Call of Juarez

Als klein jongetje waren er een paar dingen die je wilde worden: politieman, brandweerman of cowboy. Dat laatste sprak het meeste tot de verbeelding, want hoe stoer is het dat je vanaf je trouwe hengst gespuis wist te vangen met je lasso? Dat in werkelijkheid de indianen werden uitgemoord en verdreven, wist je toen nog niet. Een veiliger alternatief kwam in 2006 naar de gamewereld. Call of Juarez liet ons dat oude Wilde Westen-gevoel van onze jeugd doen herleven. Hoe is de game 11 jaar later?

Western games zijn een categorie op zich en daarom zijn er ook niet heel veel van. Red Dead Redemption is misschien wel het laatste perfecte voorbeeld van hoe je een goede western game maakt. Hoewel Call of Juarez geen open wereld was, wist het zich toch redelijk staande te houden als FPS. Tijd om mijn paard van stal te halen, mijn cowboyhoed af te stoffen en mijn geweren weer te herladen.

Jeugdpuistjes en rimpels

De game begint meteen met een goede western-sfeer. Je start als Billy ‘Candle’ die na twee jaar reizen terugkeert naar het plaatsje Hope in Texas vlak bij de Mexicaanse grens. Het stadje ademt de western-sfeer zoals we die kennen van de films. Houten huizen, stof, mannen met cowboykleren en een bar inclusief de prostituees. Als Billy weet je niet wie je vader is en draag je een medaillon met een kaars erop, vandaar de bijnaam Candle. De moeder van Billy is een Mexicaanse, waardoor je regelmatig  racistische opmerkingen naar je hoofd krijgt geslingerd. Wanneer hij terugkeert bij de boerderij van zijn moeder, ontdekt hij dat zijn moeder en stiefvader vermoord zijn.

Naast Billy neem je ook de rol aan van Ray McCall, de dominee van Hope. Ray McCall was vroeger een gevreesde cowboy maar heeft zijn oude leven achter zich gelaten om arme zielen te redden. Ray is de stiefoom van Billy. De twee verhalen zijn constant in contact met elkaar en je wisselt tussen de twee speelbare karakters. Billy vind ik de zwakste van de twee qua gameplay doordat je vooral aan het sluipen bent en weinig schietwerk hoeft te doen.

Spring of ik schiet

Als Billy krijg je ook vaak te maken met het nodige springwerk. Helaas is dit niet goed uitgewerkt in Call of Juarez waardoor je meerdere malen naar beneden dondert en je je tanden tussen de keien moet gaan zoeken. Daarnaast spring je regelmatig tegen onzichtbare muren, omdat de game je gewoonweg niet daar wil hebben. Op sommige punten snap ik dat maar vaak zitten ze op heel onlogische plekken. De omgevingen van Call of Juarez vragen echt om het nemen van een andere route. De bossen, de dorpjes, alles vraagt erom verkend te worden, maar helaas blijft het bij kijken van een afstandje.

Ray aan de andere kant is van het betere schietwerk. Waar Billy na elke scheet al dood neervalt, kan Ray serieuze klappen incasseren en uitdelen. De slow-motion bullet time waar je gebruik van kunt maken werkt als een tierelier en al snel werden er flink wat cowboyhoofden van hun romp geknald. Iets waar ik nog steeds enorm van geniet. Je andere wapen is de Bijbel waarmee je niet gelovigen hun zonde laat overdenken, waarna je ze alsnog neerknalt.

Hi Ho Silver Away

Natuurlijk is een western game niks zonder paarden. Al snel ben je met beide karakters een level aan het spelen waarbij je op je paard moet ontsnappen of vijanden moet neerknallen. Het is even wennen maar het werkt op de een of andere manier best goed. Het schieten vanaf je paard is het lastigste, waardoor je regelmatig even moet stilstaan om de vijanden om te leggen. Ook als je niet van schieten houdt maar van de betere vuistgevechten, dan kom je aan je trekken met Call of Juarez.

Naast alle actie is er ook nog tijd voor het nodige puzzelwerk. Zo kun je houten kisten op elkaar stapelen om een open raam te bereiken. Het is erg simpel, maar wel fijn als afwisseling.

De zonsondergang tegemoet rijden

Voor een game uit 2006 moet ik zeggen dat Call of Juarez er nog redelijk goed uitziet. Natuurlijk vallen enkele grafische puntjes als gezichtsuitdrukkingen en textures wel op, maar ze komen ermee weg. De animaties en de omgevingen vind ik toch wel erg goed uitgewerkt. Vooral de animaties wanneer je iemand neerschiet blijven er nog steeds goed uitzien. Natuurlijk kunnen we anno 2017 iets meer verwachten van een ontwikkelaar dan in 2006. Zoals ik al eerder benoemde is het dan ook zo jammer dat de ontwikkelaar ons niet meer vrijheid gaf om de omgeving te ontdekken.

De soundtrack verdient ook een pluim, want deze voegt echt de sfeer van het Wilde Westen toe aan de game. Op de juiste momenten hoor je de juiste muziek en word je in het verhaal gezogen.

Dead or Alive?

Call of Juarez heeft ondertussen al een aantal vervolgen gekregen, maar niks kan tippen aan dat eerste deel. Het was en is nog steeds geen perfecte game waar vooral de beperkte vrijheid een dingetje is. Nu hoeft niet elke game een open wereld te zijn, maar Call of Juarez is erg lineair. Daartegenover staat afwisselende gameplay van sluipen en paardrijden tot duelleren en gewoonweg alles op je pad kapot knallen. Niet elk element is even goed uitgewerkt en tegenwoordig zijn we games als Red Dead Redemption gewend, maar in die tijd was het goed genoeg om aan je western-trekken te komen. Ik ga ondertussen met een rietstengel in mijn mond naar de zonsondergang kijken in mijn schommelstoel.

Welke western game gaf jou dat echte cowboygevoel?