Daar zijn we dan weer. Het einde van een generatie is hier tezamen met de komst van de nieuwe generatie. Electronic Arts zal nog wel wat sport-games voor de oude consoles uitpoepen, maar voor de rest is alles nieuw, nieuw, nieuw! Rond deze periode loop je bij bijna elke site wel tegen de onvermijdelijke top 10 lijstjes aan. “Top 10 beste PlayStation 3-games” of “Top 10 games van de vorige generatie”, enfin: je kent het wel. Ik geef toe dat ook ik er aan zat te denken om het te doen. Ik denk er eigenlijk nog steeds aan. Ik noem mezelf geen meeloper, maar ik vind het gewoon leuk om alle games van de afgelopen generatie op een rijtje te zetten en te kijken welke games de beste indruk hebben achtergelaten. Even herinneringen ophalen, weet je wel?

Dat het een grote uitdaging is gebleken, kan ik je wel vertellen; de vorige generatie begon in 2005. Negen jaar lang, nog nooit eerder gingen de consoles zo lang mee. En niet alleen de grote consoles; er moet ook nog rekening gehouden worden met de Nintendo DS en Sony PSP, om maar te zwijgen over de wederopstanding die PC-gaming mee heeft gemaakt sinds 2005. Ah…2005. Weet je het nog? Wikipedia bestond nog niet. Misschien één persoon die je kende had een HD-televisie, smartphones waren nog niet in beeld en Youtube stond nog in de kinderschoenen en was het wilde westen voor series, films, anime en zelfs porno. Ah…porno op Youtube. Weet je het nog? Good times. Maar goed, de games…

Persona3

Dus zoals je misschien kan voorstellen, spitte ik door mijn lades van games. Alle games uit de periode 2005-2014 werden op het matje geroepen en ik maakte een shortlist die zo lang was dat de term shortlist niet eens meer toepasselijk was. Ik kwam uiteindelijk op een lijst van ongeveer 25 games waarna het steeds moeilijker werd om games af te laten vallen. Moet ik World of Warcraft laten vallen of had Castlevania: Dawn of Sorrow toch niet genoeg in huis? Mijn “wildcard” was Persona 3. Die game stamt weliswaar uit 2006, maar is een PlayStation 2-game. Zou ik die mee kunnen tellen? Hoe zit het met alle games die ik heb, maar nog niet heb gespeeld? Metal Gear Rising Revengeance, Super Mario Galaxy of Lost Odyssey om er maar een paar op te noemen. Om maar te zwijgen over mijn gebrek aan een PlayStation 3 en alle toffe games die op dat platform te spelen zijn.

Ik besloot om het te laten bezinken en keek nogmaals in mijn Steam-bibliotheek. Voornamelijk naar het lijstje van games die ik nog moest spelen. Ik scrollde door de lijst, van boven naar beneden. “God…weer een lading games van de afgelopen negen jaar die ik nog niet gespeeld heb”, ging er door mijn hoofd heen. Ik snap natuurlijk dat ik een lijst zou kunnen maken van de games die ik wel gespeeld heb, maar wat voor nut heeft een lijst die als incompleet beschouwd kan worden? Of zeer partijdig? Ik slaakte een zucht en zocht naar de eerstvolgende game die op het programma stond. Spec Ops: The Line was de volgende game die aan de beurt was. Prima; ik was wel in de stemming om wat te schieten. Ik klikte op “installeren”, niet wetend wat me te wachten stond. Spec Ops: The Line zou één van de redenen worden waarom ik (nog) geen lijst kan maken van de beste games van de afgelopen generatie. Misschien wel dé reden.

Ik had wel wat gehoord over Spec Ops: The Line. Ik wist dat de game meerdere keren was uitgesteld en dat het nieuwe gameplay elementen beloofde in verband met zand en zandstormen. Tie tijde van de release waren er websites die de game maar matig vonden, terwijl andere sites de game de hemel in prezen. De game gaat over een driekoppig team dat naar een verwoest Dubai wordt gestuurd. Dubai is niet meer bewoonbaar vanwege hevige zandstormen die er zijn gaan woeden. Je gaat erheen om een verloren gewaande groep soldaten terug te vinden en indien nodig de resterende Arabische rebellen een halt toe te roepen.

Het begin van de game is zoals je kan verwachten: een hoog America, fuck yeah gehalte en je doet voornamelijk niets anders dan tulband-dragende mensen neerschieten van de etnische afkomst die we allemaal kennen onder de naam “bruin”. De gameplay is onopmerkelijk voor een third person shooter, misschien zelfs een tikkie slechter dan andere games van het genre. Je kruipt eigenlijk continu achter dekking, terwijl je zo af en toe eens je smoel laat zien en vijanden soms letterlijk een kopje kleiner maakt. Ik vind het niet erg, want de game stelt je in staat om lekker te knallen. Ik houd niet van shooters, maar zelfs mijn testikels bevelen mij af en toe om pistolen te schieten en mensen te vermoorden. Het is zo’n beetje de belichaming van de eeuwenoude Amerikaanse cultuur: een land binnenvallen, alles overnemen en de oorspronkelijke bevolking op een gewelddadige manier overrompelen. And wearing tight pants while doing it.

Maar na een uurtje spelen begin je het te zien. Wat precies kan ik niet uitleggen zonder dat ik zaken verklap. Ik wil niet snobistisch klinken, maar in mijn 20+ jaar van gamen heb ik het een en ander gezien. Zoals mijn collega’s je kunnen vertellen, ben ik niet snel onder de indruk, maar Spec Ops: The Line betreedt een pad wat ik nog geen enkele game heb zien betreden. Het kostte mij ongeveer zes uur om de singleplayer-campaign uit te spelen, maar na het eerste uur ontvouwt er een verhaal dat soms iets te dicht bij de werkelijkheid komt. Verpakt in een middelmatige shooter zit een intelligente game die niet alleen kritiek uit op het leger, de V.S. en the war on terror, maar ook op games. De gewelddadige games, welteverstaan. Als je na die honderden uren mensen neerschieten in Call of Duty en het uitschelden van je medemens voor homo’s in League of Legends nog steeds in het bezit bent van een ziel, zal je onwel worden van wat de game je voorschotelt. Het ergste van allemaal is: het is jouw schuld en in de meeste gevallen waren jouw handen gebonden…en ik applaudisseer de ontwikkelaars. Ik voelde me niet schuldig, maar ik zat te twijfelen of ik door moest gaan met de game en dat is mij nog nooit overkomen. Pixels op het scherm zorgden voor die reactie. PIXELS. Je zou je af kunnen vragen of het in een game thuis hoort. Maar dat de makers gigantische cojones hebben om dit soort dingen in hun game te stoppen valt niet te ontkennen.

Zes uur later ben ik een ervaring rijker die ik niet had toen ik aan de top 10 wilde beginnen. Zou Spec Ops: The Line de top 10 halen? Misschien wel, misschien niet. Ik weet wel dat de game iets heeft gedaan wat een game nog nooit eerder heeft gedaan. Ik ben nu eigenlijk alleen maar meer huiverig geworden om de top 10 te maken, omdat ik weet dat ik nog zo veel moet spelen. Ik heb hier nog een stapel liggen waar je u tegen zegt. Misschien kan één van die games soortgelijke emoties oproepen. Aan de andere kant: de eerstvolgende game op de lijst is fucking Bulletstorm.

Weet je wat? Fuck it. Ik doe het een dezer dagen gewoon. Zeker als mijn collega’s het ook doen. Maar ik ben geen meeloper. Echt niet!