Detective Pikachu

Live action-films verschijnen de laatste jaren in groten getale op ons scherm, maar worden niet altijd even best ontvangen. De meeste mensen hebben een compleet eigen beeld van hoe hun favoriete serie er in het echt uit zou zien en deze fantasie lijkt meestal totaal niet te kloppen met de werkelijkheid van de studio’s die de films maken. Met dit in het achterhoofd is het best een gewaagde keuze om de wereld van Pokémon in een live action jasje te gieten, dit met name gezien de populariteit van de franchise. Warner Bros. liet zich hier echter niet door tegenhouden en bracht Detective Pikachu naar de bioscopen.

De lijst aan Pokémon-films is niet meer op twee handen te tellen. Door de jaren heen heeft de franchise tig verschillende films op diens naam weten te zetten, om nog maar niet te spreken van alle andere dingen die de franchise met zich meebrengt. Als ontzettend grote fan van Pokémon heb ik zo’n beetje alles wel gezien en ik hield mijn hart een beetje vast toen ik onderweg was naar Detective Pikachu. Ik wilde zo graag dat deze film goed zou zijn.

Je kindertijd komt tot leven

Vanaf het eerste moment wordt het scherm gevuld met allerlei Pokémon. Tot mijn genoegen kan ik zeggen dat Warner Bros. de meesten ontzettend mooi heeft weergegeven en elke scène dat er een nieuwe Pokémon verscheen, keek ik mijn ogen uit. Op een gegeven moment had ik het zelfs een beetje te kwaad want stiekem wilde ik best in die wereld leven. Al die jaren van fan zijn leken ineens samen te komen met al die vreemde figuren op het witte doek. Wanneer je in het begin een stuk natuur ziet, daarover heen een aantal Pidgeotto ziet vliegen en beneden je een aantal Bulbasaur aan het spelen zijn, weet je het: had ik maar de mogelijkheid een Pokémon trainer te worden.

Het ding van live action-films is met name dat iedereen een eigen interpretatie heeft van hoe het eruit moet zien. Dit merkte ik aan het eind van de film toen mijn man en ik het over de designs van enkele Pokémon hadden. Een voorbeeld is Snorlax. Deze is in de film ontzettend fluffy. Mijn man was daar teleurgesteld over, terwijl het juist precies was wat ik van hem verwachtte. Waar we het wel over eens waren is dat Bulbasaur wel echt de show weet te stelen qua uitvoering. Ik kan dus enkel het advies geven je gedachten open te houden en je mee te laten nemen door de interpretatie van de studio.

Pratende Pikachu en dode vaders

Ondanks dat er heel veel te zien is in de Pokémon-wereld en dat ons een tijdje zoet weet te houden, moeten er natuurlijk wel dingen gebeuren om het geheel daadwerkelijk een leuke film te maken. Onze hoofdpersoon is Tim Goodman, die op een ochtend gebeld wordt dat zijn vader overleden is door een ongeluk. Ze zijn vervreemd van elkaar, dus Tim lijkt er niet al te veel moeite mee te hebben, maar toch vertrekt hij richting Rhyme City waar hij woonde. Rhyme City is een speciale stad waar Pokémon en mensen in vrede samenleven. Daar aangekomen gaat Tim het appartement van zijn vader binnen waar hij een pratende Pikachu treft.

Ze dopen zichzelf tot partners en komen er al snel achter dat het ongeluk niet zo toevallig was, maar dat het gepland was. Dit trekt natuurlijk een enorme sluisdeur open en samen met de journaliste in spé Lucy Stevens en haar Psyduck besluiten ze zich vol in het onderzoek te gooien. Dit om erachter te komen wat er nou daadwerkelijk allemaal gebeurd is en in welke zaak zijn vader verwikkeld was.

Even inkomen

Warner Bros. heeft een hele sterke keuze gemaakt door de stem van Pikachu in te laten spreken door Ryan Reynolds. Wanneer je de film kijkt, kun je je meteen niemand anders meer voorstellen die dat beter had gekund. Reynolds is op veel vlakken een baas en hij weet dit goed over te brengen op ons welbekende gele personage. Hij weet zelfs een beetje Deadpool mee te brengen.

Bij de twee andere hoofdrollen moest ik mezelf wel even op het hoofd krabben. Het gaat om Justice Smith in de rol van Tim Goodman en Kathryn Newton als Lucy Stevens. Smith kun je kennen van Jurrassic World: Fallen Kingdom en Stevens speelt in Paranormal Activity 4. In het begin leken beide nog een beetje nerveus te zijn, waardoor de emoties die als tekst gezegd worden heel nep uitgevoerd lijken door hun uitdrukking. Gelukkig leken dit beginnerskriebels te zijn, want in de rest van de film weten ze het allebei helemaal goed te maken.

Fans van Pokémon bestaan in alle leeftijden (hoewel de bioscoop gisteren heel erg vol zat met volwassenen) en ik was bang dat het toch meer gericht zou zijn op de kinderen. Gelukkig is dit niet zo, ik denk dat mensen van alle leeftijden hun ogen uitkijken naar de wereld die Warner Bros. heeft weten neer te zetten. Mij rest nog een ding: een buiging richting de studio. De wereld van mijn kindertijd is op een bijna perfecte manier neergezet op het witte doek.