Far Cry 2

Ubisoft is flink op dreef met de Far Cry-franchise en volgende maand kunnen we aan de slag met de zevende titel, Far Cry New Dawn. Deze borduurt voort op de wereld die we in Far Cry 5 achterlieten en biedt de hoofdrol aan een vrouwelijke tweeling. Als fan van de franchise kan ik niet wachten om met de game aan de slag te gaan. Om de tijd wat te doden tot de release op 15 februari besloot ik Far Cry 2 eens in mijn PlayStation 3 te schuiven.
Hoewel ik alle games uit de franchise gespeeld heb, is Far Cry 2 daarin een beetje de verloren zoon. Deze heb ik namelijk als enige niet gespeeld, terwijl deze al wel een tijdje in mijn kast stond te wachten. Een echt goede reden heb ik daar niet voor, misschien was ik tijdens de release in 2008 gewoonweg te druk. Ik heb alle games met veel liefde gespeeld. Ja ook Far Cry 5, die vond ik zelf behoorlijk goed. Met mijn roze bril ging ik aan de slag met deel 2.  

Zeg maar zwarte bril

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de roze bril viel na enkele minuten al af. In de intro zit je achterin een auto van een soort reisleider. Deze leidt jou door het land heen, waar het kommer en kwel is voor de mensen die er wonen. Er is een burgeroorlog  uitgebroken en de rijke mensen zijn het land allemaal ontvlucht. Het is dus aan het ‘gewone’ volk om de boel te redden en daarnaast aan jou. Jij hebt namelijk de missie om degene die dit allemaal veroorzaakt heeft een kogel door de kop te knallen.

Dit klinkt allemaal nog best interessant, is het niet? Dat is het ook oprecht. Het verhaal dat is neergezet is prima, het is de uitvoering die de lol er al heel snel afhaalt. Tijdens je avontuur kom je heel veel verschillende personages tegen en allen zijn ze zo plat als een deur. De voice acting is zo slecht dat het gewoon pijn doet. Iemand die een heel emotioneel verhaal vertelt alsof hij doodleuk de krant voorleest. Totaal gebrek aan alle emotie. Helaas geldt dit voor alle personages, waardoor je nooit echt lekker in het verhaal komt. Als het deze mannetjes al niet kan schelen dat hun land vergaat, waarom mij dan wel?

Van hot naar her

Wat voor mij de ervaring ook niet al te prettig maakte, is dat er van mij verwacht werd dat ik de gehele map doorkruiste met een trage auto. De missies vang je in het centrum van de map, dus dat is op zich goed geregeld. De missies vragen echter van je dat je naar alle uithoeken van de map gaat. Dit doen meer games, ik weet het, maar om na een missie terug te gaan naar het midden, daar twee zinnen te horen om vervolgens weer naar een uithoek te vertrekken, brak voor mij de game een beetje.

De missies zelf zijn ook niet echt memorabel te noemen. Daar hebben meer games binnen de franchise last van, maar in de latere games is er tussendoor veel te doen in de open wereld, waardoor dit net wat minder opvalt. Wel tof aan Far Cry 2 is dat je zelf moet zorgen dat je goed voorbereid naar die missies gaat. Wapens, munitie en andere resources liggen niet zomaar voor het oprapen. Of nou ja, je kunt deze dingen wel oprapen van gesneuvelde vijanden, maar dan zijn ze oud en flink gebruikt. Dit heeft flink effect op de schade die je aanricht en of je  wapen een beetje doet wat jij wilt. Dit alles zorgt voor extra realisme en maakt de game net dat beetje uitdagender.

Zo veel kleine goede dingen

Wanneer je dit stuk leest, denk je misschien dat de game enkel kommer en kwel is. Dit is echter niet zo. Waar het grote geraamte van de game een aantal flinke minpunten heeft, staan de kleine dingetjes wel als een huis. Zo heb je constant de keuze tussen twee kampen vanuit waar je missies doet en dit bepaalt de manier waarop je speelt. Daarnaast heb je te maken met het feit dat jouw personage malaria heeft. Je moet constant pillen slikken om de verspreiding van de ziekte tegen te gaan en missies doen om aan diezelfde pillen te komen. Een klein element, maar zeer goed verwerkt in de game.

Wat ook zeer tof is, is het feit dat je een groepje buddies om je heen verzamelt. Dit zijn personages die je uit de brand helpen als het nodig is. Ook bieden zij een ander perspectief op de missies. Je kunt namelijk direct naar een missie vertrekken, maar er ook voor kiezen om een van je buddies aan te horen. Deze hebben vaak wat extra’s te vertellen, waardoor je een missie anders kunt aanpakken. Dit biedt heel wat tof perspectief op de wat saaie missies, zoals ik ze hierboven beschreef.

Helaas is mijn eerste ervaring met Far Cry 2 niet de ultieme ervaring geworden waar ik met mijn roze bril op zat te hopen. Ondanks de kleine goed uitgewerkte elementen, viel de game als een kaartenhuis in elkaar wat de belangrijke punten betreft. Misschien ben ik ook wel verwend door alles wat we tegenwoordig voorgeschoteld krijgen. Wie zal het weten? Toch kijk ik nog steeds flink uit naar Far Cry New Dawn. Ik hoop dat deze game me beter weet te bekoren.