Final Fantasy VIII

Weinig franchises houden het zo lang vol als de Final Fantasy-reeks en in 1999 werden we getrakteerd op het achtste deel. Helaas voor nummer acht had het hoge verwachtingen om waar te maken. Final Fantasy 7 was een enorm succes en vele hardcore fans zullen altijd blijven zeggen dat deze met stip bovenaan staat. Door deze sentimenten werd Final Fantasy 8 vanaf de release oneerlijk ontvangen. Toch is deze game sterker dan hij op het eerste gezicht lijkt. Tijd om deze klassieker weer eens op te starten. 

Als tienjarig jongetje had ik na een jaar intensief spelen eindelijk het zesde deel uit de franchise uitgespeeld. Vol trots ging ik naar de dichtstbijzijnde speelgoedwinkel, op zoek naar een nieuwe uitdaging. Al gauw zag ik daar Final Fantasy 7 en Final Fantasy 8 liggen. De meest logische keuze zou het zevende deel zijn geweest, maar het hoesje van deel acht trok mijn aandacht. In die tijd waren dit moeilijke beslissingen! Ik besloot mijn moeder lief aan te kijken. Met een nieuwe uitdaging in het vooruitzicht plaatste ik de eerste cd in mijn PlayStation en werd ik in de avonturen van Squall Leonhart gezogen.

Terug naar school

in FF8 volgen we het leven van de zeventienjarige  Squall Leonhartdie lessen volgt aan de militaire school Balamb Garden. Squall zit midden in zijn opleiding tot huursoldaat (SeeD) en moet een aantal examens afleggen om zijn startsalaris te ontvangen. Na de tutorial worden we gelijk in de eerste missie gedropt. Er is namelijk een extremistische groep die de Galbadian Soldiers wil verdrijven uit hun dorp. De Galbadian Soldiers hebben de macht over het hele continent,  met uitzondering van Balamb en Balamb Garden. (Deze zijn neutraal.) Helaas voor ons gaat de missie de verkeerde kant op en komen we erachter dat Squalls rivaal, Seifer Almasy, de president heeft gekidnapt. Seifer is ingehuurd door de krachtige tovenares Edea, die er alles aan wil doen om de president op te ruimen. Uiteraard krijg je onderweg hulp van allerlei kleurrijke personages en gaat er het een en ander mis tijdens je missie.

Het mooie vond ik altijd dat naast het verhaal van Squall een ander verhaal wordt verteld. Tijdens droomsessies zien we namelijk het leven van een Galbadian Soldier en hoe hij het leger verlaat. Deze soldaat genaamd Laguna roept allerlei vragen op en ik vroeg mij constant af welke betekenis hij nu precies heeft. Tegen het einde zien we dan ook dat de verhalen steeds dichter bij elkaar komen en valt alles op zijn plek, een element dat ik tegenwoordig vaak mis in games.

Met z’n allen  

Waar ik Final Fantasy 8 vooral in vind excelleren zijn de personages. Elk personage voelt nuttig en uitgewerkt. Zo woont het hoofdpersonage Squall Leonhart met zijn vrienden in een opvanghuis. Ook kan hij zijn emoties niet goed uiten, wat zorgt voor erg bijzondere situaties. Zell Dincht is een jeugdvriend van Squall en is het tegenovergestelde. Hij geeft niets om regels en is juist erg levendig. Rinoa Heartilly is een verzetsstrijder en volgt haar hart. Zij en Squall zijn duidelijk tot elkaar aangetrokken. Quistis Trepe is Squalls mentor en weet enorm veel van de wereld. Selphie Tilmitt is jong, maar een uitstekende piloot  en boordevol energie. Tot slot is er nog Irvine Kinneas, een getrainde sniper die maar niet genoeg kan krijgen van het vrouwelijk schoon.

Het verhaal van FF8 is ingewikkeld, maar heeft enorm veel diepte. Normaal worden enkele personages uitgelicht en leer je er maar een paar goed kennen. In deze game is dat totaal niet het geval. Aan het einde van het verhaal ken je iedereen door en door en leef je mee met de heftige momenten die ze meemaken. Je wil gewoon dat Squall zijn mond opentrekt en zijn gevoelens toegeeft of dat Irvine juist zijn mond houdt, omdat hij een blauwtje loopt. Ook de liefde tussen Squall en Rinoa voelt nergens zoetsappig aan, maar wordt juist realistisch neergezet. Tijdens mijn eerste speelsessie als tienjarige kreeg ik alle dubbele lagen niet goed mee, maar nu kan ik deze juist extra waarderen.

Vechten met een nieuwe twist

Net als zijn voorgangers maakt dit deel gebruik van de drie hoofdelementen. Zo is er een open wereld waar je nieuwe plekken kunt ontdekken, een locatie-level waar je vooral van het ene naar het andere punt moet en het bekende gevechtsscherm. De gevechten zijn weer turn-based en de personages maken gebruik van wapens, magie, items en summons. Wat ik hierbij wel wil benoemen is het unieke wapen van Squall. Deze maakt namelijk gebruik van de zogeheten Gunblade, een zwaard dat gemonteerd is aan een handpistool. Ik heb als kind dit wapen gemaakt van karton en rende zo de buurt door.

Het magische randje van dit achtste deel krijgt ook een opknapbeurt. Zo moet je tegen de summons vechten om hun vertrouwen te winnen voordat ze voor je gaan vechten. Deze zijn in sommige gevallen aardig pittig, wat het alleen maar leuker maakt om ze uiteindelijk tegen je vijanden te gebruiken. Het gebruiken van magische spreuken werkt ook net even anders. Zo heb je geen MP (Magic Points/Mana Points), maar een Draw-vaardigheid; je kunt elk personage magische spreuken laten absorberen van vijanden. Heb je bijvoorbeeld zes keer een vuuraanval geabsorbeerd, dan kun je zes keer een vuuraanval gebruiken.

Het begin van een 3D-tijdperk

Deel zeven had de toon gezet met 3D-graphics, maar bleef nog vrij cartoonesk qua vormgeving. FF8 gaat meer de serieuze kant op met personages die er als echte mensen uitzien. De game maakt een enorme sprong vooruit qua grafische vormgeving en vooral tijdens de cutscenes voelt het alsof je naar een film kijkt. Nog regelmatig kijk ik deze terug op YouTube en bewonder ik hun pracht.

De animaties hebben ook een schop onder hun kont gekregen. Waar je in voorgaande delen dezelfde animatie voor een spreuk had, doen ze in deel acht er een schepje bovenop. Zo zijn er andere animaties wanneer je een sterkere spreuk uitvoert. Deze kleine details vind ik vandaag de dag nog steeds een geweldige vondst. Het geheel wordt prachtig ondersteund met een sterke soundtrack, waarvan de meeste deuntjes nog steeds door mijn hoofd heen spoken.

Final Fantasy 7 heeft in de ogen van vele fans de toon gezet voor de franchise en werd terecht de hemel ingeprezen. Alleen waren de fans bij het uitkomen van deel acht nog zo in de wolken van het deel ervoor, dat ze de pracht van dit achtste deel nooit echt helemaal hebben kunnen waarderen. Ik heb de games in een andere volgorde gespeeld en heb gelukkig met een neutrale blik mijn mening kunnen vormen. Ik kijk dan ook echt uit naar de remaster van deel acht, die helaas net als destijds wordt overschaduwd door (de remake van) het zevende deel.

De remaster krijgt gloednieuwe modellen voor de personages, vijanden en wapens, dus alles ziet er een stuk gelikter uit. Ook kun je de game drie keer zo snel laten afspelen, je HP upgraden tot het hoogste niveau en kun je missies met een timer uitschakelen. Deze features zijn echter alleen aan te raden voor de terugkerende spelers. Als je op zoek bent naar een diepgaand verhaal met interessante personages, een fijn battle-systeem, sterke soundtrack en een emotionele trap onder je reet, dan moet je deze game zeker eens gespeeld hebben.