Dark Souls: Remastered

In de zomer van 2013 maakte ik voor het eerst kennis met Dark Souls. Het was bloedheet buiten en in Nijmegen waren de Vierdaagsefeesten in volle gang. In plaats van me te mengen in het feestgedruis waren de gordijnen op mijn studentenkamer potdicht en zat ik aan mijn Xbox 360 gekluisterd. Vrienden die me vroegen of ik zin had om mee te gaan om een biertje te drinken konden op een snauw rekenen. Eerst nog één keer Ornstein en Smough proberen te verslaan.

Dark Souls behoort wat mij betreft tot de beste games ooit gemaakt. Het leveldesign, de sfeer, de niets ontziende moeilijkheidsgraad en het gevoel van controle dat je hebt tijdens de gevechten, maken de game van From Software tot een meesterwerk. Met Dark Souls: Remastered maakt deze moderne klassieker zijn opwachting op de huidige generatie consoles. Krijgt de game daarmee de opknapbeurt die het verdient?

Weinig nieuws onder de zon

In grote lijnen is Dark Souls: Remastered gewoon dezelfde game die in 2011 verscheen. De game speelt zich af in het onheilspellende Lordran. Je kruipt in de huid van een undead die moet ontsnappen uit een undead asylum. Het verhaal blijft daarna lekker vaag: er moeten twee klokken worden geluid en er is iets met Lord Souls. Op Youtube staan enorm uitgebreide analyses van de lore van Dark Souls, maar heel veel verder dan dit ben ik zelf nooit gekomen.

Dark Souls draait immers om de combat. Ieder gevecht is als een dans waarbij één simpele misstap ervoor kan zorgen dat je de dansvloer niet levend verlaat. Van de simpelste undead tot de grootste baas: iedere vijand in de game kan je fataal zijn. Je hebt echter vrijwel altijd een gevoel van controle. Geduld en het uit je hoofd leren van patronen van vijanden zijn daarbij de sleutels tot succes.

Wie een grote en volledige remake van Dark Souls verwachtte, komt met deze editie bedrogen uit. From Software heeft namelijk bijvoorbeeld niets veranderd aan het verguisde Lost Izalith, een level aan het eind van de game waarover de ontwikkelaar zelf zegt dat er destijds niet voldoende tijd was om dit helemaal af te maken.

Soepele manoeuvres

Dat betekent echter niet dat er helemaal niets is veranderd in de game. De graphics hebben wel degelijk een opknapbeurt gehad, waardoor met name de bazen en sommige van de omgevingen er een stuk beter uitzien. Verwacht hier echter niets wereldschokkends: het is nog steeds duidelijk te zien dat we te maken hebben met een game uit 2011. Sommige van de textures zijn nog steeds vrij vaag en niet iedere area heeft evenveel aandacht gekregen.

Een duidelijkere verbetering is de frame rate. De game loopt soepel op 60 FPS en dat is bij een game als Dark Souls echt een must. Wanneer namelijk alles aankomt op precieze timing, is het natuurlijk niet te verkroppen dat je het leven laat en al je souls verliest omdat de game hapert. Van enige haperingen is in Dark Souls: Remastered dan ook gelukkig geen sprake.

De verbetering is het merkbaarst in het beruchte Blighttown. Alsof dit ondergrondse level vol poison, krakkemikkige houten bruggetjes en vuurspuwende honden nog niet moeilijk genoeg was, kakte de framerate hier bij de originele versie soms in tot een bijna onspeelbaar niveau. In de Remastered-editie loopt Blighttown even soepel als de rest van de game, dus als je nu het leven laat in dit walgelijke oord heb je het helemaal aan jezelf te wijten.

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd

Een andere verandering die From Software in Dark Souls: Remastered heeft aangebracht heeft betrekking op de multiplayer. Nog steeds is het mogelijk om andere spelers te invaden of juist te helpen, maar dat kan nu met meer mensen tegelijk. Waar er eerst maximaal vier mensen tegelijk aan een online potje konden deelnemen, kan dat nu met zes man. Zo is het nu mogelijk om drie andere spelers te summonen om te helpen, maar vervolgens kunnen er nog twee spelers die wereld binnendringen om het deze groep extra moeilijk te maken.

Extra makkelijk voor multiplayerfanaten is dat je nu bij ieder bonfire van covenant kunt veranderen. Op die manier kun je heel makkelijk schakelen tussen een pvp-gerichte covenant als de Forest Hunters en een coöp-covenant als de Princess’s Guard. Dit zorgt ervoor dat de online multiplayer een stuk flexibeler is en dat je sneller kunt wisselen tussen verschillende spelvormen.

Ten slotte is het nu mogelijk om op basis van een wachtwoordsysteem specifieke spelers uit te nodigen, een functionaliteit die in Dark Souls 3 ook aanwezig is. Hierdoor is het mogelijk om vrienden te helpen met een moeilijk level of juist om elkaar op te zoeken voor pvp-potjes. Ook als je geen Dark Souls-fans in je vriendengroep hebt kun je je volledig laven aan de multiplayer, want door de recente uitgave van de remaster zijn de servers op dit moment overvol.

De afgrondloper

Naast de originele game bevat Dark Souls: Remastered ook nog de volledige uitbreiding Artorias of the Abyss. In deze DLC reis je honderd jaar terug in de tijd, terug naar de oorsprong van de gebeurtenissen uit de main game. De DLC voegt een flinke hoeveelheid gameplay toe aan de toch al erg uitgebreide game. Bovendien bevat Artorias of the Abyss een aantal van de moeilijkste eindbazen van de game. Zelfs veteranen zullen hun tanden flink stukbijten op Artorias the Abysswalker, maar vooral op Manus, Father of the Abyss. Ik heb er nog nachtmerries van.

De DLC bevat daarnaast een heuse pvp-arena, die ervoor zorgt dat multiplayergevechten wat gestructureerder verlopen. Bovendien wordt in deze arena een leaderboard bijgehouden waarop het kaf van het koren wordt gescheiden. Nieuw is dat je ook in deze arena met z’n zessen tegen elkaar kunt knokken in drie vs. drie potjes.

Dark Souls was al een game waar je je gerust een paar weken in kon verliezen en dat is met deze Remastered-versie niet anders. Voor iedereen die Dark Souls al van voren naar achter en terug kent, biedt deze nieuwe uitgave wellicht te weinig nieuws. Ondergetekende was echter heel blij met een excuus om Lordran weer eens in te duiken. Praise the sun!