Herinneren jullie nog die werkelijk hilarische trailer van Dead Island 2 die op de E3 van twee jaar geleden voor het eerst werd getoond? De trailer waarin een hardlopende man die gebeten is door een zombie en onder het genot van zanger Pigeon John (epische naam) langzaam transformeert in een ondode. Drie minuten lang gebeuren er de gekste dingen op de achtergrond en ineens wordt de hardloper letterlijk tot pulp geslagen door een zombiejager. Dit is het eerste en ook meteen het laatste wat we hebben gezien van Dead Island 2, want twee jaar na die trailer was er gerommel in de tent en weten we nog steeds niet wat het lot is van deze game. Dat er dan ineens een remake van het eerste deel wordt uitgebracht, is niet puur toeval, maar voor mijn gevoel een zoethoudertje totdat alle stofwolken weer zijn opgetrokken tussen de vechtende partijen die bezig zijn met deeltje twee. Deep Silver heeft met Dead Island: Definitive Edition in ieder geval een poging gedaan om de fans te pleasen, al is dat niet altijd even goed gelukt.

Dead Island dateert alweer van 2011 en heeft dus een flinke poetsbeurt gekregen voor de PlayStation 4 en Xbox One. Het verhaal is, zoals bij heel veel zombiegames, behoorlijk simpel. Je viert vakantie op een tropisch eiland en plots is daar ineens een zombie-uitbraak. Het zal je maar gebeuren. Deze “infected” zijn door een mysterieuze plaag veranderd in bloeddorstige en mensetende monsters en er zijn slechts een handjevol mensen immuun voor deze ziekte. Uit deze mensen kies jij je personage en ga je op avontuur om te kijken wat er nu precies is gebeurd op het eiland Banoi. En natuurlijk ga je op de meest uiteenlopende manieren zombies vermoorden, want daar gaat het natuurlijk écht om.

Dead Island Pistool

Aangezien Dead Island: Definitive Edition een remake is, is het wel belangrijk om te zien of het grafisch daadwerkelijk is verbeterd. Het antwoord daarop is ja, maar dan wel een klein beetje. Ondanks dat de game op een nieuwe engine draait en een flink aantal grafische verbeteringen heeft gekregen, is het nog niet de pracht die we kennen van andere games op de PlayStation 4. Toch is het grafisch wel een van de betere remakes die de afgelopen tijd zijn uitgebracht.

De game zelf is echter op weinig tot geen punten veranderd. In het begin van de game kom je een groep overlevenden tegen, waaronder de strandwacht John Sinamoi. Ze hebben al snel door dat je immuun bent voor de tragische ziekte en je wordt dan ook snel op pad gestuurd door een aantal mensen die graag willen dat je wat voor ze doet. Denk aan vermiste familieleden zoeken, verloren spullen terugbrengen en al het andere vuile werk dat een held mag opknappen. Onderweg kom je natuurlijk grote aantallen zombies tegen en die zijn behoorlijk makkelijk uit te schakelen. Het is natuurlijk wel leuk om dat te doen met de meest brute wapens op de meest originele manier. Je begint met een plank vol met spijkers en aan het eind van de game heb je een heuse cirkelzaag aan een stok of een groot geweer waarmee je ook makkelijk een olifant om kan leggen. Het verhaal is door deze reden ook flinterdun, waardoor je de fun in de game puur uit de gameplay moet halen en dat zit wel snor.

Er zijn echter wel een paar dingen die voor grote ergernissen kunnen zorgen. Zo zijn er nog steeds enorme bugs en framedrops te vinden. Ik zeg bewust ‘nog steeds’, want het origineel zat vol met dit soort spelbrekende afleidingen. Het gebeurt te vaak dat je tijdens een simpele handeling als lopen het beeld weer ziet verspringen. Het gekke is dan wel dat ik er op een druk moment, waar je bijvoorbeeld wordt omringt door een groepje ondoden, veel minder last van had. Een ander dingetje is een beslissing van de ontwikkelaar Techland zelf. Waarom staan er steeds maar weer lijken op die niet dood blijken te zijn? De eerste keer is het grappig, want ik schrok toch behoorlijk en dat wil je denk ik bereiken met zo’n streek, maar naarmate de game vorderde, begon ik me er gewoon aan te ergeren. Te pas en te onpas stond er weer een zombie ineens voor mijn neus, terwijl ik dacht dat hij al met zijn eeuwige slaap bezig was. Uiteindelijk was ik het zo zat dat ik aan elk lijk wat ik tegenkwam een paar rotschoppen uitdeelde. Jij staat niet meer op, eikel.

In Dead Island: Definitive Edition zit trouwens meer content dan alleen Dead Island. Het (nog steeds) matige Dead Island: Riptide zit ook in de verzameling alsmede de game Dead Island: Retro Revenge; Een 16-bit sidescroller waarin je door verschillende levels rent en zombies tegenkomt. Het verhaal uit deze game is zowel grappig als bizar, want in feite ben je een heel boze katteneigenaar. Juist, je kat is verdwenen en je rent als een bezetene over Venice Beach, tussen de zombies door, om je geliefde huisdier terug te vinden. Hoewel ik het stijltje en de setting ontzettend tof vond, was ik in een half uur wel weer klaar met Retro Revenge, want de game is behoorlijk repetitief. Je bent namelijk elk level niets anders aan het doen dan rennen en slaan. En rennen en slaan. You get the point.

Het ding met Dead Island: Definitive Edition zit hem vooral in het feit of je het origineel al een keer gespeeld hebt of niet. Is dat wel het geval, dan kan je met een gerust hart de game in de winkel laten liggen, want buiten de betere graphics om is er vrijwel niets om je een nieuwe ervaring te bieden. De gamers die deze zombie-game nog niet hebben gespeeld, hebben voor vier tientjes toch een prima game met een kleine veertig uur aan content. Je moet dan wel bereid zijn om de vele bugs door de vingers te zien, want die zitten er nog een grote getalen in. Voor mij persoonlijk had deze remake niet per se gehoeven, want ondanks deze leuke zoethouder, blijft die Dead Island 2 trailer voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Ik wacht dan ook hoopvol af op de wederopstanding van een game die misschien wel Tha Bomb is, zoals Pigeon John dat zou zeggen.