Deliver Us The Moon
Ruim een jaar geleden schoot ik mezelf al met ingehouden adem de ruimte in om de mensheid te verlossen van de vernietigende energiecrisis. Deliver Us The Moon was toen echter nog in de maak en een echte climax was dus nog niet aanwezig. Ondertussen is de game volledig afgewerkt en dit is dus de uitgelezen kans om Deliver Us The Moon nog eens goed onder handen te nemen.
Om nog even een korte samenvatting te geven van de staat waarin ik de game voor het eerste aanraakte: in 2030 vervalt de aarde in een energiecrisis. Gelukkig vinden wetenschappers een radioactief Helium-isotoop waarmee ze een kernreactor op kunnen zetten die 20 % in de energiebehoefte van de wereld kan voorzien. Niet veel later is de eerste maan-kolonie opgebouwd die het onderhouden van de reactoren als hoofdtaak heeft. Wanneer plots de reactor stilvalt en de kolonisten verdwenen blijken te zijn, gaat alles naar z’n grootje. Twintig jaar later kruipen we in de huid van Roy om het mysterie op te lossen en de mensheid te reddenvan de verdoemenis.
Steeds op zoek naar het nieuwe
De eerste versie van de game, waar ik het vorige artikel op gebaseerd heb, houdt halverwege het avontuur op. Op dit moment hebben we al een idee van wat er ongeveer gebeurd is, maar nog geen duidelijk antwoord op de waarom-vraag. In de resterende twee uur krijg je hier meer antwoorden op, waarna je met een bevredigd gevoel de game afsluit.
In de eerste helft van de game stond ik al versteld van de de nieuwe elementen en speel-perspectieven die de Nederlandse ontwikkelaar Keoken Interactive op je afstuurt. Zo moet je eerst handmatig een raket lanceren en deze zelfstandig de dampkring uitsturen. Dit wordt opgevolgd door een gewichteloos ballet, waarbij je je moet oriënteren in een verlaten ruimtestation. Deze creatieve variatie aan speelstijlen wordt gedurende de game telkens afgewisseld.
Zo krijg je op den duur een bestuurbare drone die je moet gebruiken om puzzels op te lossen en komt er ook nog een stealth-sectie aan te pas. De puzzels zijn niet zo uitdagend, maar omdat je redelijk vlot nieuwe mechanics en omgevingen krijgt aangereikt, verveel je je geen minuut.
Narratief in balans
Hoewel de gameplay dus vermakelijk is, wordt al snel duidelijk dat dit niet het beste is wat Keoken Interactive voor elkaar kan krijgen. Deze studio moet het meer hebben van het maken van bijzonder atmosferische gamewerelden en de wereld een verhaal laten vertellen. De echte kracht zit hem echter in de leefruimten van de verdwenen kolonisten. Zo vind je overal achtergelaten brieven, aantekeningen en opgenomen hologrammen. Hierdoor krijg je een beter beeld van de mensen die op de maan leefden, de problemen waar zij mee kampten en vooral welke angsten ze hadden en hoe ze vast bleven houden aan hun fragiele menselijkheid. Eenzaam en alleen op de onleefbare satelliet.
Die diepgaande aandacht voor het detail van de gamewereld zorgt voor een immersieve ervaring. Het is dan ook des te meer zonde dat die immersie regelmatig verstoord wordt door significante framedrops. Denk hierbij aan willekeurige framedrops die niet op te lossen zijn door met je grafische instellingen te spelen. Hier had de game in de early-access versie al last van en jammer genoeg heeft Keoken Interactive niet de ruimte kunnen vinden om dit wat op te schonen.
Dat gezegd hebbende, is het goed om te onthouden dat deze kleine indiestudio natuurlijk beperkte middelen heeft en daarmee beperkte resultaten kan bewerkstelligen. Toch vind ik het jammer, want die extra optimalisatie had de game fenomenaal kunnen maken.