Week 32 zit er weer op en werd door een ding gedomineerd: gamescom 2015. Het gros van de Pixel Vault-redactie keek er al wekenlang naar uit en kwam dan ook zintuigen tekort om alles te checken wat er te checken viel. Een en ander werd ervaren en iedereen leek zijn eigen favoriet te hebben. Patrick, Rebecca, Amador, Mick, Tim en Kevin vertellen daarover in deze speciale gamescom 2015 SuperReplay.

Patrick Meurs – Time flies when you’re having fun. Bij mij vloog deze week met bijna Mach 5 voorbij, dus dat zegt genoeg. Man, man: wat een feest was dat. Zoveel gezien en gespeeld, maar tegelijkertijd ook zoveel niet kunnen ervaren. Iets wat niet gek is als je beseft hoe gruwelijk immens de gamescom eigenlijk is, ook al heb je het al enkele malen eerder gezien. Het is best jammer dat ik slechts twee ogen en oren heb, want je komt op zo’n beurs van beide eigenlijk tekort.

Anywho, mijn grootste verrassing kwam van kamp-Microsoft. Mijn mond viel open toen ik naar een uitgebreide demonstratie van Quantum Break mocht kijken. De game is namelijk adembenemend geworden. Nu ik wat meer over het verhaal en de bijbehorende serie weet, kan ik helemaal niet weer wachten op april 2016. Ook Project Morpheus in combinatie met War Thunder liet deze volwassen kerel weer even gillen als een klein kind. Maar nu is het tijd voor de aftermath, het bijkomen van mijn Deutsche Abenteuer. Het heeft me gesloopt, maar toch mis ik het wederom. Gamescom… y u do dis?

Rebecca Nieuwenhuis – Het voelt alsof ik dinsdag met mijn ogen geknipperd heb en het ineens de dag na gamescom was. De tijd ging zo snel voorbij, het enige waardoor ik zeker weet dat ik erbij was zijn mijn voeten, aangezien die mij de hele week van hot naar her hebben gebracht en mijn blaren ook weer blaren hebben. Soms was ik zo hopeloos verdwaald dat ik een marathon aan kilometers heb gelopen om alles te checken. Wat was gamescom groot en geweldig, als newbie was dit mijn eerste keer en het heeft al mijn verwachtingen overtroffen.

Met de hoeveelheid games die ik deze week heb mogen bekijken zou ik deze replay in mijn eentje kunnen vullen, dus wil ik er één benoemen waar ik echt naar uitkijk, namelijk Tearaway Unfolded. Een game waarvan ik eerlijk gezegd alleen de naam kende. Ik had ook nooit verwacht dat dit dan juist de game zou zijn die ik zou kiezen. Hoewel erg simplistisch ten opzichte van alle grote titels die er te zien waren, was dit toch een van mijn hoogtepunten. Sinds mijn aanschaf van de PlayStation 4 ben ik verbaasd over alle nieuwe mogelijkheden van de controller en over hoe weinig games daar gebruik van maken. Tearaway Unfolded gaat daar verandering in brengen, zo lijkt het. Door op het touchpad te tekenen heb je invloed over hoe de omgeving in deze papieren wereld eruit gaat zien. Ook maakt deze game gebruik van het lampje in de controller. Wanneer je dat op bepaalde plekken richt wordt de omgeving lichter. Ik ben benieuwd wat er allemaal nog meer mee kan en hoop dat games die volgen dit ook op kunnen pakken. Nog een gelukje: deze game komt volgende maand al uit, dus het zal niet lang duren voor ik hem in handen heb. Tijd genoeg om uit te rusten en me klaar te maken om deze game te spelen.

Amador Prado – Net als Rebecca was het ook voor mij de eerste gamescom en het heeft mijn verwachtingen overtroffen. Niet alleen al de immense grootte van de beurs is indrukwekkend, maar ook het feit dat ik toch echt ‘the big guns’ van de industrie heb zien rondlopen. DeeJ van Destiny, Phil Spencer van Xbox en Yves Guillemot van het door mij geliefde Ubisoft. Af en toe werd het een beetje stressvol met weinig slaap en het rennen van afspraak naar afspraak, maar uiteindelijk was mijn absolute hoogtepunt van de gamescom mijn bezoek aan 2K. Ze zeggen dat het beste als laatst komt en daar was niets aan gelogen bij mijn laatste afspraak op gamescom.

Er werd afgetrapt met Battleborn. Ontwikkelaar Gearbox heeft het toch weer geflikt mij razend enthousiast te krijgen over hun nieuwe creatie. Net als Borderlands, ook een persoonlijke favoriet, is Battleborn een kleurrijke en knotsgekke first-personervaring die bij mij precies de goeie knopjes indrukte. Na een speelsessie van een halfuur was een glimlach niet meer van mijn gezicht te krijgen en die werd alleen maar groter toen ik ook nog last minute bij Mafia III naar binnen mocht. Beginnend met de gruwelijk mooie trailer werd er vervolgens een stuk live gameplay getoond dat mij echt wegblies. New Orleans, mobs, shootouts en jaren 60-muziek blijken een enorm goede combinatie te zijn. 2K heeft met Mafia III en Battleborn mij de perfecte afsluiting gegeven van een toch al epische gamescom. Na de laatste shots, van onze camera wel te verstaan, was het weer tijd om richting huis te gaan.

Mick Mannheims – Wellicht dat de replay op dit punt wat in herhaling valt, maar ook voor mij was dit de eerste gamescom. Een gamescom die er voor mij wellicht iets anders uit heeft gezien dan die van de rest, aangezien mijn gamescom al begin juli van start ging. Als PR Manager ben ik er namelijk verantwoordelijk voor dat we met onze Pixel Vault-vingers zoveel mogelijk games kunnen betasten tijdens de gamescom. Wil je als pers namelijk veel games checken, dan moeten er afspraken gemaakt worden met uitgevers. Daar kwam ik dus om de hoek kijken. Mijn voorpret begon al weken van tevoren toen ik al die toffe titels in m’n lijstje met afspraken mocht verwerken.

Hoe tof dat ook was, zal het opstellen van lijstjes van games nooit in de buurt komen van het spelen van games. Van dat laatste is dus ook volop genoten, naast het heen en weer rennen, stressen om afspraken te halen en tegelijkertijd proberen zowel normaal te lopen als op zo’n manier lopen dat je blaren het minst pijn doen. Zelfs van die dingen heb ik gek genoeg genoten, het hoorde er gewoon allemaal bij. Wat er ook bij hoorde was het zien van mensen die je jarenlang hebt bewonderd, het spelen van wrede najaarstitels en niet te vergeten een grote dosis humor, waarbij ras-Brabander Patrick toch vaak het laatste woord had. En nu, nu zit het er alweer op. De weken aan voorbereidingen zijn er in drie dagen doorheen gevlogen en ook de tijd op de beurs zelf had aardig wat van de aanwezige blikken Red Bull gesnoept, want die vloog er als een malle doorheen. Maar ja, dat is maar goed ook, want je weet wat ze zeggen: Time flies when you’re having fun!

Tim den Tuinder – Met één gamescom meer achter mijn naam dan het gros van het team leek het een beetje alsof ik de veteraan was, ook al was dit maar mijn tweede keer. Daarbij is ook een gevoel van herkenning gekomen, een gevoel van déjà vu. Ik herkende de ingang nog, de ligging van de zalen en de immense grootte. Maar omdat ik het eerder had gezien liet het een minder grote indruk op mij achter dan de vorige keer. Het enige wat mij weer versteld deed staan was de mensenmassa die, hoe onmogelijk als het klinkt, nog groter was de vorige keer. Dat de directie en de beveiliging van de Koelnmesse sommige plekken moest afsluiten en het publiek om moest leiden voor veiligheidsredenen, toonde aan hoe erg het was. De Koelnmesse, een plek die gemaakt is voor tienduizenden tegelijk, ging gebukt onder de mensen.

Natuurlijk waren er ook games. Street Fighter 5 voelde lekker, was op sommige plaatsen te vertrouwd maar op andere bijna buitenaards. Mighty No. 9 speelde heerlijk wat het wederom uitstellen van de game vreemd maakt, hij leek vrijwel af. Mad Max was tof en biedt een wereld vol met kleine hoekjes en gaatjes die je kan verkennen. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Een absoluut hoogtepunt was er voor mij niet, maar een absoluut dieptepunt was er evenmin. Verre van dat; afgezien van een enkele frons was er alleen maar een glimlach op mijn gezicht te vinden. Geslapen heb ik ook nauwelijks, maar daar is het weekend voor, toch?

Kevin Rombouts – Mijn jaren op de gamescom beginnen aardig op te lopen. Het was dan ook al de vierde keer dat ik de hallen van de gamescom mocht betreden. Je weet de zalen uit je hoofd, de routes kan je dromen en het menu weet je ondertussen ook wel. Toch blijft ieder jaar weer speciaal: zo veel games, zo veel mensen, zo veel bijzondere figuren. Ik vraag me af of het ooit gaat vervelen.

Voor mijn echte hoogtepunt hink ik op twee gedachten. Aan de ene kant werd ik vrij letterlijk omvergeblazen door de Oculus Rift en EVE: Valkyrie. Aan de andere kant had ik eindelijk de kans om na jaren te hebben gewacht aan de slag te gaan met Tom Clancy’s The Division. Uiteindelijk denk ik toch dat het The Division was die er voor mij het meeste uitsprong. In een team van drie personen werden we in de Dark Zone gedropt, waar het de bedoeling is om vervuilde wapens te vinden. Maar ook om te overleven. Het vinden van wapens, dat is niet zo moeilijk. Dat overleven is echter iets lastiger. Niet alleen omdat er computergestuurde vijanden rondlopen, maar ook omdat er menselijke tegenstanders zijn. Die zijn wat minder goed te vertrouwen en daar kwamen we op de harde manier achter. Wat begon met een gesprek om samen te werken eindigde namelijk met een schot van een shotgun in mijn gezicht. Niet de beste onderhandelingen. Wel de beste impressie, want ik kan nu echt niet wachten tot de game begin volgend jaar in de schappen ligt.