Fire Emblem Echoes: Shadows of Valentia

We hebben de vlucht gemist, maar uiteindelijk zijn we toch in Valentia aangekomen, de originele vorm van Valm uit Fire Emblem Awakening. Alm en Celica wachten ons op het vliegveld op en nemen ons mee op een groots avontuur in Fire Emblem Echoes: Shadows of Valentia. Hoewel zij dit nu voor de tweede keer doen, maken wij het pas voor het eerst mee in deze remake van Fire Emblem Gaiden, die deze keer gelukkig ook een versie in het Westen krijgt.

Zoals we gewend zijn van JRPG’s beginnen we met een flashback die als expositie dient. De noodlottige relatie tussen Celica en Alm wordt uiteengezet, maar ook bevraagd door de andere kinderen uit het dorpje dat Alm nog nooit verlaten heeft. Een slechterik die eruitziet alsof hij Generic Bad Guy #1 heet, brengt gevaar met zich mee. Alms opa is een legendarische soldaat genaamd Mycen, en hij verslaat deze vijanden maar al te makkelijk. Helaas is niet alles zo simpel.

De komst van Generic Bad Guy #1 verandert alles. Celica moet weg om redenen die voor zowel haarzelf als Mycen meteen duidelijk zijn. Alm blijft samen met mij echter onwetend en de vragen die hij stelt zijn dezelfde die ook door mijn eigen hoofd gaan: waarom moet Celica weg? Wat is er aan de hand? Wat is er zo speciaal aan Celica?

Het zijn vragen waar we beide nog geen antwoord op krijgen, want dit is natuurlijk waar het verhaal (deels) om draait. Met deze noot begint de game officieel.

Een heleboel clichés

Naast de flashback kom je al snel verschillende andere clichés tegen die geen enkele JPRG mag missen. Zo heb je een groep vrienden waarmee je begint en waarmee je opgegroeid bent. Deze bestaat uit de gebruikelijke archetypes: de luidruchtige jongen, de grappige jongen en de stille jongen. Meiden mogen ook niet vergeten worden, al begin je Fire Emblem Echoes met maar één: het meisje dat duidelijk verliefd is op de onwetende hoofdpersoon.

Op een gegeven moment mag je voor je personages classes kiezen, waarmee ze bonussen krijgen voor bepaalde stats en hun manier van aanvallen veranderen. Als Mage gebruikt je karakter natuurlijk magie, als Archer een pijl en boog, of ze kunnen te paard hun vijanden neerslaan. Hoewel je uiteindelijk kunt kiezen welk personage wat doet, is het interessant om te zien hoe persoonlijkheid, uiterlijk en gender gekoppeld zijn aan de stats en vaardigheden die ze hebben of kunnen krijgen. Dit probeert spelers te sturen om bepaalde classes voor de karakters te kiezen.

Mijn eerste gedachte was dat Faye een Cleric moest worden. Ten eerste konden de anderen geen healer worden en ten tweede is dat normaal altijd zo. Tobin met zijn grote mond paste het beste als Archer en de ietwat schuchtere Kliff leek me een Mage. Gray lijkt de meeste ervaring te hebben – een Mercenary, dus. Uiteindelijk heb ik, gewoon voor de lol en om zulke stereotypes tegen te gaan, Kliff als Archer aangewezen en Tobin als Mage. De hoeveelheid headcanons die ik hierbij kon bedenken, was enorm. Misschien dat ik daar later spijt van ga hebben, maar momenteel geniet ik van deze overwinning.

Snelle en elegante turn-based gevechten

Spelers kunnen per beurt al hun personages bewegen en acties laten uitvoeren, van het gebruiken van kruiden tot het aanvallen van vijanden. Het aantal vakjes dat ze kunnen lopen, de hoeveelheid dat ze kunnen slaan en de mate van damage die ze aanrichten, ligt allemaal aan de stats van de personages. Daarna krijgt de tegenstander een beurt en kan deze gaan handelen.

Ik heb al meerdere keren aangegeven dat turn-based strategy-games mijn grootste vijand zijn. Het duurt te lang, ik heb er het geduld niet voor en waarom zou ik mijn tijd verspillen aan zoiets als ik ook opzwepende games zoals Mass Effect: Andromeda kan spelen?

Misschien vraag je je af waarom ik dan überhaupt aan een Fire Emblem-game begin, aangezien deze bekend staan voor deze soort combat. Fire Emblem echter ook populair vanwege de personages en de verhalen, waar ik juist een zwakte voor heb. Ik heb er geen spijt van gekregen dat ik begonnen ben aan Fire Emblem Echoes.

Waar in andere games de gevechten langdradig kunnen zijn en je gaat button mashen gewoon om de tijd te verdrijven, verlopen de strijden in Fire Emblem Echoes soepel en in een hoog tempo. Hoewel gevechten nog wel lang duren als je ze goed wilt doen, ligt de tijd meer in het totaal dan in de afzonderlijke encounters. Een gevecht kan makkelijk een half uur duren, terwijl de potjes daarbinnen vaak nog geen minuut in beslag nemen.

Daarnaast is het hier juist leuk gemaakt om uit te rekenen wie waar moet staan om de meeste experience points te verdienen. Dit gebeurt onder andere doordat je kunt zien hoeveel HP de vijand en jouw personage waarschijnlijk hebben als je deze aan zou vallen. Soms kom je er slechter of juist beter vanaf, maar over het algemeen kun je hier een goede inschatting mee maken.

Wanneer het me bijvoorbeeld lukte om een groep van acht overvallers met alleen een Cavalier Faye te verslaan, ben ik gevuld met meer adrenaline dan ongeduld. Nadat de zes anderen uit de groep een moeilijke vijand gedood hebben en twee hiervan Faye met haar laatste HP te hulp schieten, geeft het me juist plezier om de laatste paar rovers met Faye weg te lokken, voordat ze zich omdraait en de laatste bandiet doodt – alles terwijl ze dus maar één HP overheeft. Er is namelijk maar één ding dat we tegen de dood zeggen: “Not today.”

Interessante mechanics en Mila’s Turnwheel

Tijdens gesprekken krijg je in het scherm van onderen het gezicht van de hoofdpersoon te zien en de uitdrukking waarmee hij of zij iets zegt. Verder wordt de touchscreen vooral gebruikt om informatie weer te geven of om de snelheid te veranderen tijdens gevechten.

Op momenten dat je een omgeving kunt gaan onderzoeken vult een map het onderste scherm waar je, met je stylus of gewoon de knoppen, kunt kiezen welke kant je opgaat. Je omgeving onderzoeken bestaat vooral uit een statisch beeld met mensen die je aan kunt spreken of voorwerpen die je op kunt pakken. Fruit is een voorbeeld daarvan. Dat kun je eten om bijvoorbeeld je fatigue tijdens dungeons weg te werken.

Dungeons zijn een uniek aspect van Fire Emblem Echoes. Hoewel dit de eerste Fire Emblem-game is die ik speel, heb ik wel gehoord dat de freeroaming die je in deze dungeons doet niet in de andere games voorkomt. Dit zijn momenten waarin je vrij rond kunt lopen en de ruimte in real time kunt exploreren. Iets wat de game niet duidelijk weergeeft, maar wel handig is om te weten, is dat je hier alles kapot kunt maken: van potten tot aan het gras, alles kan een schat bevatten, dus laat je innerlijke Link los en ga ervoor.

Gevechten in deze modus blijven echter met hetzelfde systeem werken. In tegenstelling tot andere games zie je hier wel je vijand en zou je deze kunnen ontwijken, maar zo verlies je natuurlijk waardevolle experience points. Wanneer je daarmee botst, neemt de game je mee naar een aparte scène waarin je zoals gewoonlijk het gevecht uitvecht.

Daarnaast is een van de nieuwe toevoegingen die Fire Emblem Echoes naar de reeks brengt Mila’s Turnwheel. Per keer dat je een altaar van Mila bezoekt, of elke keer dat je alle gevechten uit een hoofdstuk voltooid hebt, kun je dit drie keer gebruiken. Met upgrades kun je dit tot maximaal twaalf verhogen.

Met Mila’s Turnwheel kun je de tijd terug spoelen om fouten op te vangen of een andere aanpak voor een situatie te vinden. Misschien mislukte een aanval gewoon en hoop je dat je de volgende keer crit. Dit is vooral handig wanneer je op de ‘normale’ Fire Emblem-modus speelt, waarin personages die in een gevecht sterven dood blijven. Omdat ik te panisch ben en te gehecht raak aan karakters, doe ik dit liever niet.

Gênante lokalisatie maar indrukwekkende animaties

Wat vaak een probleem is bij het vertalen van media uit het Japans, zijn de stemacteurs. Dit is over het algemeen het geval bij anime en bij tv-series. Hoewel het bij games iets beter gaat, bevat Fire Emblem Echoes helaas iets te veel van het goede en doet de overenthousiaste jongensstem van Alm pijn aan mijn oren.

Nadat ik een video van de Japanse versie opzocht, was ik verbaasd over het verschil tussen de persoonlijkheid van de Engelse Alm en de Japanse Alm. Waar Engelse Alm een beetje als een dertienjarige anime hoofdpersoon klinkt wiens stem perfect is voor het gillen van zijn speciale aanvallen, is Japanse Alm volwassener en kalmer. Hij klinkt meer als iemand die waardig is om soldaat te worden. Vreemd genoeg geldt dit alleen voor Alm. Als het gaat om de rest van de cast, lijken de Japanse en Engelse versies van de stemmen redelijk veel op elkaar. Daarmee zijn ze ook minder storend dan Alm zelf. Alleen jammer dat het natuurlijk bij een van de hoofdpersonen moest gebeuren.

Om alles iets beter te maken, zijn de animaties in de game schitterend. Hoewel de gevechten zelf turn-based zijn, bestaat elk afzonderlijk conflict uit een geanimeerde cutscene waarin we de vijanden op elkaar af zien stormen. Met vloeiende bewegingen zwaaien ze hun wapens in de richting van hun tegenstander in de hoop om de ander te raken. De kans dat je mist, bestaat altijd, dus vaak zit je op het puntje van je stoel toe te kijken in de hoop dat dat niet gebeurt. Ook critical strikes maken deel uit van Fire Emblem Echoes, die aangegeven worden door een korte pauze in de animatie, waarin het personage duidelijk zijn of haar krachten verzamelt. Wanneer dit gebeurt, weet je dat het een mooie hit wordt.

Deze gevechten zijn natuurlijk ook mooi om in 3D te volgen. Uiteindelijk zijn deze momenten eigenlijk de enige plekken waar je überhaupt van de 3D optie gebruik kunt maken. Veel van de game speelt zich natuurlijk af in de stijl van een visual novel, met plaatjes van personages op een achtergrond. Hier heeft het niet echt nut om 3D aan te zetten. Gelukkig is de game ook zonder 3D prachtig.