Detroit: Become Human

Over een maandje komt het nieuwste project van Quantic Dream uit, Detroit: Become Human genaamd. Deze nieuwe creatie van ontwerper David Cage is langverwacht. Eerder deze maand mocht Ernö alvast een tweetal uurtjes in het Detroit van 2038 spenderen. Maar wat vond hij er nou van?

In Detroit: Become Human zien we een wereld die erg lijkt op de onze, met één belangrijk verschil: Androids zijn een populair product. Net als smartphones en het internet hebben deze hyperrealistische mensachtige machines een flinke impact op de samenleving. Hoofdschrijver Adam Williams omschreef het in zijn praatje aan ons als een zo realistisch mogelijk beeld van wat zo’n product met onze samenleving zou doen.

In de game volg je de verhalen van drie Androids: Marcus, Kara en Connor. Marcus en Kara zijn Androids die emoties en een zelfbewustzijn hebben ontwikkeld, en worden daarom Deviants genoemd. Kara probeert een jong meisje te beschermen, waar Marcus een belangrijk figuur wordt in een sociale beweging om Androids te bevrijden. Connor geeft ons een derde perspectief, als een bijzonder Android die is ontworpen om Deviants op te sporen en uit te schakelen.

Maak je verhaal

De game is opgedeeld in scènes. Per scène stap je in de voeten van één van de drie hoofdpersonen. De keuzes die je per scène maakt, hebben een ongekende impact op het verhaal. Als leuke touch zie je aan het einde van elke scène een soort boomstructuur, waarin je niet alleen kunt zien welk gevolg iedere keuze van je had in die scène, maar ook welke keuzes er nog meer waren geweest.

Uiteindelijk kun je dan ook terug naar een checkpoint om een andere keuze te maken, maar deze functionaliteit zat toen ik speelde nog niet in de game. Het verloop en de keuzes die je maakt in elk van de drie verhaallijnen hebben impact op de andere twee. Wat er verder precies gebeurde in de verhaallijnen ga ik hier niet uit de doeken doen. Dat is namelijk echt iets dat je zelf moet ervaren.

Door karakters gedreven

Het draait allemaal om de personages in Detroit: Become Human. Niet alleen de hoofdpersonen van de drie verhaallijnen, maar ook alle karakters met wie ze in contact komen. Al die karakters zijn vanaf het eerste moment driedimensionaal en realistisch neergezet. Gezien je ook met verschillende karakters in interactie moet, is het belangrijk dat je nadenkt over hun motivaties en drijfveren. Dit kost in Detroit: Become Human heel weinig moeite, gezien je gelijk het verhaal ingezogen wordt en haast niet anders over de personages na kunt denken dan alsof het echte niet-fictionele personages zijn.

Hun problemen en innerlijke beleving zijn overduidelijk en over het geheel genomen heel erg relateerbaar. Ze dealen op een menselijke manier met heel erg menselijke situaties en je wilt alleen maar weten hoe ze nu weer op het volgende probleem gaan reageren… of hoe jij ze erop gaat laten reageren!

Thematisch gedurfd

De verhalen spelen niet alleen met thema’s van vrijheid en zelfbeschikking, maar ook met maatschappelijke problematiek en sociale rechtvaardigheid. Je krijgt al snel de positieve en negatieve effecten van het bestaan van de Androids op de maatschappij te zien. Doordat veel repetitief werk door Androids kan worden overgenomen, is de werkloosheid in Detroit hoger dan ooit. De sporen hiervan zijn pijnlijk voelbaar in de straten waar je je in sommige scènes doorheen beweegt.

Verder is de game niet vies van onderwerpen als huiselijk geweld, drugsmisbruik en discriminatie. Kortom, Detroit: Become Human schetst een wereld die alle gebreken heeft van de onze en is niet bang je neus erop te drukken.

Hoe voelt dat nou?

Over de gameplay kan ik kort zijn: die is simpel, elegant en doet precies wat het moet doen. Je hebt precies zoveel impact op wat er in de scènes gebeurt, dat jouw keuzes impact hebben. In de demo die ik gespeeld heb, waren de keuzes voornamelijk: wat doe je wanneer, wat zeg je tegen wie en een enkele keer: druk je snel genoeg op het juiste knopje. De enige uitzondering is de gameplay van Connor. Gezien hij een bijzondere android is, is hij in staat tot het analyseren van bijvoorbeeld een plaats delict.

Als Connor ga je op zoek naar bewijs en probeer je aan de hand daarvan een reconstructie te maken van wat er gebeurd is. Ik zou deze minimale gameplay echter helemaal geen gebrek willen noemen: het zorgt ervoor dat jouw keuzes impact hebben op het verhaal, zonder dat het probeert de spotlight van dat verhaal eraf te willen halen. Het gaat immers om het volgen van het verhaal en de keuzes die je daarin maakt, en dat is de strekking die de gameplay moet hebben. Meer en minder dan dat is het ook niet.

Lekker grafisch

Detroit: Become Human vond ooit haar begin in een technische demo van de nieuwe facial capture van Quantic Dream, dus de technische en grafische kant van de game is natuurlijk belangrijk. De grafische kant van het spel is adembenemend. Alles ziet er haast fotorealistisch uit, met prachtige omgevingen, belichting, watereffecten enzovoorts. Dit is natuurlijk net zo goed een puntje voor de designers als voor de grafische programmeurs.

Een hyperrealistische, futuristische, Amerikaanse stad creëren is niet makkelijk, maar het is het team bij Quantic Dream zover ik kon zien met vlag en wimpel gelukt. Alles leek zo tastbaar dat ik het bijna jammer vond de game niet in VR te kunnen spelen. Er is daarnaast wel een UI, maar die speelt een rol binnen de narratief. Je bent immers een Android die de wereld analyseert en kwantificeert naar behapbare informatie, zoals een computer dat zou doen. Die informatie krijg jij als een vrij minimalistische UI op je beeld te zien.

Het korte stukje van Detroit: Become Human dat ik heb mogen spelen, smaakt wat mij betreft zeker naar meer. Een pakkend verhaal met driedimensionale karakters in een hyperrealistische setting. Meer dan dat kan ik er niet over zeggen, zonder het verhaal te spoileren. Houd je van pakkende narratieven waar je zelf een impact op hebt, naar echte David Cage-stijl? Dan is Detroit: Become Human vermoedelijk iets voor jou.