We hebben elk jaar de E3 in Los Angeles, gamescom in Keulen, Tokio Game Show in Tokio, maar natuurlijk ook Firstlook Festival in Utrecht. Organisator Blammo zelf noemt het ‘het grootste gaming event van de Benelux’, wat je al snel bent als je alleen het Belgische GameForce als concurrent moet dulden. Dit jaar beloofde Blammo een dikke fissa, gezien het zijn vijftienjarig jubileum van Gamekings wil vieren met iedereen. Ook wij werden uitgenodigd om op het partijtje te komen. De vraag is natuurlijk: Wordt het een feestje met bier en pizza of een middagje slappe, lauwe thee drinken met je oom en tante?

Het laatste is het in ieder geval niet. Eerlijk is eerlijk, er is genoeg te doen in de Jaarbeurs te Utrecht, waar Firstlook al enkele jaren wordt gehouden. Waar je voorheen nog subtiel om de Blammo-commercie machine heen kon sluipen, was dat dit jaar praktisch onmogelijk. De enige manier om de stand van je favoriete uitgever te bereiken was om door het theater van Gamekings te banjeren. Niet dat dat heel veel uitmaakt. In mijn geval was het een kwestie van oogkleppen op en door stiefelen naar het licht aan de andere zijde van dit donkere gamers-hol, daar waar de games wachten.

Wie daar ook wachtten zijn hordes gamers, vooral mensen die een VIP-ticket hadden aangeschaft. Wat me daar wederom aan opviel was het aantal verkochte VIP-tickets. Ik durf geen aantallen te noemen, maar het werd al snel duidelijk dat dit aantal wederom veel te hoog is geweest. Twee uurtjes eerder naar binnen heeft weinig zin als je dat met honderden tegelijk doet. Het idee dat je niet zo lang in de rij hoeft te staan omdat je de massa voor bent, is namelijk snel verdwenen, wat bewezen werd door een ellenlange rij bij Horizon: Zero Dawn. Toen ik tussen de mensen door een bordje zag staan met ‘vanaf hier twee uur wachttijd’ wist ik eigenlijk al wel dat dit voor mij een onbegonnen zaak zou worden.

Helaas is de beruchte wachtrij een fenomeen dat blijft terugkeren op Firstlook, al kan ik dat Blammo niet helemaal kwalijk nemen uiteraard. De standhouder staan er niet met gamescom-eske stands. Neen, op Firstlook zal men genoegen moeten nemen met compactere stands, waar dus ook bij lange na niet zoveel mensen in toegelaten kunnen worden. Het resultaat is een wirwar van wachtrijen waarvan je soms niet meer ziet waar de ene begint en de andere ophoudt. Kan Blammo hier iets aan veranderen? Ik denk het wel. De oppervlakte van de beursvloer vergroten zou al helpen. Maar ach, wat klaag ik. De Westergasfabriek was ooit the place to be als je het Blammo vraagt. Progress has been made.

Gelukkig wordt het wachten wat verzacht door alles wat er om de stands heen gebeurt, waarvoor mijn dank aan Media Markt, die ergens een blik lekkere tantes open had getrokken die in veel te strakke latex kleding en stiletto hakken over de venue paradeerden. Instantly voel je je wat banaal en primitief. Je staat daar ineens als een puber awkward met een tas je ‘friend compass’ te verbergen terwijl een ander maar al te graag met ze op de foto gaat. Dan besef je je ineens waar Firstlook juist zijn charme vandaan haalt en welke doelgroep ze aan proberen te spreken.

Een van de grote cultuurshifts die ook zijn weg naar Firstlook heeft gevonden is cosplay, wat ook in Utrecht sterk in de lift leek te zitten. In het Duitse Keulen zagen we al een explosieve groei in kunstige kostuummakers. Firstlook bleef deze editie niet verstoken van puik uitgewerkte lifesize versies van uiteenlopende gaming characters, waarvan Overwatch-personages het meeste in trek leken. Vreemd genoeg was Rick Boer, een van de bekendste cosplayers van Nederland, niet van de partij. Ubisoft had geen behoefte aan zijn creatie van Aguilar. Ubi richtte zijn pijlen meer op games dan op de film van Assassin’s Creed. Desalniettemin heb ik me kostelijk vermaakt met het bestuderen van een Agent 76, een majestueuze Genji en een D’va die haar pakje mooi wist te vullen, als ik me netjes uit mag drukken.

Tot dusver kon ik spreken van een uiterst hippe fuif, waar ik mensen tegen het lijf liep die ik al in tijden niet heb gezien. Je weet hoe dat gaat op feestjes. Je bept wat, een “Heej, hoe is het met jou?” en daarna een wat oncomfortabele “ik moet weer verder” is eerder een regel dan een uitzondering. Je wilt het graag over games hebben, al zou het dan fijn zijn als je wat had kunnen spelen. In plaats daarvan wend je je maar tot de bar, waar de Fristi’s en Red Bulletjes vloeien. Bij een dikke verjaardagsfuif hoort namelijk wel koek en zopie. Helaas voor de minder bedeelden waren deze verre van goedkoopie. Blammo belooft ieder jaar op hun F.A.Q. dat er voor “betaalbare catering” wordt gezorgd en dat je daarom niks mee naar binnen mag smokkelen. Nu weet ik niet wat zij betaalbaar vinden. Zeg eerlijk, een flesje drinken van €3,75 is niet normaal. Zelfs de Shell durft deze bedragen niet aan consumpties te hangen.

Het moge duidelijk zijn, even lekker lunchen op Firstlook is weggelegd voor de high rollers met diepe zakken, die met gemak leeg te kloppen zijn. De gamers-marktplaats die ook dit jaar weer van de partij was, bood voor ieder wat wils, voor zover je saldo het toeliet. T-shirts, posters, canvassen, statues en zelfs replica zwaarden gingen als zoete broodjes over de toonbank. Alles in de toko schreeuwt “Koop mij!” terwijl je in je hoofd al aan het rekenen bent of je een tweede hypotheek kunt afsluiten. Ik zal eerlijk bekennen dat ook ik langer bij Fabion, een zwaardenverkoper uit Den Bosch, heb gestaan dan goed voor me was. De drang om iets te kopen vecht met je gezonde verstand. Het is dezelfde tweestrijd die je aan het uitvechten bent wanneer je uren moet wachten op tien minuutjes gameplay van een game die toch binnenkort verschijnt. Decisions, decisions.

En zo kom je na een paar uurtjes eigenlijk tot de conclusie dat je het allemaal wel hebt gezien, voor zover je geweten het toeliet. Firstlook was wederom niet een event waar je de hele dag volop in de weer kunt zijn, tenzij je bereid bent om veel te wachten. Daarmee wil ik niet zeggen dat er niets te doen is op Firstlook, want dat is er wel. Het is alleen meer dat je de heavy hitters op het event door de drukte al snel van je lijstje streept, waarna de ‘minder interessante’ voor je over blijven. Vanaf dat moment blijf je eigenlijk nog even hangen voor de sfeer. Ik had dan weer de mazzel dat Ubisoft voor mij als een tweede thuis is, vooral op Hollandse bodem. Het vormde voor mij de ideale uitvalsbasis om eens lekker op krachten te komen voor de lange reis terug. Good guy Ubi (bedankt Marcel!).

En zo kwam het partijtje voor mij na vier uurtjes rondslenteren tot een einde. De hamvraag die daarna overbleef was: “Was dit de moeite waard?” Toch kan ik daar ja op zeggen. Truth be told, voor persdoeleinden hoef ik eigenlijk niet te gaan. Vrijwel alles wat Firstlook presenteert heb ik in Keulen al kunnen aanschouwen. Toch is Keulen Utrecht niet. Hoe raar het ook klinkt, een event op Nederlandse bodem voelt toch anders aan. De sfeer is niet te vergelijken. Ik, als journalist, ga er dan juist ook heen voor deze sfeer. Als bezoeker denk ik dat dat ook een van de beweegredenen is. Naar Firstlook gaan met het idee dat je daar eens even wat games gaat spelen is namelijk behoorlijk naïef. Dus, Blammo, als je dit leest, daarmee heb je een troef in handen. Als jullie nou ook nog eens aan de rest kunnen werken, dan zou ik jullie zeer erkentelijk zijn. Volgend jaar een Sweet 16 dan maar?