VR, volgens de een is het helemaal het einde maar anderen bestempelen het als een gimmick. Dat het fenomeen zijn voor- en tegenstanders kent is niet ongebruikelijk, maar de heren van de redactie lieten zich er niet door beïnvloeden. Met frisse moed, een flinke dosis zin en een voorbereide maag stapten Amador, Kevin en Patrick in Keulen in hun eerste echte VR-ervaring, want je kan pas echt vertellen of het wat is nadat je het zelf meegemaakt hebt. Wat vonden de heren ervan? Lees het hier in deze speciale hands-on.

Op de gamescom mocht ik eindelijk voor de eerste keer in mijn leven een Virtual Reality bril uitproberen; Project Morpheus om precies te zijn. De bril die voor de PlayStation 4 wordt ontwikkeld moet ergens volgend jaar verschijnen en ik was dan ook erg benieuwd hoe ver de ontwikkeling is. Bij de booth van Gaijin mocht ik aan de slag met de vliegtuig-game War Thunder, compleet met stuurknuppel en throttle. Nu is War Thunder al een tijdje uit, maar ik had me geen betere game kunnen wensen om Project Morpheus op te testen.

Zodra ik de bril op mijn hoofd had, waren er twee dingen die me meteen opvielen. De bril zat ontzettend comfortabel en mijn maag moest zich wel even aanpassen op de situatie. Na een paar tellen was ik gewend aan het hele gebeuren en kon ik mijn eerste minuten in een virtuele cockpit maken van een gevechtsvliegtuig en die vulde ik meteen met de nodige vliegstunts. Je lichaam wordt door de bril echt gefopt en ik betrapte me erop dat ik enorm aan het meebewegen was en bij een barrelroll bijna van mijn stoel viel. Tussen de bergen en groene weilanden door viel me ook op dat de details heel goed zijn uitgewerkt. Zo kon ik naar mijn handen kijken die precies deden wat ik aan het doen was en was de cockpit erg geloofwaardig.

Wat me wel tegenviel, was de beeldkwaliteit, die een beetje korrelig was. Dit zorgde af en toe toch voor wat onscherpe beelden als je op volle snelheid trucjes aan het doen was. Ook merkte ik na een aantal minuten dat mijn maag het weer moeilijk kreeg door Project Morpheus. Dit lijkt me nog het grootste struikelblok voor de aanschaf van Project Morpheus, want het is zonde om waarschijnlijk enkele honderden euro’s te betalen voor iets wat je amper een kwartier per dag kan gebruiken. Desondanks werkt VR grotendeels heel goed en doet het ook echt wat het moet doen, namelijk jou in een andere realiteit plaatsen. Een iets beter beeld zal de beleving nog beter maken, maar ze hebben nog tot volgend jaar om Project Morpheus te tweaken voor de VR headset in de winkel ligt.

Kijk, die vliegtuigen uit de Tweede Wereldoorlog zijn natuurlijk leuk en aardig, maar als je die echte VR-ervaring wilt hebben, dan moet je gewoon all-out gaan en kiezen voor een ruimteschip. Dat heb ik dan ook, tot twee keer toe, gedaan met EVE: Vakyrie. Inderdaad, tot twee keer toe, want na de eerste keer moest ik de demo gewoon nog een keer proberen.

Ondanks dat we verschillende brillen op kregen, Amador de bril van Sony en ik de Oculus Rift, was de ervaring hetzelfde: episch, maar even wennen. Mijn demo begon in een zwarte ruimte, iets waar je compleet door gedesoriënteerd raakt. Waar je bij een gemiddelde game namelijk weg kan kijken van dat zwarte beeld, is bij de headset dat beeld overal. Onder, boven, links of rechts, je ontkomt er gewoon niet aan. Het duurt niet lang voordat de eerste lichtjes beginnen te knipperen, een UI oplicht en jij je realiseert dat je in een ruimteschip zit. Overal waar je kijkt, zie je het schip. Voor en boven je zitten indicatoren, kijk je naar beneden dan zie je een digitaal lichaam met de handen op twee stuurknuppels. Vooral dat laatste is heel verwarrend, omdat je handen in de echte wereld nagenoeg in dezelfde positie liggen, alleen dan met een controller in je handen.

Het duurt echter niet lang of een omroepster geeft aan dat je gelanceerd zal worden in de ruimte. Daar ga je dan. Je schip maakt snelheid en plots zit je in het heelal en overal waar je kijkt zijn ruimteschepen, asteroïden en heel veel lege ruimte. Maar nog voordat je van het uitzicht hebt kunnen genieten, zijn daar plots vijanden en schakelt de demo over op de volgende versnelling. Je gaat vol gas achter je vijanden aan om ze uit de lucht te schieten. Op dat moment kwam de realisatie pas echter wat de virtual reality-brillen zo ontzettend tof maakt. Waar jij normaal in een first-person ruimte game moeite moet doen om je vijand te volgen door je camera bij te sturen, volg je hem gewoon letterlijk met je hoofd. Duikt de vijand omlaag, dan kijk jij omlaag en daarna ga je pas bijsturen. Maakt de vijand een scherpe bocht? Zelfde verhaal, eerst kijken, dan bijsturen. Waar ik normaal in Elite: Dangerous loop te stuntelen, ging ik nu als een speer.

Althans, totdat mijn ruit klapte en ik ten onder ging aan de temperatuur van het heelal en eindigde als een ijsklontje. De headset ging af en met jammer genoeg moest ik de booth van Oculus Rift verlaten. Totdat we de volgende dag een afspraak hadden en daarnaast de booth van CCP, ontwikkelaar van EVE Valkyrie, zagen staan. Even aangeklopt en nog geen tien minuten later kon ik precies dezelfde demo nog een keer spelen. Je voelt hem al aankomen: de demo was nog net zo bizar, maar ook net zo tof.

VR, het leek me voor de gamescom weer zo’n gimmick als 3D, eventjes leuk maar uiteindelijk niet zo enorm geweldig dat ik er helemaal prat op ga. Bleek ik er eventjes hard naast te zitten! Man man, wat was dat een ervaring. Nu hebben jullie van de heren voor mij al hele mooie verhalen kunnen lezen, en grotendeels heb ik hetzelfde mogen ervaren als Amador, maar mijn ervaring was er stiekem een met een gouden randje, Ubisoft fanboy zijnde.

Sure, P.O.L.L.E.N. was een puike eerste ervaring met de Oculus Rift, en War Thunder liet me bijna van m’n stoel lazeren door het surreële realisme (wat een tegenstrijdigheid), maar Ubisoft gaf me een demo die voor mij was weggelegd. In eerste instantie dacht ik dat ik een Rabbids-game ging spelen, zoals deze ook op de consumentenstand aanwezig was, maar speciaal voor de pers had men wat anders in petto, en Ubisoft was er duidelijk trots op.

Want wat is er mooier dan vliegen als een adelaar, en dan nog wel door Parijs? Met z’n vieren vliegen door Parijs. Ondanks dat de demo op een wat oudere devkit van de Oculus Rift gespeeld werd, en de demo ook bij lange na niet af was, werd wederom duidelijk dat VR mensen met open mond laat spelen, letterlijk zelfs. Het idee dat je met vieren in een kamer zit en in een game elkaar zit aan te gapen terwijl je op een torentje zit te krijsen is vrij wazig, gezien je zo opgezogen wordt in de wereld dat je totaal vergeet dat je dus in een hokje van vijf bij vijf zit.

Als klap op de vuurpijl had Ubisoft iets ‘waanzinnigs’ bewaard. Geen actieve demo, maar een van hun meest memorabele cutscenes uit Far Cry 3: Vaas’ monoloog over de definitie van waanzin, in VR. Het is eigenlijk niet te omschrijven wat je beleeft, het is iets wat je dient mee te maken. Terwijl je om je heen kijkt en je serieus afvraagt of je er nu wel of niet bent, praat deze psychopaat lekker door terwijl je bijna z’n adem in je gezicht voelt. Ondanks de mindere (PlayStation 3) graphics heb je toch het gevoel dat hij er echt staat, en dat jij ook echt dat blok aan je been hebt. De rest is geschiedenis en daarmee mijn VR beleving ook. Ondanks de ervaring die de Rift me bood, neig ik toch harder naar de Morpheus, maar alles kan veranderen. Sign me up in ieder geval.