Darksiders Genesis

Wanneer een franchise het goed doet, is de kans dik dat er een spin-off komt om zo de groep liefhebbers nog groter te maken. Precies dit is het geval met Darksiders: Genesis. Hoewel het hetzelfde genre behoudt als de originele hack and slash franchise, pakt het daar ook een nieuwe bij: top-down. Of de liefhebbers van Darksiders het daar echt mee eens zijn, is nog maar de vraag.

Darksiders Genesis dient als prequel op de franchise en speelt zich dus af voor het eerste deel. Vergeet de Apocalyps waarmee de franchise begint, want die is hier nog niet gebeurd. Dat betekent echter niet dat er niet genoeg vijanden zijn om in de pan te hakken of om jou misschien een kopje kleiner te maken. Op gamescom kon ik testen of deze vijanden de moeite überhaupt wel waard zijn.

Nieuwe mensen, nieuwe mogelijkheden

Ontwikkelaar Airship Syndicate brengt twee protagonisten naar Darksiders Genesis. De eerste is War, die de meesten van ons waarschijnlijk kennen van de eerste Darksiders. Hij is koning melee en weet behoorlijk hard door vijanden heen te raggen. Hij wordt aangevuld door zijn broer Strife, die we voor het eerst in een game voorbij zien komen. Hoewel Strife zich in een handgemeen ook prima weet te redden, moet hij het voornamelijk hebben van zijn twee handpistolen: Mercy en Redemption.

De broers vertrekken op pad dankzij een missie van de Charred Council. Het is hen namelijk ter ore gekomen dat er allerlei demonen, zowel groot als klein, een verbond hebben gesloten met Lucifer. Dit is een nogal gevaarlijke combinatie en Strife en War moeten hen gaan tegenhouden. Dit blijkt geen makkie te zijn, want de demonen en Lucifer zijn een samenzwering begonnen die zomaar de complete balans van de wereld kan verstoren.

Kan het een tandje lager?

Het stuk dat ik op gamescom kon spelen dropte mij ergens in de game zonder enige indicatie op welk moment dat was. Duidelijk was wel dat ik aangevallen werd en daar iets aan moest doen. Nieuwkomer Strife biedt daar interessante mogelijkheden toe en het voelt heerlijk om op afstand te knallen tegen de vijanden. Dit doet echter niks af aan War, die net als in het eerste deel een aardig potje kont kan schoppen. Het is wel even wennen dat het er allemaal anders uitziet. De manier van spelen is namelijk precies Darksiders en voelt heel vertrouwd, maar het schuine top-down-element is toch wel even flink wennen.

Nadat de mechanics me duidelijk waren en ik een weg bezaaid met kapotgeknokte lijken achter me liet, kwam ik aan in een wat grotere hal. Het zweet stond me direct in de handjes, want dat kon maar één ding betekenen: boss battle. Ik had gelijk en laat me daaraan toevoegen dat ik daar bijna helaas voor wil zetten. Hoewel ik ervan houd als een gevecht een uitdaging is, was dit wel uitdaging plus plus. Ik speelde samen met een ander (hier kom ik zo op terug) en we hebben wel een keer of vijf geprobeerd te winnen. Het faalde echter gruwelijk, ondanks dat ik en mijn partner duidelijk niet voor het eerst een Darksiders-titel aanraakten. 

Zoals ik al zei: ik houd echt wel van een uitdaging. Het moet echter wel mógelijk voelen. Dat leek in dit geval niet zo te zijn. Ik hoop dat Airship Syndicate nog nadenkt over wat nerfen of het invoegen van een moeilijkheidsgraad. Ik vermoed dat er anders heel veel tv’s gesloopt gaan worden door rondvliegende controllers.

Samen spelen, eerlijk delen

Een hele gave toevoeging aan de Darksiders-franchise, is de toevoeging van split-screen co-op in Darksiders Genesis. Spelers nemen de rol aan van een van de broers en kunnen alleen of samen op pad. Ik heb beide een stuk gespeeld en moet zeggen dat het allemaal erg vloeiend verliep. Het voelde ook gezellig om samen te spelen en ik zie zo voor me dat ik een hele avond met iemand op de bank hang om al die vijanden te verslaan. 

Het samen spelen heeft natuurlijk als voordeel dat je de vijanden kunt verdelen en daardoor een iets kleinere massa op je af hebt stevenen. Bijkomend voordeel is dat je elkaar kunt reviven en als je dood gaat, heb je de mogelijkheid na een laadscherm terug te keren naar je partner. Met de hoge moeilijkheidsgraad die ik ervaarde, ben ik blij dat deze optie er is. Het biedt toch net die extra kansen die ik waarschijnlijk heel hard nodig ga hebben.

Van tevoren was ik heel skeptisch over deze spin-off van de franchise. Stiekem is er toch een beetje de angst dat het de franchise geen eer bewijst. Wat ik gespeeld heb, verbaasde me echter. Het voelt ondanks de andere manier van spelen toch meteen weer aan als een Darksiders game. Ook het feit dat je co-op kunt spelen, maakt het allemaal des te interessanter. Split-screen is tegenwoordig nog maar zo weinig vertegenwoordigd dat je het moet koesteren als het wél in een game zit. Wanneer we dit thuis kunnen koesteren, is helaas nog niet bekend. De game moet ergens dit jaar nog verschijnen voor pc, PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en Google Stadia.