Resident Evil is terug van weggeweest en dat zullen we gaan merken ook. De serie die van klassiek survival-horror naar ‘Hollywood style’-actie adventure schoof, kruipt volgens Capcom weer terug naar zijn roots, al dan niet in een heel andere setting. Een ding lijkt een zekerheid: het incontinentiemateriaal mag weer in bulk worden ingekocht. Resident Evil 7 zal namelijk weer genoeg momenten bieden waarbij een schone broek niet altijd gegarandeerd kan worden. De gehele franchise staat immers bol van de akelige scenario’s die iedere Resident Evil-fan nachtenlang hebben geteisterd. We hebben vijf momenten voor je op een rijtje gezet met de vraag: bij welk moment kneep jij je billetjes eens stevig samen?

Wanneer we gaan rondvragen bij de game-veteranen die Resident Evil al vanaf de eerste editie spelen, blijft vooral een specifieke scare een hele hoop indruk te hebben gemaakt. Neem de klassieke ondode Dobermanns, ook wel bekend als de ‘#@*!$%, ik schrok me de pestpleuris’-gevalletjes, die op het moment dat je het juist niet meer verwachtte als een dolle hond door de ramen gesprongen kwamen. Bij iedere stap die je daarna voorbij een raam zette, bereidde je je voor op het ergste, maar het leed was intussen al geleden. Tranen liepen over je wangen en in je broek. Eventjes op je knieën kloppen en ‘Who is a good boy?’ zeggen leek geen enkel nut te hebben.

De Dobermanns leken bij het ontwikkelteam al gauw in het rijtje der favoriete jumpscares te staan gezien men de ontrouwe viervoeters in meer dan één game verwerkte. De aangevreten fikkies vormden zelfs een dusdanig herkenbare vijand dat deze ook in de films van Resident Evil hun opwachting maakten. Daarnaast vormden de Dobermanns snel het bewijs dat in Resident Evil het gevaar vaker schuilde in wat je juist niet zag, wat ons brengt bij de volgende kandidaat.

Tegenwoordig gooien heel veel horrormedia het op vies, vunzig, ranzig en regelrecht misselijkmakende taferelen om je zo het gevoel van narigheid te bezorgen. Ook Resident Evil kan de nodige ‘braakneiging opwekkende’-visuals op het conto bijtekenen. Toch was het juist hetgeen wat je als speler niet zag wat je kon bekruipen. Denk bijvoorbeeld eens aan de talloze keren dat je zombies hoorde vreten van een onfortuinlijke buurtbewoner, vaak gepaard met wat jammerende ondoden die nog op zoek waren naar een aperitiefje.

Dat je nergens meer een zombie, monster of een ander stuk ondood tuig zag, betekende absoluut niet dat je veilig was. Sterker nog, wanneer je in een Resident Evil langer dan vijf minuten niks was tegengekomen dat in jou het ideale hoofdgerecht zag, dan kon je spreken van een bug in je game. Achter elke muur, deur of in Resident Evil 4 zelfs onder het wateroppervlak (voor iedereen die de ‘don’t shoot the water’ trophy/achievement gehaald heeft) schuilt namelijk wel iets waar je liever niet te frequent mee wil samenkomen. Zelfs Resident Evil was volgens sommige getraumatiseerde redactieleden zijn tijd ver vooruit door zombies uit de kast te laten komen, al stonden ze wel in brand en was de context ook ietsjes anders. Ze vielen dan ook bijna letterlijk met de deur bij je binnen. Ook hier leggen we schaamteloos de link naar het volgende herkenbare scenario.

Deuren zijn in Resident Evil zowel je grootste vriend als je ergste vijand. Deuren vormen namelijk van tijd tot tijd je redding, vooral wanneer je zonder enige vorm van munitie een conga line van zombies achter je derrière aan sleept. Zombies zijn namelijk heerlijk hersendood en weten niet meer hoe een deurklink werkt, waardoor je aan de andere kant ervan relatief veilig staat.

Het wordt een stukje vervelender wanneer je juist door een deur heen moet waarvan je niet weet wat er aan de andere kant speelt. Het zal iedereen vast wel eens overkomen zijn, zo’n moment dat je vlak na een tergende ‘deur-cutscene’ meteen een zuigzoen met iets te veel tand in je soepele nek krijgt. Als een Justin Bieber met een halitose-fan aan zijn lijf werd het dan worstelen geblazen om de hersenvretende knuffelaar van je af te krijgen. Dit soort mogelijke scenario’s maakten van iedere deur een spelshow. De deuren waren dusdanig effectief in het opbouwen van suspense dat deze zelfs in tijden waarin de animaties makkelijk seamless hadden kunnen zijn, benut bleven.

Iedereen die zich ertoe heeft kunnen zetten om een Resident Evil-game uit te spelen zal vast al eens te maken hebben gekregen met het volgende scenario. Deze was per definitie niet bepaald eng, maar zorgde wel voor de nodige spanningen, alsook oplopende frustraties. De countdown is namelijk een dingetje wat steevast terug leek te keren tegen het einde van iedere game. Wanneer je je door hordes aan zombies had gewerkt was het altijd wachten op een uiterst lelijke eindbaas waar je eigenlijk niet omheen kon. Het werd dus altijd matten geblazen.

Om de druk maximaal op de ketel te zetten was er ook altijd wel een of andere pipo die ergens in de omgeving een self destruct-knop had gevonden. Met een beetje domme pech was je dat ook nog eens zelf. Daarmee bracht je jezelf dus dubbel in de shitzooi. Eén: je had te maken met een strontchagrijnige eindbaas en twee: je moest vaak binnen vijf minuten van dat gedrocht af en als de bliksem het laboratorium of iets dergelijks uit. Op papier klinkt het plausibel, maar door de soms onmogelijke tankbesturing en heerlijk meewerkende camerastandpunten vormden de adrenaline opwekkende countdowns vaak een reden tot een weekendje stuccen.

Hoewel we de voorgaande taferelen allemaal random hebben gerangschikt, kunnen we het er allemaal wel over eens raken dat het toch de zieke Resident Evil-creaties zijn die de onbetwiste nummer één vormen in het rijtje van ‘nightmare inducing’-dingen. Resident Evil draaide niet alleen om de huis-, tuin- en keukenzombie maar ook om gedrochten waar Clive Barker (creatief brein achter Hellraiser) nog nachtmerries van krijgt.

Zo muteerde de ene na de andere wetenschapper tot een ogenschijnlijke steroïde gebruikend gezwel met veel te veel ogen en een lange nagelfetish. De Oral-B mascotte en grote broer van Hellraisers Chatterer-cenobite Nemesis kennen we waarschijnlijk ook allemaal wel en wie kan de inmiddels legendarische Lickers nog wegdenken uit Resident Evil. Het waren stuk voor stuk figuren waar je jezelf een behoorlijk knappe jongen door voelde. Niet dat je dat niet bent hoor…

Nu zijn er natuurlijk nog veel en veel meer individuele situaties waardoor je als Resident Evil-speler even de game moest pauzeren om een diaper change in te gelasten. Om deze nu stuk voor stuk een plekje te geven in deze lijst is simpelweg een taak waar geen einde aan komt. Dat betekent niet dat we niet willen weten waar jouw bipsje het eventjes moeilijk door kreeg. Laat daarom vooral in de comments weten wat jouw memorabele RE-billenknijper is.