Het is inmiddels twee jaar geleden dat Bungie’s Destiny het levenslicht zag. De toen zeer gehypete game werd gemengd ontvangen. Je had simpelweg niets met Destiny of het was helemaal jouw pakkie-an. Ik mocht mij destijds, na enige tekst en uitleg, rekenen tot die laatste groep, samen met een groot aantal andere guardians.

Inmiddels zijn we dus twee jaar verder en hebben we de nodige avonturen meegemaakt in het universum van Destiny. Zo hebben we al drie DLC-pakketten voor onze kiezen gekregen, waarvan The Taken King de meest recente en grote was. Nu, een jaar later, wordt de game na een lange periode van droogte opnieuw voorzien van content in de vorm van Rise of Iron.

We hebben een lange periode gehad om alle Fallen, Hive, Cabal, Vex en Taken van onze schoenen af te schrapen, want veel was er de laatste maanden niet te beleven in Destiny. De game werd in april wel nog voorzien van een update, maar ook daar waren veel guardians snel klaar mee, als ze zich al de moeite namen om de wereld van Destiny weer in te duiken.

roi_review_04

Dat lijkt dan ook voor veel spelers, van het begin af aan, het grootste probleem te vormen: het gebrek aan content. Ik kan stellen dat iedereen het erover eens is dat de content die de game weet te bieden goed in elkaar steekt, zeker in de huidige vorm die werd geïntroduceerd met The Taken King. De game schiet heerlijk weg, strikes en raids steken goed in elkaar, de multiplayer is erg divers en ook het upgraden van je guardian is een tof proces. Het probleem vormde zich telkens als de content allemaal was doorlopen en je eigenlijk alleen nog maar speelde om je guardian op het maximale light level te krijgen. Wanneer je guardian dan eindelijk het maximale light level had bereikt, was je écht helemaal klaar en kon je jezelf gaan afvragen waar al dat grinden nu eigenlijk goed voor was.

Met de release van Rise of Iron hoopte ik dan ook dat de game uit zijn droge as zou herrijzen en de fans weer enkele maanden zoet zou kunnen houden. Dit heeft Bungie geprobeerd met een nieuw verhaal, waarbij nieuwe missies, een nieuwe en een vernieuwde strike, een verse raid, een toffe social space en de Plaguelands het strijdtoneel vormen. Daarnaast is het maximale light level verhoogd naar 385. Het light level zal bij het verschijnen van de Hard Raid zelfs nog verhoogd worden naar 400.

In Rise of Iron keert een oude vergeten plaag terug: SIVA. Deze technologische plaag is jaren voor de gebeurtenissen in de game door de Iron Lords verdreven, maar niet verslagen, zo blijkt. Je raadt het al: de plaag keert terug en de laatst overgebleven Iron Lord, die we kennen als Lord Saladin, heeft de hulp van de guardians nodig om SIVA voor eens en voor altijd te verdrijven.

Zoals altijd speelt de “main happening” van de DLC zich af in de Raid, ditmaal Wrath of the Machine genaamd. In deze raid ga je opnieuw met vijf metgezellen de grote vijand tegemoet om deze het leven week op week zuur te maken voor die o zo gewilde loot.

Het voorwerk wordt echter uitgevoerd door de missies, die in Rise of Iron ook aanwezig zijn. Helaas moet erbij vermeld worden dat deze missies niet al te groots zijn en helaas ook niet in grote oplage komen. Met een kleine drie uur ben je namelijk door de story heen, wat in mijn optiek erg weinig is. Deze missies worden verder aangevuld door enkele zijmissies die voor de echte fans een aardige ‘trip down memory lane’ vormen. Zo ga je op avontuur om hét Destiny-wapen, de Gjallarhorn, opnieuw te bemachtigen en neem je je allereerste wapen opnieuw onder handen.

De Crucible, de PvP-sectie van Destiny, is voorzien van een nieuwe modus: Supremacy. Deze brengt niet veel nieuws onder de zon, want de modus komt overeen met de Kill Confirmed modus uit Call of Duty. Dit houdt in dat het kundig omleggen van je vijand op zichzelf niet volstaat. Om punten in de wacht te slepen, zul je na een kill de ‘crest’ van je tegenstander moeten bemachtigen, wat leidt tot chaotische taferelen waarin het nemen van risico’s rijkelijk wordt beloond, of juist mateloos hard wordt afgestraft. Een game als Destiny leent zich uitstekend voor de modus en Supremacy is dan ook een mooie toevoeging aan het bestaande, toch al ruime, aanbod.

Destiny is natuurlijk niet bepaald de game voor einzelgängers. Zoals altijd is alle content in Rise of Iron samen met maten of met onbekenden, wat overigens niet geldt voor de Raid, te doorlopen. De guardians krijgen in Rise of Iron een nieuwe plek om samen te komen: de Iron Temple in Felwinter Peak. Hier is opnieuw alles aanwezig om je guardian uit te rusten met de nieuwste loot, al heeft de social space buiten de queesten in het begin niet veel meer te bieden dan bijvoorbeeld de oude vertrouwde toren. Uiteraard is de social space wel voorzien van de nodige geheimen.

Voor de actie ga je niet naar een social space natuurlijk. In Rise of Iron kun je voor je portie schietgeweld naar de Plaguelands, een nieuwe locatie op aarde. Dit besneeuwde gebied is overwoekerd door de SIVA-plaag en is het territorium van de Splicers; Fallen die handig gebruikmaken van de SIVA-technologie. In de Plaguelands bevindt zich Archon’s Forge, een nieuwe co-op activiteit die te vergelijken is met de Court of Oryx.

In Archon’s Forge breng je een SIVA-offer uit om het gevecht te starten. Je wordt opgesloten in de kamer met andere guardians die zich aan de uitdaging wagen en dan is het een kwestie van dood en verderf zaaien aan de vijanden die opdoemen. Als je genoeg vijanden geruimd hebt, staat je een boss fight te wachten die je met een beetje geluk wat mooie loot oplevert.

Tot slot heeft Bungie zich ook nog over de strikes gebogen. De DLC bevat één nieuwe strike: The Wretched Eye. In de strike kom je letterlijk oog in oog te staan met een Fallen Priest die het oog van een ogre heeft gestolen en gebruikt als wapen. De ogre is boos, de Fallen Priest is boos en een behoorlijk gevecht staat je dus te wachten. Verder is de allereerste strike, The Devil’s Lair, onder handen genomen. Sepiks Prime is al duizenden keren verslagen, maar de servitor staat opnieuw op met behulp van SIVA in de vorm van Sepiks Perfected. Aan jou de taak om het ronde gedrocht, in opnieuw een trip down memory lane, voor eens en voor altijd uit te schakelen.

In Rise of Iron is de content die geleverd wordt opnieuw van het niveau dat we al kenden van Bungie. De game schiet nog steeds heerlijk weg, de setting is tof en alles dat gespeeld kan worden, steekt opnieuw goed in elkaar. Echter, de DLC is aan de karige kant en biedt opnieuw meer van hetzelfde. Daardoor is het slechts een nieuwe grind die je in huis haalt. De nieuwe content doorloop je vrij snel, waarna het grinden voor een hoger light level opnieuw losbarst. Voor de die-hards is dat geen enkel probleem, maar voor de mensen die twijfelen om terug te keren wel.

Deze groep spelers is naar alle waarschijnlijkheid gestopt, omdat de grind hen niet meer aansprak. Dat is precies wat Rise of Iron opnieuw voorschotelt en voor de spelers die de droogte en de grind niet opnieuw aandurven, is Rise of Iron dan ook een uitbreiding die je links kunt laten liggen.

Nieuwe spelers hebben dan wel weer het geluk dat zij kunnen beginnen aan een nog completere game. De game barst nu van de content om je lang zoet te houden en zeker na de veranderingen van jaar twee, steekt alles beter in elkaar dan ooit. Voor hen zal Rise of Iron echter niet helemaal duidelijk overkomen, want naast staal zijn het vooral goede, oude herinneringen van spelers die herrijzen.