Dreamfall Chapters Final Cut
In de jaren 90 overheersten de point-and-click adventure games. De vaak mooie decors en de aansprekende karakters hielden je dagenlang in zijn greep. Toch zwakte het na de jaren 90 flink af en leek het genre in een langzame dood te eindigen. Met de populariteit van de Telltale games lijkt het genre uit de dood herrezen, maar kan Dreamfall Chapters ook aan deze verwachtingen voldoen?
Fans van het eerste deel genaamd The Longest Journey moesten zeven jaar wachten op een vervolg en nog eens zeven jaar voor deel drie. Hoewel de delen eerst enkel op de pc te spelen waren, heeft het laatste deel nu ook een console versie gekregen. Geheel in lijn met de huidige trend werd de game in verschillende afleveringen uitgebracht. In tegenstelling tot de vijf episodische uitgaven van de pc versie kreeg de console versie alle afleveringen gebundeld, zodat je direct aan de slag kon met het hele verhaal van Dreamfall Chapters.
Een droomwereld
The Longest Journey serie bevat een flinke brok aan verhaallijnen en karakters en kan voor spelers die niet bekend zijn met de serie vooral in het begin erg verwarrend zijn. Gelukkig krijg je aan het begin van de game een samenvatting, die de grote lijnen uit de voorgaande games op een rijtje zet. In Dreamfall Chapters neem je de rol aan van zowel Zoë Castillo, die in het dystopische Stark woont, en Kian Alvane, die in het magische rijk Arcadia rondloopt. Het verhaal van Zoë focust zich vooral op de politieke onrust die heerst in Stark en de verslaving van mensen aan de zogeheten droommachine die mensen de gekste dromen laat beleven. Als Kian ontsnap je uit een gevangenis en sluit je je aan bij een rebellengroep die probeert het heersende rijk omver te gooien. Af en toe mag je ook nog aan de slag met een derde personage die schakel vormt tussen de twee hoofd verhalen.
De twee verhalen lijken totaal niks met elkaar te maken te hebben en vooral in de eerste afleveringen ga je ze als twee aparte verhalen zien. Hoe verder je in het verhaal komt hoe meer raakvlakken je ziet tussen de twee avonturen en de verhalen eindigen samen in een climax. Dit is dan ook een van de sterke punten van de game. Het voor je ogen zien ontstaan van een groot verhaal geeft je toch een flinke kick. Toch blijf je met flink wat vragen in je hoofd zitten. Vooral als je de voorgaande games niet gespeeld hebt, vraag je je constant af wat een bepaald karakter met de ander te maken heeft. Zelfs veteranen van de serie zullen zich meerdere malen afvragen hoe het ook alweer zat.
Een stap vooruit en twee achteruit.
Naast het verhaal zijn het de beschreven karakters die de game draaiende houden. Zoë in het bijzonder komt over als een geloofwaardig karakter met haar eigen menselijke gebreken. Buiten Zoë zijn ook een aantal andere karakters erg goed beschreven en enkele bevatten ook goede humor. Helaas komen flink wat karakters niet goed uit de verf door de vaak slecht geacteerde stemmen en lelijke gezicht animaties. Meerdere malen vroeg ik mijzelf af of ik een opgepoetste PlayStation 1 game zat te spelen. Deze zaken halen je uit het toch al ingewikkelde verhaal en roepen meerdere malen enorm veel frustraties op.
Zo ontmoette ik door een eerder gemaakte keuze de robot genaamd ‘Shitbot’ die zijn naam eer aan doet. De langdradige missie die ik met hem moest uitvoeren wekte vooral frustratie op door het irritante stemmenwerk die alles op dezelfde toon zei en herhaalde. Waar de humor van sommige karakters goed geplaatst is, zijn andere totaal het tegenovergestelde. Na tien dezelfde woordgrappen weet je het wel.
Nu verwacht ik niet van Dreamfall Chapters dat het eruit moet zien als een PlayStation 4 game met hoogstaande graphics. Maar onafgemaakte animaties en meerdere clipping issues kunnen echt niet. In Stark bijvoorbeeld zag ik meerdere malen muren van gebouwen die niet op elkaar aansluiten, waardoor je door de wereld heen kan kijken. Of een deur die niet in de muur, maar net ervoor staat.
Keuzes, keuzes en nog meer keuzes
Het grootste pluspunt aan Dreamfall Chapters is de mogelijkheid tot keuzes maken. De soms klein ogende keuzes kunnen later een grote impact hebben op het verhaal. Zo kun je vrij vroeg in het verhaal de keuze maken of je een nieuw leven wil of het leven zoals je het gewend was. In het begin lijkt de keuze niet veel te veranderen, maar in latere delen merk je dat de ideeën en dialogen van Zoë gebaseerd zijn op die eerdere keuze.
Erg sterk is dan ook de innerlijke gedachten van de hoofdpersonages bij elke keuze. Als ik twee keuzes voorgeschoteld kreeg dan kun je bij elke keuze de feedback van het hoofdpersonage horen. Aan het einde van elke aflevering kun je net zoals bij de games van ontwikkelaar Telltale zien wat andere spelers gekozen hebben. Sommige keuzes waar ik helemaal achter stond bleken door het grote publiek niet gekozen te zijn, waardoor je jezelf afvraagt of je iets gemist hebt qua informatie.
De meeste dromen zijn bedrog
De game bevat naast de vele keuzes ook flink wat speurwerk en puzzels. Dit is dan ook gelijk een van de meest frustrerende elementen van de game. Meerdere malen moest ik van A naar B lopen om daar wat op te pikken. Eenmaal aangekomen bij de locatie vond ik al snel objecten die ik nodig had om de puzzel op te lossen. Althans dat dacht ik. Op een gegeven moment moest ik notities op papier verzamelen en ik dacht er een gevonden te hebben. Ik kon echter het blaadje niet oppakken waardoor ik dacht dat ik bij de verkeerde plek was. Na flink wat ronddwalen en proberen heb ik uiteindelijk na wat internet speurwerk de oplossing. Het was toch die eerste die ik gevonden had, alleen kon ik deze door een bug, of omdat ik net niet in de goede hoek stond, niet oppakken.
Dit komt vaak voor waardoor je je camera in allerlei bochten zit te wringen in de hoop dat je het object kunt selecteren. Ook zijn de puzzels vaak onduidelijk, waardoor je vaak niet zo goed weet wat nu precies de bedoeling is.
Fans van de serie zullen zeker blij zijn met het laatste deel van de serie waarin ze afscheid kunnen nemen van de voor hun bekende personages. Nieuwkomers zullen het verhaal gedeeltelijke snappen en alle terugkerende karakters en referenties niet altijd meekrijgen. Ontwikkelaar Red Thread Games laat flink wat steken vallen qua gameplay en design. De vaak onnodige glitches, slecht werkende besturing en in de meeste gevallen matig stemmenwerk halen je uit het verhaal. Daartegenover staan de vele keuzes die je kunt maken, de twee diepgaande verhalen die langzaam een groot verhaal worden en enkele karakters die goed geschreven zijn.