Het is misschien wel de langstlopende discussie in de gamewereld en het einde van die discussie is nog lang niet in zicht. Want zolang er geen echte regeling komt, zal iedereen bij zijn eigen standpunt blijven. De perfecte score: hij bestaat. Of het nou een 10 is of een 100, de perfecte score is de maximaal haalbare score die games kunnen krijgen bij een recensie. Maar kunnen we de perfecte score wel geven?

Dat is aan de journalist zelf, of aan de website in zijn geheel. Perfectie klinkt weliswaar toegespitst op een ultiem doel, maar het is en blijft een breed begrip. Als je een game tien jaar achter elkaar kunt spelen, is hij dan perfect? Of is een game perfect als je hem na tien jaar weer kunt oppakken? Of kan een game al perfect zijn als hij de Game of the Year in de wacht sleept? Iedereen heeft zo zijn eigen visie op perfectie. Mede daarom hebben we games voorbij zien komen met een perfecte score.

Wat ons betreft is die perfecte score iets waar ontwikkelaars naar toe moeten werken. Het is een streven, maar feitelijk niet haalbaar. Een game kan haast niet perfect zijn. Een 10 kan op een tentamen worden gehaald als alle antwoorden goed zijn gegeven. Maar voor games bestaat er niet zo’n vragenlijst en daardoor zal er ook altijd wel iets zijn wat een game van de perfecte score houdt. Bovendien is het een onnodig hoog cijfer, een cijfer dat maar moeilijk te verantwoorden is. Ontwikkelaar en uitgevers mogen ook best blij zijn met een 8 voor hun game. Sterker: een 6 is ook gewoon voldoende, al kan dat cijfer voelbaar zijn in de verkopen.

De perfecte score is dus niet te behalen. Het is eerder een streven voor de ontwikkelaar dan een beloning van de journalist. En als we dan toch een perfecte score moeten geven, dan doen we dat liever bij een retrorecensie. Want achteraf weet je pas echt wat de klassiekers zijn.