Dear Esther: Landmark Edition

Dear Esther wordt door velen beschouwd als de moeder van de walking simulator-games. Of het nou een genre is dat je ligt of niet, niemand kan meer ontkennen dat deze ondertussen een deel uitmaakt van de wereld die gamen heet. Games als The Vanishing of Ethan Carter en Everybody’s Gone to the Rapture hebben we deels te danken aan de revolutionaire grond die Dear Esther met zich meebracht tijdens diens pc-release in 2012. Ondertussen is Dear Esther ook de consoles opgelopen in de vorm van de Landmark Edition en het is de vraag of deze ondertussen nog steeds het spelen waard is.

Dear Esther plaatst je in een onbekend personage op een eiland dat op het moment van spelen onbewoond is. Wanneer je om je heen kijkt valt meteen op dat de titel grafisch gezien optimaal is. Het ziet er allemaal even mooi uit en zelfs aan de kleinste details is gedacht. Denk hierbij aan prikkeldraad dat er als echt uitziet. Ook de muziek die de omgevingen aanvult, zorgt ervoor dat de ervaring optimaal gemaakt wordt. Terwijl jij je over het eiland verplaatst, worden je oren gevuld met de geruststellende, maar droevige tonen van een piano.

De titel is een walking simulator in de puurste zin van het woord: het enige wat je namelijk doet is lopen. De weg die je moet volgen is aardig recht toe, recht aan met hier en daar enkele splitsingen in de weg. Het verhaal wordt je verteld door middel van een overkoepelende verteller. Stukjes van het verhaal worden geactiveerd doordat je op een bepaalde locatie wandelt. Je krijgt dus niet automatisch alle stukken van het verhaal, hier moet je ook echt naar op zoek gaan.

Dear Esther is vrij uniek in zijn manier van verhaal vertellen. Het gebeurt namelijk door middel van vele metaforen. In het begin denk je dat het echt over het eiland gaat, maar langzaamaan kom je erachter dat dit niet het geval is. Toch zal iedereen die het speelt het verhaal op een andere manier ervaren, naar jouw eigen invulling. Het verhaal wordt je namelijk niet direct voorgekauwd, maar dwingt je echt tot nadenken over wat jij denkt waar het verhaal over gaat. Iets wat ook door ontwikkelaar The Chinese Room aangegeven wordt in het nieuwe audiocommentaar dat de Landmark Edition met zich meebrengt. De studio wilde gamers de mogelijkheid geven zelf een verhaal in elkaar te puzzelen door hen van een verwarrend verhaal en de nodige aanwijzingen te voorzien, een aspect waar ze zeker in geslaagd zijn.

Het enige jammere aspect van dit idee is dat het de bedoeling is om alles van het eiland te verkennen om zo het optimale uit het verhaal te halen. Dit zodat je alle aanwijzingen en verhaalvertellingen te zien krijgt. Op zich een goed idee, ware het niet dat jouw personage zich voortbeweegt met het tempo van een slak. Natuurlijk is het logisch dat je niet als een kip zonder kop rond kunt rennen, maar een ietwat verhoogd tempo inzetten als jouw doel zich helemaal in de verte bevindt, zou toch wel fijn zijn.

Een ander groot minpunt van de game is toch wel zijn lengte. De titel kent vier hoofdstukken die je elk met maximaal een kwartier hebt doorlopen. Om het verhaal uit te spelen zul je dus ongeveer een uur bezig zijn, tenzij je elke hoek en scheur probeert te verkennen. Wanneer je de game speelt, merk je dat het genoeg is, met name dankzij de zeer beperkte gameplay waarin je enkel aan het lopen bent. Maar als je je bedenkt dat deze titel voor €10 weggaat, krab je jezelf vast wel twee keer achter de oren voor je hem aanschaft.

Dear Esther is en was een stukje kunst, dat niet voor iedere gamer is weggelegd. Het biedt spelers de mogelijkheid om zelf een verhaal in elkaar te puzzelen in een omgeving die zowel grafisch als op gebied van muziek goed in elkaar is gezet. Toch is de prijs in combinatie met de speelduur niet helemaal aanlokkelijk, zelfs met de toevoeging van nieuw commentaar in de Landmark Edition. Dear Esther lijkt vooralsnog enkel voor de diepzinnige en dromende gamers onder ons weggelegd.