Final Fantasy begon eind jaren ’80 begon als een laatste strohalm van Hironobu Sakaguchi en is inmiddels uitgegroeid tot een franchise waar het woord ‘Final’ eigenlijk zijn oorspronkelijke waarde niet meer heeft. De fans, maar ook uitgever Square Enix, lijken geen genoeg te krijgen van de avontuurlijke games die ieder een eigen gezicht hebben, doch wel hun overeenkomsten vertonen. Een heel decennium hebben we moeten wachten op de laatste installatie, Final Fantasy XV, een avontuur voor zowel de fans als de first-timers.Het majestueuze Final Fantasy XV richt zich duidelijk op twee verschillende doelgroepen en splitst zich daardoor in twee richtingen, een sentiment wat door de hele game sijpelt.

Zoals het iedere game van Final Fantasy-game betaamt, speelt het verhaal een sterke rol in Final Fantasy XV, een verhaal waarin kroonprins Noctis Lucis Caelum de grootste rol vervult. Noctis, ook vaak ‘Noct’ genoemd, is een jonge bruidegom in spe met een kaptafel vol L’Oréal haarproducten en een behoorlijk zwarte kledingkast. Samen met zijn vrienden Gladiolus (niet de ergste naam in de game, geloof me), Prompto en Ignis, die ook minstens een bus haarlak per dag verbruiken, wordt Noctis door vaderlief richting zijn verloofde en tegelijkertijd Oracle van Tenebrae, Lunafreya Nox Fleuret, gestuurd om de vrede tussen de koninkrijken Lucis en diens aartsvijand Niflheim te bewerkstelligen. Helaas voor Noctis heeft Niflheim heel andere plannen. Plannen waar het woord vrede geen prominente rol in speelt. Het huwelijk moet even in Shiva’s spreekwoordelijke ijskast worden gezet, gezien Noctis en zijn consorten alle aandacht op Niflheims coup moeten richten.

Vanaf dat punt is het voor Noctis ver over wat betreft zijn royale voordeeltjes en het luxe leven. De door Niflheim bezette stad Insomnia komt hij niet meer in zonder meteen in het pannetje gehakt te worden en onze koninklijke ‘boyband’ zal dan ook de meeste tijd rondhobbelen door de rest van de wereld. Gelukkig voor ons als gamers is deze wereld gigantisch en bezaaid met activiteiten waardoor je, als jij daar zin in hebt uiteraard, makkelijk een werkweekje non-stop met een diversiteit aan monsters en demons kan matten. Het maakt vrij weinig uit of je met je veel te luxe maar behoorlijk slome Regalia op de autobaan blijft, je per chocobo het landschap doorkruist of gewoon met de benenwagen gaat; je komt gegarandeerd wat tegen waar je je skills op kan botvieren.

Let’s get it on!

Wanneer de handschoenen uit gaan en het zware staal ter hand genomen gaat worden, zullen de fans van de franchise de eerste grote verandering gaan ervaren. Waar Final Fantasy bekend staat om het turn-based vechtsysteem is deze in deeltje XV op de schop gegaan door deze volledig real-time te maken. Hierdoor voelen de gevechten een stuk dynamischer aan, al lijkt hierdoor tactisch een vechtstrategie uitvogelen wat te verwateren. Wel heeft het ontwikkelteam de optie in de game verwerkt om de tijd stil te zetten wanneer je tijdens hevig knokken niet beweegt, zodat je alsnog een plannetje kan beramen, al merkte ik dat dat juist enorm begon te vervelen.

Het vechten zelf is wellicht prettig voor de nieuwkomers, maar net iets te gemakkelijk gemaakt voor de die-hard fans. In principe komt het vooral veel neer op locken op een vijand en de attack-knop ingedrukt houden, waardoor Noctis klap na klap blijft uitdelen tot je besluit om tussen de bedrijven door een keer te blocken of warpen. Vaak werkt deze tactiek namelijk prima, al zul je bij wat grotere en sterkere creaturen wat vaker potions moeten slikken of gebruik moeten maken van de vaardigheden die jouw teamleden bezitten. Ook deze zijn middels een druk op de knop op te roepen, al kosten deze wel techbar-blokjes die je gedurende het petsen uitdelen weer aanvult. Naarmate de game vordert zul je ook wat meer gebruik gaan maken van de bekende ‘magic spells’, die je zelf kan maken door geabsorbeerde elementen op te potten en deze eventueel te combineren met materialen die je hebt gevonden of verworven tijdens eerdere gevechten.

Mocht je na al het betere ‘boks- en hakwerk’ ook wel eens een keertje willen chillen, dan hebben de devs ook aan jou gedacht. Hoe stoer je ook bent met je oversized zwaard, je bent ook maar een mens van vlees en bloed. Speciaal voor de innerlijke mens heeft eenieder van het kwartet een hobby die hij erop na kan houden. Gladiolus haalt zijn fun het meeste uit het survivallen in de grote open wereld, Prompto schiet constant als een hyperactieve oorlogsreporter kiekjes, Noctis gooit graag een dobbertje uit en Ignis maakt van de vangst graag een overheerlijk gerecht, waar je tijdens een kampvuurtje lekker van kan knabbelen om je stats weer wat op te vijzelen. Met shots van een steeds knusser wordende bromance op de achtergrond kun je zo even reflecteren op de gemaakte progressie en kun je de foto’s van Prompto in je album opslaan of delen via social media.

Het punt van verdeeldheid

Oke, uitgerust? Dan gaan we door met het verhaal, waar de in de titel genoemde verdeeldheid het hardste van alles opvalt. De grote open wereld waarin je na elke twintig stappen wel wat kunt doen verdwijnt halverwege het verhaal namelijk compleet. Het voelt bijna aan alsof het ontwikkelteam in twee stukken werd gehakt door het veel te grote zakmes van Cloud (heel andere game, ik weet het..) en ieder deel zijn eigen weg is gegaan. Zo groots en open als de eerste zeven hoofdstukken zijn, zo lineair en scripted zijn de laatste hoofdstukken. Een van de vistas waar je je met Noctis vrijwel solo doorheen mag banen is zelfs zo gangetje-gangetje dat je je afvraagt of men wel met dezelfde game bezig was. Ook het kleurrijke karakter van de game wordt niet veel later ingeruild voor grauw, kil en duister (wat door het verhaal onvermijdelijk is) waardoor het soms wat inspiratieloos oogt.

Ik zeg bewust ‘soms’, gezien vooral de fans in de latere hoofdstukken het meest worden beloond door herkenbare figuren die de revue passeren. Het gebrek aan vrijheid wordt ruim gecompenseerd door een overschot aan de bekende mythische figuren van epische proporties, die allen maar al te graag willen zien of jij de skills in huis hebt om hun zegen te verdienen. Nieuwkomers zullen er daarentegen niet om malen dat ze niet weten wie Leviathan of Quetzalcoatl (leuk na wat biertjes) zijn, de manier waarop ze ten tonele verschijnen maakt van iedere encounter een waar schouwspel. Dat de hoogblonde Prompto zo nu en dan het klassieke ‘victory’-deuntje ten gehore brengt is voor de doorgewinterde fan de kers op de taart.

Overwegend wonderschoon, met hier en daar wat kanttekeningen

Waar de verdeeldheid ook een beetje parten speelt is hoe men is omgesprongen met het grafische aspect van Final Fantasy XV. Vooropgesteld, Final Fantasy XV is overduidelijk een schitterende game geworden, al kan ik sommige keuzes niet helemaal goed verkroppen. Het gehalte aan detail is namelijk niet in alles doorgetrokken. Neem bijvoorbeeld de map, die bij het volledig inzoomen een grote pixelbende wordt. Ook viel het verschil in details mij al vrij snel op toen ik mijn bolide, de Regalia, moest bijtanken. De Regalia staat er crisp bij, met metallic lak en al, terwijl de benzinepomp zelf iedere vorm van next-gen textures mist. Ik weet het, het is een beetje mierenneuken, maar desalniettemin opvallend. Daarbij zorgen ook pop-in van gewassen, schaduwen of zelfs een complete oceaan ervoor dat ik Final Fantasy XV geen 10 uit 10 kan geven wanneer het op graphics aankomt. Een hele dikke pluim gaat overigens wel naar het CG-team van Final Fantasy XV, die me keer op keer omver wisten te blazen met de oogverblindende cutscenes.

Helaas heeft Final Fantasy XV ook met een ander fenomeen te kampen, een onvermijdelijke wanneer je kijkt naar de hoeveelheid activiteit die je systeem vaak te verwerken heeft. Ik heb het uiteraard over de frame rate, die vooral in de chapters met een hoog kleur- en detailgehalte te lijden heeft. Over het algemeen draait Final Fantasy XV redelijk stabiel en vloeiend. Wanneer je scherm zich daarentegen vult met meerdere vijanden en je je camera zo nu en dan vlug moet verplaatsen voor een beter overzicht, heb je kans dat het eventjes behoorlijk gaat horten en stoten. Vooral in de kleurrijke en Venetiaans aanvoelende nederzetting Altissia had mijn PlayStation de nodige moeite om alles te verwerken.

Waar ik zelf even wat tijd voor nodig had om te verwerken, is de majestueuze soundtrack van de game. Of je er nu van houdt of niet, wanneer een gevecht onvermijdelijk is en je het gevoel krijgt dat een waar Philharmonic Orchestra achter je staat te spelen ga je om. Men zegt wel eens dat een filmscène gemaakt of gebroken wordt door de muziek. Laat mij je eventjes vertellen dat de muziek van de Japanse componist Yoko Shimomura de boel aardig op gang helpt. Vooral de opzwepende tonen die elke boss fight een extra lading geven zijn bombastisch genoeg om ze stuk voor stuk onvergetelijk te maken. Ook tijdens ritjes in je cabrio kun je de radio eventjes aanzetten om naar bekende tracks uit de franchise te luisteren. Het is alleen jammer dat ook onze eigen DJ Afrojack daarin een plekje heeft gekregen, vind ik dan. Gelukkig kun je die ook gemakkelijk skippen zonder dat het je rijden beïnvloedt. De Regalia staat namelijk behoorlijk op rails en sturen hoef je amper (ook zoiets raars).

Je sociale leven is (relatief) veilig

Menig RPG van Japanse bodem staat erom bekend dat je er beter een weekje of twee vrij voor kan pakken om je door het verhaal heen te worstelen. Ook Final Fantasy heeft in het verleden meerdere keren bewezen tientallen uren van je social life weg te snoepen. Final Fantasy XV vormt daar geen uitzondering op, al is dat sterk afhankelijk van jouw drive om side quests te voltooien. In tegenstelling tot veel andere Final Fantasy-games is de rode draad, de main story, binnen twintig uur te voltooien (achttien in mijn geval). Wanneer je dit vergelijkt met de speelduur van andere games in de franchise, waar je twee keer zo lang over deed om de credits te zien rollen, kun je niet anders dan concluderen dat dit nogal kort is.

Nu kun je de speelduur natuurlijk gemakkelijk oprekken, lees verdubbelen, wanneer je een echte trophy hoarder of achievement hunter bent. In de achttien uren die ik in het verhaal heb gestoken heb ik 35 van de 50 beloningen binnen kunnen harken. Voor de resterende vijftien zal men toch echt wat meer uren in de game moeten steken. Je gehele team max level krijgen en meer dan 80 side quests voltooien gaat niet lukken in twintig uurtjes. De echte completionist haalt dan ook de meeste uurtjes uit Final Fantasy XV.

Nu kun je als newbie redeneren dat twintig tot veertig uur gameplay niet voor de poes is, vooral wanneer je het vergelijkt met games waar je misschien na zeven uurtjes al de aftiteling ziet rollen. Hoewel je daarin gelijk hebt, is het een beetje een letdown voor de kenners van het Japanse RPG-genre, waar we Final Fantasy XV ondanks zijn Westerse smoel toch eventjes onder scharen. Wanneer we daarbij op gaan tellen dat men tien jaar aan deze game heeft mogen werken, dan kunnen we helemaal spreken van een lichte teleurstelling. Of de game bewust kort is gehouden om de nieuwkomers tegemoet te komen weet ik niet, het zou kunnen.

Final Verdict XV

Alles bij elkaar genomen is Final Fantasy XV een prima game geworden, zij het een beetje aan de korte kant. Door Final Fantasy XV geschikt te willen maken voor twee uitersten, FF-veteranen en beginners, heeft men het zichzelf misschien moeilijker gemaakt dan men van tevoren had gedacht. Het nieuwe vechtsysteem werkt prima, maar is eigenlijk iets te makkelijk gemaakt. Op de onbegrijpelijke missers na is Final Fantasy XV een visueel pronkstuk geworden. Het is alleen wel erg jammer dat dit pronkstuk halverwege zo rigoureus in tweeën wordt gehakt. Ondanks deze onfortuinlijke tweedeling is mijn eindoordeel dat verre van. Gezien ik qua doelgroep tussen de wal en het schip in lijk te vallen (ik ben geen nieuwkomer, maar heb alleen Final Fantasy VIII helemaal uitgespeeld) durf ik te zeggen dat Final Fantasy XV zeker de moeite waard is. Het is misschien niet de Final Fantasy waar fans van het eerste uur op gehoopt hadden, maar zeker een Final Fantasy waarvan ik blij ben dat ik deze gespeeld heb.