De clichés van JRPG’s – Magisch haar en onhandige wapens

Wat is het eerste waar je aan denkt bij het woord ‘JRPG’? Misschien is het de afbeelding van Cloud met zijn rug naar de camera toe, terwijl hij naar het hoofdkantoor van Shinra kijkt? Of misschien zie je een van de vele vreemde wezens voor je die in JRPG’s voorkomen (waarom vecht je in Eternal Sonata tegen dansende uien? Wat zijn moogles überhaupt?). Wat dacht je van turn-based combat waar je met je party een voor een je vijanden aanvalt? In dit artikel lees je wat volgens ons de vier grootste clichés uit JRPG’s zijn.

Wat je antwoord ook is, het is nu eenmaal bekend dat je van de kenmerken van Japanse role-playing games bijna een drinkspel kunt maken. Aangezien onze game van de maand tot dit genre behoort, leek het ons een goed idee om een paar van deze clichés op een rijtje te zetten. Pak dus een fles alcohol en wat shotglaasjes en beoordeel hier je favoriete JRPG’s. (De redactie van Pixel Vault is geen voorstander van alcoholisme.)

Haar dat zwaartekracht negeert, onder andere

Natuurlijk moet deze lijst beginnen met een commentaar op de vormgeving van het haar in veel JRPG’s. Waar de trend vandaan komt, weet niemand echt. Toch hebben Japanners een vreemde fixatie met onrealistisch gevormd haar dat alle kanten uitsteekt. Vreemde kleuren zijn ook een veelvoorkomend fenomeen, soms in combinatie met haar dat zwaartekracht uitdaagt.

Het vreemde is dat dit over het algemeen bij mannelijke personages blijft. Zo heb je de voorgenoemde Cloud van Final Fantasy VII, Sora van Kingdom Hearts, Crono uit Chrono Trigger, Randi van Secret of Mana of Neku van The World Ends with You. Kijk je naar de vrouwelijke personages in deze games, merk je al snel dat zij dit totaal niet hebben. Misschien dat Aerith van Final Fantasy VII nog net in dit profiel zou passen.

Over het algemeen is het zo dat het haar van vrouwen zich aan de natuurwetenschappelijke regels van haar houden. Bij sommigen zou je kunnen beweren dat je heel dik haar en een bus volumemousse nodig hebt, maar het zou in ieder geval mogelijk zijn om het zonder pruik op een realistische manier na te doen. Over de kleur van het haar is echter niets te zeggen; daar is de diversiteit net zo groot als bij de mannen.

‘Unieke’ wapendesigns

Waar het uitleven van het haar tekortschiet, kan er altijd bij de wapens gecompenseerd worden. Van de meerderheid van de zwaarden die je tegenkomt, vraag je je misschien af of ze überhaupt geschikt zijn om mee te vechten. Niet alleen op het gebied van gewicht (Buster Sword, ik kijk naar jou). Vanwege allerlei haken en ogen die op bijna willekeurige wijze op sommige wapens geplakt worden, lijkt het er soms op alsof je net zoveel kans hebt om jezelf te vellen als je tegenstanders.

De Goshiki Zankantou uit Super Robot Wars OG Saga: Endless Frontier is hier een voorbeeld van. Gecombineerd met het feit dat de gebruiker van dit zwaard halfnaakt is, verbaasd het me dat ze zichzelf nog niet onthoofd heeft. De Monado van Xenoblade Chronicles daarentegen biedt een simpel doch stoer alternatief voor onze saaie ridderzwaarden uit de Middeleeuwen.

Naast de overdreven designs van sommige zwaarden, zijn er wapens die vragen doen oproepen over de functionaliteit van hun bestaan. Hoe werkt een zwaard in de vorm van bijvoorbeeld een sleutel (Kingdom Hearts)? Of een paraplu (Eternal Sonata)? Of een… kendama (Tales of Symphonia)? Hoewel de originaliteit van wapens niet per se tot JRPG’s gelimiteerd is, lijkt het er wel op dat de meest vergezochte ontwerpen toch hier te vinden zijn.

Stereotype party-leden en non-player characters (NPC’s)

Hoewel de mechanic van het kiezen van leden die je het gevecht involgen niet uniek is aan JRPG’s, zitten er wel bepaalde stereotypes in de persoonlijkheid van deze leden. Zo heb je vaak een schattig meisje in je team, maar ook een wat volwassener vrouwelijke personage. Vergeet daarbij niet de beroerde jongen die geplaagd wordt door vele innerlijke demonen.

Mentorfiguren komen ook vaak voor, net zoals niet-mensachtigen. Vaak overlappen de rollen die deze personen op zich nemen ook. Is het onschuldige meisje de healer van je groep? Houdt deze ook nog eens van de hoofdpersoon? Kan het jongste lid in je team magie gebruiken? Bevat je party ook een lief, schattig mascotte-type die niet veel hulp biedt tijdens gevechten? Neem voor elke ‘ja’ een slok van je favoriete (alcoholische) drankje.

Bonuspunten gaan naar de clichérollen die NPC’s op zich nemen. Een shotglas gaat naar de fanclub bestaande uit vrouwen voor een van je party-leden. Nog een voor de ietwat onhandige soldaten. Wat dacht je van de NPC die verliefd is op een ander, maar dit niet durft te zeggen? Nog een voor de groep kinderen die verstoppertje aan het spelen is. Zelfs The Legend of Zelda: Majora’s Mask bevat dit en volgens sommigen behoort die franchise niet eens tot de JRPG’s. Toegegeven, Majora’s Mask bevat bijna al deze NPC-clichés. Kunnen we hiermee beweren dat het inderdaad een JRPG is? Voordat ik een oorlog begin, laat ik die beslissing aan jullie over.

Filosofische gesprekken aangaan met antagonisten

Slechteriken, eindbazen, antagonisten. Je zou geen verhaal hebben zonder ze. Aangezien elke game er dus minstens een heeft, is het makkelijk om op steeds dezelfde tropen te vallen. De slechterik heeft dan ook vaak een of ander vergezocht, gecompliceerde reden waarom hij/zij doet wat hij/zij doet. De eindbaas schroomt daarnaast ook niet om deze reden te delen met jouw party in een langdradige monoloog.

Voor elke plot twist in het verhaal of eindbaas die niet de eindbaas blijkt te zien, neem een extra slok. Neemt de slechterik een nieuwe vorm aan? Nog een slok. Blijkt je oudere broer toevallig de eindbaas te zijn? Nog een slok! Heeft de eindbaas een of andere vorm van teleportatie? Nog een!

Op weg naar wat je denkt de uiteindelijke eindbaas te zijn, kom je waarschijnlijk een paar ‘minibosses’ tegen. Vaak bevatten games in ieder geval de gestoorde wetenschappers die geen morele kompassen (meer) hebben. Of wat dacht je van de vrouwelijke handlanger die het uiteindelijk toch niet lukt om jou te verslaan? Daarnaast heb je ook de trouwe onderdaan van de echte(?) eindbaas. De vijand die, nadat je hem verslagen hebt, zich bij jouw groep aansluit. De knappe jongen. De metgezel die gestorven is en als tegenstander terugkeert. De gestoorde clown. Dit begint meer en meer op het verhaal van de Devil May Cry franchise te lijken. Is Devil May Cry een JRPG? Ook dat laat ik aan jullie over.

Hoe hoog scoorde jouw JRPG met deze lijst van clichés? Zijn er verder nog games die officieel niet als JRPG bekend staan maar toch aan deze criteria voldoen? Of ken je een JRPG die het voor juist elkaar krijgt om deze clichés te ontduiken?