Crash Bandicoot N. Sane Trilogy

In 1996 deed een nieuw icoon zijn intrede in de gamesindustrie. Crash Bandicoot gaf niet alleen Sony een eigen mascotte, maar was ook serieuze concurrentie voor Mario en Sonic. Wat volgde, was een lijst aan vervolgen, maar daarna bleef het angstvallig stil. Totdat bekend werd gemaakt dat onze oranje vriend een remaster ging krijgen van de eerste drie delen. De vraag is of Crash Bandicoot zich na al die jaren nog overeind weet te houden in de inmiddels flink veranderde gamesindustrie.

Als fan kan ik de kans niet laten liggen om deze game op te pakken. Crash Bandicoot was een van mijn eerste games op de PlayStation en ik heb bijna alle vervolgen wel een keer gespeeld. Nostalgische gevoelens heb ik dus sowieso wel en de mooie animaties en omgevingen zijn een extra bijkomstigheid. Toch zijn we tegenwoordig aardig verwend wat betreft games. GTA, The Witcher, Zelda en Call of Duty zijn allemaal game series die al jaren meedoen, maar steeds mooier en beter worden.  Weet een nostalgische remake als Crash Bandicoot zich daar dan staande in te houden?

Blast from the past

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: De games zijn vrijwel precies hetzelfde als de versies op de PlayStation. Ontwikkelaar Vicarious Visions is duidelijk gegaan voor de nostalgische aanpak in een mooier jasje. Bij het opstarten van de game springen de felgekleurde omgevingen en animaties zowat uit het scherm en de cartoonstijl waar de game om bekend is geworden, werkt nog steeds. Ik besluit netjes met deel een te beginnen, gezien ik deze vroeger ook het vaakst heb gespeeld. Het uiterlijk van Crash valt misschien nog wel het meest op. Hij is nog steeds kleurrijk en zo gek als een deur, maar uiteraard veel minder hoekig.

Ook zit er verschil in elk deel. Waar het in deel een vooral rennen en springen is, voegt deel twee enkele voertuigen toe en gaat deel drie hierin helemaal los. Genoeg nieuwe elementen om elk deel anders te beleven. De karakters Aku Aku en Coco maken ook weer hun opwachting. Aku Aku beschermt je weer als je hem uit een kist weet te bevrijden en Coco is nu in alle delen als speelbaar karakter beschikbaar.

Aan de gameplay is weinig veranderd, wat vooral de liefhebbers van de originele reeks erg zullen waarderen. Nog steeds moet je op het juiste moment springen of je draai-aanval uitvoeren, anders ben je gelijk dood. De nostalgie druipt van het scherm en op dit vlak slaagt de game dan ook volledig.

Anger Management 2.0

Over het spring- en draaigedeelte gesproken. Dat de game moeilijk was, wist ik nog wel, maar daar lijkt deze keer nog een schepje bovenop te zijn gedaan. De eerste levels plus bonuslevels zijn geen enkel probleem, maar wanneer je bij de tweede helft aankomt, worden ze stukken moeilijker. In de tweede helft komen de precieze platformuitdagingen om de hoek kijken, waardoor je regelmatig een sprong verkeerd inschat. De reden waarom er zoveel levens worden uitgedeeld in een level werd hierdoor snel duidelijk.

Vooral voor niet-fans van Crash kan dit een enorme afknapper zijn. De moeilijkheidsgraad schiet namelijk bizar snel omhoog en omlaag, waardoor je binnen enkele minuten van genieten naar frustreren gaat. Zowel in het eerste, tweede en derde deel zitten zulke pieken en dalen.

Leuke extraatjes

Toch heeft Vicarious Vision kleine aanpassingen gedaan aan de game om ervoor te zorgen dat het spelen ervan leuk blijft. Als je een level hebt uitgespeeld, kun je nog een Time Trial doen en Relics verdienen. Deze modus zat eerder in de derde game, maar is voor deze remaster ook naar de eerste en tweede game overgezet. De herspeelbaarheid wordt daardoor stukken groter en zelfs de echte die-hard heeft hier een flinke kluif aan.

Aan het vele doodgaan heeft de ontwikkelaar ook gedacht. Zo wordt je progressie na elk level automatisch opgeslagen en krijg je extra bescherming als je vaak dood bent gegaan. Mocht dat niet helpen en ga je alsnog vaak af, dan wordt er in de grotere levels vaak een extra checkpoint geplaatst. Het zijn kleine aanpassingen die de game (en je TV) een langere levensduur kunnen bezorgen. Toch zul je meerdere malen doodgaan en sta je op het punt om je controller richting je TV te smijten.

Ritme van de jungle

Een ander belangrijk aspect van de Crash-games is de soundtrack. De soundtrack is ook opnieuw aangepakt en klinkt stukken helderder dan voorheen. De aanstekelijke deuntjes en feel-good sfeer druipen er weer af. Het level design ziet er werkelijk fantastisch uit. De PS1-versie liet ons al aardig wat sfeer proeven, maar daar is deze keer een schep bovenop gedaan. Je zult veel meer planten, bomen en kleine details tegenkomen die de tekenfilm-achtige setting alleen maar ten goede komt.

De levels zijn daarnaast wel lineair, waardoor je niet veel meer hoeft te doen dan naar links, rechts, voor of achter te bewegen. Er zijn geen alternatieve routes of kortere wegen om het einde van het level te behalen. Het cameraperspectief verandert per level. Zo zijn er levels waar je naar de camera toe moet rennen, omdat er een groot object/beest achter je aan rent, maar ook levels waar de camera naar de zijkant gaat zodat je een 2D-platformer krijgt. Dit houdt de levels fris, waardoor in elk level wel een ander aspect is waarop je kunt focussen.

Een goede toekomst

Als je de vraag stelt of Crash Bandicoot N. Sane Trilogy een geslaagde platformer is, dan zeg ik gelijk ja. De nostalgie druipt van de game en het ziet er allemaal gelikt uit. De toevoegingen van een Time Trial aan de eerste twee games zorgt ervoor dat je wilt blijven spelen, ondanks dat de game genadeloos is met doodgaan.

Als fan moet je deze game gewoon in huis halen, omdat je dezelfde ervaringen gaat beleven als destijds. Heb je nooit een Crash Bandicoot-game gespeeld, dan zijn er wellicht betere platformers op de markt te krijgen. Geheel vernieuwend is Crash Bandicoot logischerwijs niet, omdat de game inmiddels twintig jaar oud is. Indien je geen fan bent van de game, denk ik toch dat je de moeilijkheidsgraad kunt waarderen.

De levels bieden behoorlijk wat uitdaging qua springen en vijanden waarvan je het ritme moet leren kennen. Als je na meerdere keren op dezelfde plek bent afgegaan en je uiteindelijk dat stuk haalt, dan voelt dat geweldig.

Trial en error zijn de eerste woorden die mij te binnen schieten bij Crash Bandicoot. Wat de ontwikkelaar erg goed gedaan heeft, is elementen als de Time Trial uit het derde deel toevoegen aan deel 1 en 2. Pak hierbij knotsgekke tekenfilm-achtige karakters plus een mooie vormgeving en je hebt een heerlijk pittige platformer waar je uren mee zoet bent. Dat Crash zich nog steeds staande weet te houden na al die jaren bewijst dat er snel een nieuwe game op de markt moet komen. Ondertussen ga ik mijn controller aan elkaar plakken en een Time Trial proberen te behalen.