“Dat is niet echt next-gen hè”, het is de doodsteek voor de mood van elke gamer. Na wekenlang zwoegen voor geld en wachten op de release is het zover, je kunt eindelijk die super gave next-gen console kopen. In mijn geval betrof het de PlayStation 4. Dan de game erin, die maat van je bellen om langs te komen en het er eens even lekker inwrijven dat je die nieuwe console hebt en vervolgens die doodsteek “Die graphics zijn niet echt next-gen hè?”

Bij mij overkwam dit bij het spelen van Watch_Dogs, de game die eerst werd gedoodverfd als de eerste ‘echte’ next-gen game, maar uiteindelijk vooral op grafisch gebied toch wat mogelijkheden liet liggen. De betreffende maat van mij was niet echt onder de indruk, het zag er allemaal ‘oké’ uit, maar het was “niet echt next-gen”. Nadat hij naar huis ging zat ik daar. Alleen. Met mijn ‘net niet next-gen console’ en maar één vraag in mijn hoofd: wat is dat nu eigenlijk ‘next-gen’?

We kunnen als ijverige gamertjes inmiddels al weer bijna een jaar genieten van de PlayStation 4. Sterker nog, we kunnen deze next-generation van consoles eigenlijk al weer bijna als de current-gen consoles gaan bestempelen of althans, als ontwikkelaars en uitgevers het aankunnen om echt gedag te gaan zeggen tegen de Xbox 360’s en PlayStation 3’s van deze wereld. Het lijkt echter alsof deze generatie de ‘we zien wel’-generatie van consoles is, uitgevers kiezen liever eieren voor hun geld en pakken de makkelijke weg door oude games te recyclen. Vrijwel alle grote series die nu te spelen zijn op de nieuwe generatie consoles zijn een grafisch krachtigere versie of het zijn games die simpelweg opnieuw worden uitgebracht met een nieuw verflaagje. Niks mis mee hoor, zo heb ik bijvoorbeeld erg genoten van The Last of Us: Remastered en ga ik dit straks ook weer doen met de next-gen versie van GTA V, maar het laat je wel denken: hebben we niet meer dan alleen die ‘betere graphics’ om mee te pronken op onze ‘next-gen’ consoles?

Kijkend naar de vorige generatie consoles zouden we het online gamen als een grote trend kunnen zien. Elke game had opeens een multiplayer en iedereen kent wel die ene vriend die elk weekend zijn potjes Call of Duty of Fifa afwerkt. Het lijkt echter alsof ‘the next big thing’ voor de nieuwe consoles nog op zich laat wachten. Natuurlijk, grafisch gaan er nog enorme stappen gezet worden en dat gaan we ook zien als third-party developers zoals Ubisoft en EA hun games exclusief voor de PlayStation 4 en Xbox One gaan releasen, maar het feit dat dat nog niet gebeurd is, zorgt er ook voor dat de huidige consoles nog een eigen smoel missen. Microsoft heeft zijn Kinect-plannen op de lange baan geschoven, Sony experimenteert met virtual reality maar zet het nog niet op de markt, indie developers proberen nieuwe dingen, maar missen weer de achterban om echt succesvol te worden… Het lijkt alsof iedereen dingen probeert, maar nog niemand het gouden ei heeft gevonden. In de tussentijd blijven wij echter met nieuwe consoles zitten die in essentie nog steeds precies hetzelfde doen als die van de vorige generatie, maar dan net wat sneller, mooier en beter.

Ik mis het namelijk nog, dat gevoel waarbij ik echt kan zeggen: “Wow, dit is next-gen!”. Zo’n game die er niet alleen op grafisch gebied tof uitziet, maar ook met nieuwe gameplay-elementen komt waarvan je kaak op de grond valt. Destiny leek hard op weg om deze game te worden, maar bleek uiteindelijk niet ‘revolutionair’. Op dit moment is ‘No Man’s Sky’ een grote kanshebber met zijn werelden die on the spot gegenereerd worden door kansberekening en een unieke engine, maar daarnaast? Bigger, better and more lijkt het motto van ontwikkelaars en uitgevers en daar is niks mis mee, maar het is niet echt next-gen hè?