Tot op de dag van gisteren gebeurde het nogal eens dat ik in het bijzijn van melige vrienden even een tussenstopje maakte bij de bakkerij, op zoek naar bolussen (je weet wel, diabetes in knotvorm). Vol jolijt hield ik deze dan langs mijn hoofd en scandeerde ik vaak veel te luidruchtig: “Help me, Obi-Wan Kenobi. You’re my only hope!”. Tot op de dag van gisteren. Want gisteren, 27 december 2016, kreeg ik als groot Star Wars-fan het nieuws te verwerken waar geen enkele ziel op had gehoopt. Carrie Fisher, de vrouw die bij ons allen als Princess Leia Organa in het geheugen gegrift staat, is niet meer. Ze is ‘one with the Force’. 2016 claimt weer een ster…

Alsof het allemaal nog niet genoeg was geweest, velt dit dramajaar wederom een bekendheid, zelfs de tweede uit het universum waar een deel van mijn jeugd door werd gevormd. Na het heengaan van Kenny Baker, de man die mij inspireerde om te leren fluiten als R2-D2, is op de valreep van het jaar ook Carrie Fisher ons ontvallen. Het nieuws dat ze in het vliegtuig al op het randje had gelegen na hartfalen schudde de wereld al eventjes op. Carries toestand leek eventjes stabiel. Helaas was het toch een teken aan de wand, een voorbode. Het jaar 2016 was nog niet klaar met de tirade.

Laten wij als geeks, nerds, fans en medemensen (vul zelf maar in waar je je het prettigst bij voelt) daarom eens stilstaan bij het nalatenschap van Carrie Fisher. Carrie, geboren op 21 oktober 1956 in Beverly Hills, wordt vooral in één adem genoemd met Princess Leia, de rol waar ze in 1977 leven in blies. Dat ze twee jaar daarvoor al in de vorm van een bijrol te zien was in Shampoo weten veel mensen dan weer niet. Veel maakt dat wat mij betref niet uit, Princess Leia she was, is, and forever will be.

In de rol van Princess Leia wist Carrie vrij snel haar persoon onsterfelijk te maken in de harten van menig Star Wars-fan, inclusief mijzelf. Wanneer je aan Princess Leia denkt, denk je aan die onmiskenbare knotten, de voor die tijd gewaagde slave outfit en de haat-liefde verhouding met Han Solo (gespeeld door Harrison Ford). Quotes als “Help me, Obi-Wan Kenobi. You’re my only hope!” en “Why, you stuck-up, half-witted, scruffy-looking nerf herder!” zullen nog jaren blijven klinken in een wereld vol Star Warsians, waarvoor wij Carrie tot op de dag van onze laatste adem dankbaar zullen blijven.

Voor sommigen, ik denk zelfs velen, mag Carrie ook op het lijstje van ‘first crush’ worden geschreven. Hoewel Carrie niet direct aspireerde om de seksbom van de jaren ’70 te zijn, gingen een hoop jongensharten sneller kloppen toen Leia de knotten inruilde voor een lange vlecht en wat minder verhullende kleding aan had. Het lange, witte gewaad maakte plaats voor de alom bekende slave outfit, waar tot op de dag van vandaag nog controverse over is. Destijds om de hoeveelheid bloot, nu om het woord slave. Afin, Carrie Fischer zal alleen al om die reden een van de vrouwen zijn die bij een hoop mannen van nu nog steeds een speciaal plekje in het hart heeft.

Na Star Wars leek de media alleen nog maar geïnteresseerd te zijn in Fishers tumultueuze privéleven. De affaire die ze had met Dan Aykroyd terwijl ze met zanger Paul Simon getrouwd was, het omstreden overlijden van lobbyist R. Gregory “Greg” Stevens in haar huis en haar drugsgebruik, het waren stuk voor stuk verhalen waar de media wel pap van lustte. Over de kortstondige relatie met Harrison Ford gedurende het schieten van de eerste Star Wars-film deed ze zelf het een en ander uit de doeken in haar autobiografie The Princess Diarist. Ook over haar drugsgebruik was Carrie openhartig. Gedurende de Roast of Roseanne Barr wist iedereen er wel wat over te reppen, al incasseerde Carrie alles als een heldin.

Ook in de aanloop naar Star Wars: The Force Awakens leek het allemaal niet even soepeltjes te lopen voor Carrie. Harrison, die al die tijd stevig is blijven acteren, had de lichaamsbouw die men van hem verwachtten, maar Carrie moest de nodige veranderingen ondergaan voor ze de rol van Leia Organa weer mocht invullen. Het productieteam eiste dat ze eerst eens wat kilo’s kwijtraakte, iets wat Fisher toch een beetje tegen de borst stuitte. Het was voor Carrie wederom de bevestiging dat uiterlijk de leidraad vormt in Hollywood. Gelukkig voor ons schitterde ze in 2015 wederom als Leia in Star Wars: The Force Awakens en zal ze in 2017 ook nog te bewonderen zijn in Star Wars VIII.

Om dit artikel af te sluiten wil ik me graag nog even wenden richting Carrie, al zal ze dit nooit en te nimmer meer lezen. Desalniettemin typ ik het toch, in de hoop dat mede-Star Warsians zich er in kunnen vinden, er hoop uit kunnen putten so to speak..

Lieve Carrie,

Bij deze wil ik je bedanken voor alles wat je voor mij, mijn kameraden en Star Wars-fans over de hele wereld gedaan hebt. Je gaf ons regelmatig de nodige ‘only hope’, liet ons juichen toen je eindelijk afrekende met Jabba en vormde bedoeld of niet voor velen van ons onze eerste celebrity crush. Wat roddelmedia ook heeft mogen zeggen of schrijven, in mijn hart zul je altijd Princess Leia blijven.

De prinses met die vreemde knotten, stiekem erg opwindende slave outfit en die one-of-a-kind smile. Helaas ben je nu in ‘another castle’ (ik blijf een gamer). Je bent nu in een galaxy far, far away. Toch blijf jij mijn only hope en ik jouw stuck-up, half-witted, scruffy-looking nerf herder. May the Force be with you, forever and always..

-Patrick Meurs-