Sta me even toe om de tijd terug te spoelen. We schrijven 2005 en ik zit op school te niksen. Ik besluit om naar Gametrailers.com te gaan en wat video’s te kijken. Wat valt op? Een trailer voor een PlayStation 2-game die ik nog niet kende genaamd: “God Hand”. Ik kijk de trailer en gelijk overkwam mij dat magische gevoel. Dat gevoel van, dit is helemaal mijn ding. Het bleef bij die ene trailer en had verder niets meer gehoord of gezien van God Hand, totdat ik hem eens toevallig op marktplaats vond. Ik besloot hem te kopen en mijn wereld is sindsdien nooit meer hetzelfde. Niet langer beleef ik dingen zoals vreugde in mijn leven. Daar is geen plaats meer voor. God Hand heeft me verhard. Het is een prijs die ik graag betaal.

Je vraagt je waarschijnlijk af wat God Hand precies is en waarom je er misschien nog nooit van hebt gehoord. God Hand was de laatste game door de genieën van de door Capcom opgerichte studio Clover, die we allemaal kennen van Viewtiful Joe en natuurlijk Okami. De game kwam pas tegen het einde van 2006 uit, toen we meer interesse hadden in de Xbox 360 en de PlayStation 3. Daarnaast deed Capcom geen enkele moeite om de game te marketen en de paar gaming-outlets die de game een recensie gunden, waren veelal (onterecht) negatief. De game zou te moeilijk zijn en daardoor onspeelbaar. Maar een paar jaar later gaven diezelfde outlets games zoals Demon Souls en Dark Souls wel hoge cijfers. Lekker dan.

Hoe dan ook, God Hand is een brawler zoals we die in de hoogtijdagen van Double Dragon veel hadden, maar dan in 3D. De game bestaat uit acht werelden verdeeld in meerdere hoofdstukken. Je gaat van A naar B en onderweg moet je letterlijk honderden bad guys hun eigen tanden voorschotelen, want er zit een heel demonisch leger achter je aan. Je speelt Gene, die via een ongelukkige ontmoeting met wat demonen zijn rechterarm kwijt is geraakt. Gelukkig wordt je gered door Olivia, de beschermster van de laatste God-arm. Omdat Gene over de God-arm beschikt, is hij nu het doel van allerlei demonen (in menselijke vorm) die hem uit willen schakelen. De God-arm is immers het enige wat krachtig genoeg is om ze tegen te houden. Met een beschrijving als deze denk je vast dat God Hand een zeer duistere game is. In tegendeel: God Hand heeft alleen felle, happy kleuren en een zeer aanstekelijke soundtrack. De game zit tjokvol met bizarre humor en hilarische typetjes. De ontwikkelaars hebben expres gekozen voor vrolijke kleuren, opgewekte muziek en grappige elementen, omdat ze bang waren dat de spelers het anders voor gezien zouden houden. Want geloof me: God Hand is alles behalve makkelijk.

Daarom vergelijk ik God Hand met games zoals Demon Souls of Dark Souls. Beide games kunnen eigenlijk niet met elkaar vergeleken worden omdat ze zo vreselijk verschillen. Maar één ding hebben ze gemeen: ze doen beide hun best om het de speler zo moeilijk mogelijk te maken. De speler wordt vernederd en moet door het oog van de naald als hij wil winnen. En naar mijn mening doet God Hand dat beter dan de Souls-games. Vanaf het moment dat je de game start door middel van een moeilijkheidsgraad te kiezen, krijg je op je donder. Je hebt de keuze uit easy (what, you need me to hold your Hand or something?), medium (that’s what I expected of you) of hard (wow, you’ve got quite a pair to pick that). Maar dan ben je nog niet klaar. In de game zelf heb je een variabele moeilijkheidsgraad. Hoe beter je speelt, hoe hoger de meter gaat. Andersom is het ook waar: speel je minder goed en wordt je in elkaar geslagen, zal de meter zakken en wordt de game makkelijker. Die meter bestaat uit vier niveaus: Level 1, Level 2, Level 3 en Level Die. Geloof me als ik zeg dat Level Die zijn naam eer aandoet.

Gelukkig ben je niet weerloos. Gene heeft de keuze uit meer dan 100 verschillende moves die je aan een combo of knoppen toe kan wijzen. Naast die 100 normale moves geeft de God-arm je ook een rage-meter die je kan activeren zodat je voor een korte tijd onsterfelijk wordt en nog krachtiger bent. Maar de kers op de taart zijn toch wel de Roulette-moves. De Roulette-moves zijn de meest krachtige moves en kosten een vorm van energie die maar zelden in de game dropt. Daar tegenover staat wel dat de verschillende Roulette-moves garant staan voor gigantische damage, meestal resulterend in een one-hit-kill. Als je al je tegenstanders door de lucht ziet vliegen, geeft het een heerlijk bevredigend gevoel. Zeker als diezelfde bad guys je een paar momenten eerder nog problemen gaven.

Als je God Hand voor de eerste keer speelt, vind je het ongetwijfeld grappig, maar ga je jezelf afvragen wat de big deal is. Waarom zou ik hier méér van willen? Als je de game wat langer speelt, kom je achter de subtiele nuances in de combat. Wanneer je welke soort move toe moet passen of wanneer je moet dodgen of rollen. Het komt allemaal heel nauw en stukje bij beetje pik je op waarom de game geniaal is. De combat is vrijwel ongeëvenaard. Niet omdat het de meeste diepe en realistische combat aller tijden is, maar omdat het zo lekker weg speelt. Check wat YouTube-video’s van wat experts als je wil weten wat ik bedoel. De Double Dragon meets Fist of the North Star vechtstijl is uniek en bevredigend wanneer je die ene bad guy (letterlijk) van de wereld afschopt. Plus, in welke andere game kan je zeggen dat je hebt gewonnen van een homoseksuele worstelaar tweeling? Of een vijftal dwerg Power Rangers? Giftige chihuahua’s? Een luchador gorilla? Mexicaanse demonische Elvis Presley? Nergens anders.

Dat zijn zo’n beetje de redenen waarom ik vind dat God Hand een vervolg verdient. Zelfs als je nu terug gaat staat de rare humor als een huis en voor een PS2-game ziet het er echt allemaal zo slecht nog niet uit. De graphics waren natuurlijk niet de reden om God Hand te spelen, maar met meer grafische krachten is er nu meer mogelijk. Meer rare figuren zouden hun entree kunnen maken. Het combatsysteem, wat naast alle worpen, grepen en verschillende voorwerpen die je kon gebruiken uit meer dan 100 moves bestond (die je naar eigen inzicht naar de knoppen toe kon wijzen) kunnen nog verder uitgebreid worden. Als kers op de taart ben ik benieuwd naar alle Roulette-moves waar de makers mee af kunnen komen. Ze waren in het eerste deel al crazy, maar dat moet toch wel te overtreffen zijn. Tevens kan de moeilijkheidsgraad ook nog verder opgekrikt worden, mochten er mensen zijn die daar behoefte aan hebben. Je weet dat er mensen zijn die daar behoefte aan hebben. Ik niet, ik wil gewoon een heerlijke brawler met surfmuziek waarbij ik mensen de ruimte in kan schoppen en als Kenshiro tekeer kan gaan.