Er is al een hoop gezegd over Destiny, van complete lofzang tot reviewers die de game als middelmatig bestempelden. Gelukkig kregen wij bij Pixel Vault de tijd om een gegrond oordeel te vormen voor deze review online kwam. Deze review verschilt wat van andere, in de vorm dat het een progressive review is. Naarmate er meer content voor de game verschijnt kan onze mening dus wijzigen.

Mijn naam is Joost van Abeelen en ik ben verslaafd aan Destiny. Zo, dat is eruit. Het is niet altijd zo geweest. Sterker nog, ik moet eerlijk bekennen dat ik sinds de eerste aankondiging van Destiny eigenlijk geen groot fan was. Ik was vooral gefrustreerd vanwege het feit dat Bungie mijn favoriete gamereeks in de steek had gelaten en vervolgens met een game aankwam die het midden moest houden tussen Halo en World of Warcraft. Ik hou namelijk van shooters en heb een immense hekel aan MMORPG’s. Dit vanwege hun combatsysteem dat vaak op kansberekening berust en de massale levels waarin honderden spelers rondrennen, maar stiekem allemaal voor hun eigen hachje strijden. Geef mij dan maar een goede singleplayer game met een tof verhaal! Echter, naar gelang het nieuws rondom Destiny vormde, werd ik steeds enthousiaster. Bungie drukte ons op het hart dat de game in eerste instantie een shooter moest worden en daarna pas een MMO. Dat moest de ontwikkelaar nog maar waar zien te maken, maar gelukkig had Bungie daar ruimschoots de tijd voor met de bèta die enkele weken voor de release draaide. Mijn enthousiasme werd alleen nog maar groter door deze bèta, die ons een kleine blik gaf in de mogelijkheden van dit project. Hier viel meteen het grote verschil op met andere MMO-achtige games

Destiny vermomt zichzelf als een singleplayer game, waardoor je eerste ervaring aanvoelt als een rustig bad. Geen honderden rondspringende spelers met een hoger level, geen saaie trainingsarea, maar een mooi verpakt filmpje en eerste missie die je de kneepjes van het vak leren. Hierna beland je al snel in een online wereld die tevens wordt bevolkt door andere spelers, maar Destiny blijft altijd trouw aan een sfeer die je het idee geeft dat je jezelf in een singleplayer game waagt. Hierdoor blijft altijd het gevoel behouden dat het om jou draait. Deze sfeer blijft behouden met een vrij unieke user interface die er voor zorgt dat je aan het scherm gekluisterd blijft. Menuutjes en laadtijden worden verpakt in een interactief filmpje, waarbij jouw schip van planeet naar planeet vliegt. Andere spelers mengen zich pas echt in ‘jouw’ game als je erom vraagt, en de game haalt je nooit uit de sfeer met een lelijk menu dat voor je neus verschijnt, maar laat je makkelijk van de ene naar de andere omgeving hoppen en je wapens ‘on the fly’ upgraden. De eerste paar uur in Destiny voelen dan ook magisch.

Bungie was één van de eerste ontwikkelaars die een revolutie veroorzaakte in het FPS genre op de consoles door een richtsysteem met twee pookjes te implementeren. Inmiddels is dit gemeengoed, maar het laat je zien dat Bungie zijn controls serieus neemt; zo geldt dit ook voor Destiny. Je karakter voelt vanaf het eerste moment als een verlenging van jezelf, met heerlijke controls die je laten double-jumpen, sliden en meer, alsof je nooit anders hebt gedaan. Met een shotgun op een tegenstander afsliden en een portie hagel in zijn kruis schieten voelt behoorlijk bevredigend in deze game. De eerste 15 uur word je als speler overstelpt met content in gevarieerde omgevingen. Elke planeet kent zijn eigen ras aliens, maar afgezien van wat cosmetische veranderingen laten deze rassen zich steeds op eenzelfde manier afmaken. Pas het laatste ras dat je ontdekt, maakt gebruik van schilden en jetpacks waardoor de combat daadwerkelijk wat veranderingen met zich meebrengt en je shooter skills op de proef stelt. Die shooter skills zul je überhaupt moeten trainen, want Destiny laat je niet veel meer doen dan vijand na vijand afschieten, hoe mooi de mission goals ook verpakt zijn. Echter, dankzij het upgradesysteem en de bijbehorende beloningen krijg je al snel dat befaamde ‘nog één potje gevoel’. Net nog even dat nieuwe wapen pakken, nog een paar monsters doodschieten om die nieuwe helm te verkrijgen en nog een paar missies om een level hoger te worden. Net als in een multiplayer game als Call of Duty of een game als Diablo ben je zo een paar uur verder. Maar wanneer dit beloningssysteem op zich laat wachten en je vervalt in het ‘grinden’ om je karakter naar een hoger level te krijgen, verschijnen de mindere kanten van Destiny aan de oppervlakte.

Na level 20 kun je alleen nog hoger in level worden door speciale items te vinden die ‘light’ bevatten. Hoe en wanneer deze items droppen, is echter vrij random waardoor je al snel vervalt in het spelen van ‘strikes’: het verslaan van hoofdbazen op de hoogste moeilijkheidsgraad. Hier laat Destiny zien dat zijn MMO kant erg onderdoet voor de shooter kant. Veel items die je oppikt zijn amper te gebruiken, het aanpassen van je karakter laat te wensen over en het uitwisselen van bruikbare items met vrienden kan simpelweg niet. Ondanks dat de basis van de game hier nog steeds blijft staan als een huis, begin je toch te merken dat de game erg snel repetitief wordt. Ter illustratie: ik heb bepaalde hoofdbazen nu al zeven keer verslagen. Iedere keer met monsters op een hoger level of in een iets andere opstelling, maar het trucje blijft hetzelfde.

Naast de verhalende en open-wereld kant van Destiny, kent de game ook nog een multiplayer variant onder de naam ‘Crucible’, waarbij je het met jouw materiaal en stats uit de ‘singleplayer’ op gaat nemen tegen andere spelers in verschillende arena’s. Bungie lijkt er hier voor te kiezen om een shooter te maken die het midden houdt tussen Call of Duty en Halo. Ondanks dat ik van beide genoemde games een groot fan ben en mijzelf in de multiplayer van die games aardig weet te weren, wist de multiplayer van Destiny mij niet echt te bekoren. Spelers dragen allen hun eigen skills bij zich, waardoor al snel iedereen zijn superpowers door het level heen jaagt. An sich zorgt deze chaotische sfeer voor een hoop hectiek en snelle gameplay, maar het haalde voor mij ook een beetje de balans weg. In Halo kende elk wapen zijn voor- en nadelen en was er geen één wapen perfect. Hier zijn er zoveel wapens en verschillende klassen beschikbaar dat de game niet bepaald gebalanceerd is. Gelukkig dringt Bungie deze multiplayer variant niet aan je op en is het duidelijk dat Destiny een ander slag game is die toch maar draait om zijn open wereld.

Met het wat matige lootsysteem en de herhalende gameplay in de open wereld laat Bungie zien dat het bedrijf ook nog een beginner is op het vlak van het MMO genre. Echter, beginners hoef je niet meteen af te rekenen. MMO-games kennen vaker een schommelende start waarbij de balans vaak ver te zoeken is en spelers die hun ‘level cap’ al hebben bereikt vaak doelloos rondwandelen. Ik ben dan ook benieuwd naar de toekomstige content die Bungie ons gaat schenken. Afgelopen week is de eerste nieuwe content al verschenen die spelers puzzels voorschotelt die ongebruikelijk zijn voor een FPS. En de ontwikkelaar belooft dat er nog véél meer content in de pijplijn zit. Zolang Destiny zijn content blijft vernieuwen en zo de algemene ervaring verbetert, blijft dat ‘nog één potje’ gevoel behouden en op die momenten is Destiny verslavender dan crack.