Everspace

Met mijn zojuist verkregen ruimteschip kom ik vanuit hyperspeed in een asteroïdenveld aan. In de verte ligt mijn volgende springplank, maar daarvoor moet ik eerst het veld uit. Dan klinkt er een ontzettend geratel achter me: een vijandelijke scout heeft het vuur op me geopend. Ik zoek onhandig naar mijn belager, maar tegen de tijd dat ik hem in het vizier heb, heeft hij mijn schilden al vernietigd. Er klinkt nog een salvo en dan een grote explosie.

Mijn eerste poging in Everspace duurt nog net geen twee minuten. Het is een wat vreemde gewaarwording, maar dat blijkt dat dit wel degelijk de bedoeling is in Everspace. Oké, twee minuten is wel erg kort, maar de eerste paar ruimtereizen moet je niet verwachten dat je lang onderweg bent. Het is juist de bedoeling dat je vaak overnieuw begint, alsof je Dark Souls in de ruimte speelt.

Roguelike progressie

In tegenstelling tot Dark Souls, wordt Everspace wel bij elke poging iets makkelijker. Tijdens je reis verzamel je allerlei grondstoffen uit ruimteobjecten en krijg je credits van opgeblazen vijanden. Deze credits behoudt je op magische wijze na het uiteenspatten in het ruimtevacuüm en daarmee kun je je schip upgraden. Een sterkere romp, trefzekere laserblaffers en nieuwe soorten raketten maken de nieuwe avonturen een stuk makkelijker. Het doodgaan is uiteraard niet tof, maar na elke sessie kom je in ieder geval niet met lege handen thuis. Dat is maar goed ook, want wanneer de willekeur van de game een vloot vijanden op je afstuurt, is een snelle zinloze dood niet uitgesloten.

De dogfights maken elke poging om verder te komen in het universum in ieder geval de moeite waard. Ze zijn intens en zorgen voor prachtige gevechten in de ruimte, die niet zouden misstaan in een Star Wars-film. Gelukkig is de besturing lekker arcade, waardoor je geen 100 vlieguren in Elite Dangerous nodig hebt om door een een asteroïden-veld te manoeuvreren. Dat is maar beter ook, want de gevechten zijn door de pittige AI al moeilijk genoeg.

Mooier dan licht

Door willekeurige reis door middel van een reeks hyperjumps, is de vergelijking met Faster Than Light snel gemaakt. Het kiezen van je pad en de willekeur aan evenementen, vijanden en loot die je na elke keuze gaat vinden is rechtstreeks uit FTL overgenomen. En dat werkt erg goed.

Daarna houdt de vergelijking dan ook op. Dit komt in de eerste plaats door de snelle gevechten, maar voornamelijk door hoe de game eruit ziet. De ruimtelijke vergezichten zijn fenomenaal in Everspace. De ontwikkelaar Rockfish Games heeft door de vliegruimte enigszins te beperken en slim gebruik te maken van visuele effecten een prachtig intergalactisch schouwspel neergezet. Zo kwam ik erachter tijdens het testen van de fotomodus, dat de game explosies weergeeft als sprites. Natuurlijk niet de meest geavanceerde weergave van ontploffingen, maar het ziet er wel goed uit en belast de GPU een stuk minder. Ik zou nog wel even door kunnen gaan over hoe mooi de game eruit ziet, maar ik denk dat de screenshots voor zich spreken.

Amnesie

De intense gevechten, roguelike progressie en prachtige graphics zijn al genoeg redenen om Everspace te proberen, maar er is ook nog een verhaal. De eerste paar sessies lette ik hier nauwelijks op, want ik was vooral bezig met niet doodgaan. Langzaam maar zeker kom je echter steeds meer te weten over de hoofdpersoon en de hoofdpersoon over zichzelf. Jawel, we hebben weer een protagonist met geheugenverlies. Geen bijzonder originele verhaallijn, maar wel erg goed geïmplementeerd in Everspace.

Wanneer je namelijk telkens opnieuw moet beginnen in een game, dan begint het verhaal logischerwijs ook vanaf het begin. Niet in Everspace. Net als je credits, behoudt je ook alle verkregen kennis over de hoofdpersoon en het universum waar hij zich in bevindt. Met kleine puzzelstukjes wordt telkens iets meer over het verhaal onthult. Daardoor komt het verhaal steeds meer naar de voorgrond en ontvouwt zich uiteindelijk een heel aardig plot.

Everspace neemt je aan de hand, laat je vervolgens los in deep space om aan gort geschoten te worden. De game is erg toegankelijk, maar schrikt er niet van terug om je op willekeurige momenten genadeloos af te straffen. Elke playthrough brengt je echter altijd een beetje of genoeg progressie om je het gevoel te geven dat je het zeker nog een keer moet proberen. Dat maakt everspace verslavend en dat is maar goed ook, want er gaan tientallen uren overheen om je een weg te banen door het procedureel gegenereerde heelal.