Call of Duty: WWII

Call of Duty is terug van zijn uitstapje naar de verre toekomst en staat weer met beide voeten op de grond. Middenin het grootste conflict dat ooit op het Europese continent heeft plaatsgevonden. Call of Duty is terug naar zijn roots in de Tweede Wereldoorlog, maar weet Sledgehammer games deze setting ook te benutten om Call of Duty weer als vanouds te laten voelen?

Vanuit een militair perspectief zijn er eigenlijk geen ondernemingen die zich kunnen meten met de grootsheid van de invasie in Normandië en het bevrijden van het door de Nazi’s bezette Europa. Op 6 juni 1944 begon Operation Overlord, waarbij duizenden soldaten Het Kanaal overstaken en vanuit de mist de stranden van Normandië bestormden. Tegen alle waarschijnlijkheid en Nazi-lood in, wisten ze de duinen in te nemen en kon het bevrijden van Europa beginnen. Net als in Saving Private Ryan en Band of Brothers is dit waar de campaign van Call of Duty: WWII begint.

D-day

Aan boord van een groot oorlogsschip word je over Het Kanaal gebracht en maak je kennis met je kameraden waarmee je het einde van de oorlog hoopt te halen. Die hoop laat je snel varen als je in een klein bootje enkele meters voor de Franse kust wordt gedropt en de Nazi’s hun mitrailleurs op je leeg knallen. Je weet wat je dan te doen staat: 1) niet overhoop geschoten worden, 2) de ingewanden van je getroffen kameraden negeren en 3) die bunkers opblazen. Zoals we van Call of Duty gewend zijn, wordt dit groots uitgemeten met veel ontploffingen en dramatische sterfscènes.

Daarbij is het de bedoeling dat je wel langs het pad loopt dat de ontwikkelaar van te voren bepaald heeft, want alleen dan kun je het vuur van de batterijen in de duinen ontwijken. Eén stap aan de verkeerde kant van het strand en je wordt onmiddellijk neergeschoten. Dit blijft zo gedurende de hele campaign, waarmee Call of Duty zijn naam als rail shooter eer aan doet. Dit levert soms irritatie op als je niet precies doet wat de game wilt en je opeens wel geraakt wordt door de barrage aan kogels en granaten.

Toch zorgt de lineaire gameplay ervoor dat Call of Duty de meest bizarre en over-de-top actie op je scherm weet te toveren. Dat ze daarbij elke vorm van realisme overboord gooien vergeet je snel tussen alle ontploffingen door, waarbij je je als een Silvester Stallone in Frankrijk voelt. Er is eigenlijk maar een verschil ten opzichte van vorige campaigns en dat is dat je nu zelf op zoek moet naar ammo en medpacks. Levenspunten komen niet meer automatisch terug.

Wel blijft het jammer dat de ontwikkelaar van één van de grootste AAA-titels met de Tweede Wereldoorlog als toneel geen enkele moeite doet om ook maar een beetje historisch accuraat te zijn. Voor de multiplayer begrijp ik dat ze ook de spelers aan de Nazi-zijde gewoon met hun favoriete M1 Garand wilt laten spelen, maar in de singleplayer was het toch wel fijn geweest als er iemand met een geschiedenisboek even wat dingen was nagelopen. Zo hoeven we bijvoorbeeld geen Russische geweren in de bunkers van Normandië aan te treffen.

Drama

Deze argeloosheid van de studio past wel bij de manier waarop het verhaal van de campaign zich ontwikkelt. De campaign van Call of Duty: WWII gaat namelijk helemaal niet over de Tweede Wereldoorlog. Het is eerder een soap, waar meer drama in zit dan een heel seizoen van Goede Tijden, Slechte Tijden. Met clichés als een sergeant die harder voor je is dan de oorlog zelf. Na drie missies krijgt je het idee dat je niet tegen Nazi’s aan het vechten bent, maar dat je eigen leidinggevende je grootste vijand is. Denk even aan de scènes met David Schwimmer uit Band of Brothers en je hebt een aardig idee van wat je te wachten staat in de eerste paar uur van de Call of Duty: WWII campaign.

Waar Call of Duty: WWII op veel momenten je zoveel mogelijk wilt afleiden van de oorlog, wil het tegelijkertijd ook zoveel mogelijk aspecten laten zien. Het schieten met een luchtafweergeschut, rondrijden in tanks, deelnemen in het verzet en zelfs het besturen van gevechtsvliegtuig behoren tot de uitstapjes die je tijdens de campaign maakt. Hoewel deze onderdelen maar beperkt zijn uitgewerkt, is het een welkome afwisseling van het voortdurende gekibbel tussen je sergeant en luitenant.

Er zijn twee momenten waar Sledgehammer een kleine poging doet om grote issues aan te snijden en probeert boven de legersoap uit te stijgen. Zo wordt tijdens een van de missies een zwarte soldaat geïntroduceerd, die door zijn medesoldaten wordt uitgekafferd en gediscrimineerd. De discriminatie ligt er dik bovenop, maar wordt vervolgens snel weer weggewuifd met een ‘sorry’. Daarmee is de kwestie afgedaan en is het racisme voorbij. Het gaat zo snel dat je achterblijft met een ongemakkelijk gevoel over wat Sledgehammer hier nu mee wilde bereiken.

Hetzelfde geldt voor een bezoek aan het concentratiekamp in het epiloog van de campaign. Het woord holocaust valt hierbij niet en beperkt zich tot het noemen van de onmenselijke behandeling van krijgsgevangenen. Het is je als game ontwikkelaar goed recht om dit soort zware (maatschappelijke) kwesties uit je game te houden, maar Sledgehammer kiest ervoor deze wel aan te stippen. Helaas doen ze dat oppervlakkig en halfbakken. Hierdoor wordt noch de ernst van de daden van het nazi-regime belicht noch recht gedaan aan wat de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog hebben moeten doorstaan. Doe het dan niet.

Vrijheid, blijheid

Na een krappe vijf uur ben je wel door de singleplayer heen en kan het echte werk beginnen in de multiplayer. Al slaan de meeste Call of Duty-spelers de hele singleplayer gewoon over, aangezien ze al vele rangen boven mij uitstijgen als ik op de middag van release de online wereld van Call of Duty: WWII betreed.

Ik zeg bewust wereld, want er is daadwerkelijk een hoofdkwartier gecreëerd dat je kunt betreden. Hier lopen ook andere spelers rond en kun je verschillende bonussen en missies ontvangen. De hub geeft je het gevoel dat je je in een MMO bevindt, waar spelers tussen de potjes door even bijkomen, lootboxes openen en elkaar salueren. Het maakt de Call of Duty-community net even iets tastbaarder. Een community die je overigens nog steeds in elk potje homofobe en racistische uitingen toewerpt in de chat, dat is helaas niet veranderd.

Voor je hier terecht komt, dien je wel een specialisatie te kiezen door je aan te sluiten bij een Division, variërend van Airborne tot Mountaineers. Via je Division wordt je eerste loadout bepaald en krijg je door veel te spelen met je Division enkele toepasselijke, unieke vaardigheden. Zo kunnen leden van de Airborne Division gebruik maken van een silencer op hun sub-machinegeweer en kunnen leden van de Mountaineers hun adem heel kort inhouden om beter te kunnen scherpschieten. Het zijn geen alles bepalende skills waarmee een bepaalde klasse oppermachtig wordt, maar net leuk genoeg om de klassen van elkaar te onderscheiden.

Verder laat de game je geheel vrij in het kiezen van wapens, uitrusting en je uiterlijk. Zo kun je zelf een wapen kiezen waar je het liefst mee speelt en ongeacht of je in een potje voor de Nazi’s of de Amerikanen vecht, kun je met een M1 Carbine of een Sturmgewehr 44 op pad. Waar de wapenkeuze in de singleplayer inaccuraat en slordig overkomt, is deze in de multiplayer gerechtvaardigd. Op deze manier kan iedereen namelijk spelen zoals hij of zij dat wilt.

Verder is van de traagheid van de wapens van die tijd weinig te merken en schiet een submachinegeweer net zo vlot en soepel als een hedendaagse MP5. Dat er dan vervolgens ook (expirimentele) holosights aan de wapens toegevoegd kunnen worden, vind ik dan weer net iets te ver gaan. Het past wel bij de online schietarena die wordt neergezet.

Het strijdtoneel

De veldslagen spelen zich af op een mooie variatie aan levels, waarbij aan elk level duidelijk veel aandacht is besteed. Er is alle mogelijkheid om te snipen, flanken en je lekker in te graven. Daarbij reis je van Noord-Europa tot aan Gibraltar en breng je ook een bezoekje aan een marineschip. De verscheidenheid aan omgevingen is in groot contrast met de singleplayer, waarin ik de Ardennen op een gegeven moment wel zat was.

Op deze maps vecht je de gebruikelijke potjes in Team Deathmatch, Hard Point of Capture the Flag, etc. Het zijn de bekende modi die het ook altijd goed doen in Call of Duty. Daarnaast is er een modus genaamd War, waarin je objectives krijgt. Vergelijkbaar met operations in Battlefield 1 heeft een potje verschillende fases, waarin er telkens een ander doel is. De missies bestaan uit het veroveren of verdedigen van punten, het escorteren van oprukkende tanks of het bouwen van bruggen. Hiermee brengt Sledgehammer een grotere variatie naar de online gevechten en is het een aangename afwisseling op het bekende online FPS-recept.

Mocht je je dan alsnog gaan vervelen, dan kun je tot slot ook nog de Nazi Zombie-modus uitproberen. In je eentje of in co-op teams van vier neem je het op tegen waves van zombies in donkere levels. Terwijl je de ondoden van je af probeert te houden, moet je een aantal objectives proberen te voltooien om het level uit te spelen.

Tijdens het spelen kun je perks kopen met Jolts en betere wapens vinden door een nieuw deel van het level vrij te spelen. Dat wil niet zeggen dat het makkelijker wordt, want de game gooit telkens snellere en betere zombies op je bord. Het is een haast opzichzelfstaande titel en maakt dat je met een aankoop van Call of Duty: WWII een hoop verschillende gameplay voor je geld krijgt.