot Jack. Het is namelijk voor het eerst mogelijk om zelf de controle te nemen over Jack en hem het slagveld op te sturen. In de rol van Jack ben je standaard onzichtbaar, maar word je weer zichtbaar zodra je een actie onderneemt. Zo kun je vijanden ‘stunnen’ en lichte schade toebrengen, wapens naar teamgenoten brengen en verdedigingswerken repareren. Jack vervult duidelijk een ondersteunende rol, maar desondanks is het erg vermakelijk om zo over het veld te zweven.

De laatste duidelijke toevoeging aan de Horde-modus zijn de nieuwe ’taps’. Deze punten verschijnen op het veld en moeten veroverd worden om ze te kunnen gebruiken. Wanneer een speler dit heeft gedaan, kan er na iedere ronde iemand ‘power’ ophalen om zo meer verdedigingswerken te bouwen of te repareren. Hoe vaker je dit doet, des te meer power er beschikbaar komt.

De vijand kan deze locaties echter ook weer vernietigen, waardoor de game je uitdaagt om uit je veilige plek te komen en op andere locaties te gaan verdedigen. Een leuk idee, maar uit mijn ervaring blijkt dat het nog niet heel effectief is. Spelers blijven alsnog vaak in hun bunker zitten, waardoor dit onderdeel een beetje verloren gaat.

Samen sta je sterk

Gears of War blijft een reeks die het het beste tot zijn recht komt wanneer je niet alleen speelt. Het is dan ook tof om te zien dat de game naadloze co-op kent tussen de Xbox en pc. Enkel in de competitieve multiplayer moeten spelers bewust aangeven dat ze cross-platform willen spelen en met welke methode (controller of toetsenbord en muis) ze dit willen doen.

Hoewel de game origineel is ontwikkeld voor de Xbox One en de pc-versie ‘slechts’ een port is, komt deze laatste wel het beste uit de verf. De game kent geen restricties qua grafische settings en heeft ook nog eens een uitgebreide tool om je instellingen precies goed te krijgen. Zo geeft de game precies aan welke instellingen impact hebben op je processor, de rekenkracht of het geheugen van je videokaart.

Dat wil niet zeggen dat de game er op de Xbox One niet spectaculair uit ziet: de Xbox One X-versie toont 60 frames per seconde in alle modi, terwijl de originele Xbox One en de One S het moeten doen met 30 frames per seconde in het verhaal en 60 in de multiplayer. Ongeacht het platform ziet de game er prachtig uit, met verrassend kleurrijke omgevingen en veel details. Iets waar het vroeger nog wel eens aan schortte in de Gears of War-serie.