Call of Duty 2

Call of Duty is een flink begrip binnen de gaming community, of je het nou geweldig vindt of je het geweldig vindt om het te haten, iedereen kent de franchise wel. Volgende maand verschijnt de nieuwste titel in de reeks, Call of Duty: Black Ops 4. Om alvast in de spirits te komen voor de aankomende release, besloot ik dat het een goed moment was om een van de oudere games weer eens een speelsessie te geven. De keuze viel op Call of Duty 2.

Welke titel uit de franchise ik weer eens op ging pakken, was voor mij geen moeilijke keuze. Hoewel ik alle delen gespeeld heb en een tijd helemaal weg was van de serie, valt deze de laatste paar jaar erg tegen. Of dat aan mij ligtof aan de games laat ik even in het midden. De oudere games vind ik in ieder geval nog helemaal fantastisch en hoewel het jaren geleden is dat ik de singleplayer van Call of Duty 2 aanraakte, wist ik nog dat ik hem erg tof vond.

Verschillende verhalen, verschillende levens

Ik mag graag games spelen vanwege het verhaal. Ik kan urenlang in een multiplayer doorbrengen, maar de singleplayer staat bij mij toch wel erg hoog in het vaandel. Nou is de Call of Duty-franchise er nou niet een die je voor de singleplayer speelt. Toch weet deel 2 het verhaal erg goed te doen. Call of Duty 2 heeft de verhaallijn namelijk uitgespreid over meerdere protagonisten. Natuurlijk lever je met verschillende korte verhalen wat in op de diepgang, maar dat mag de pret niet drukken.

Zoals veel oorlogsgames speelt Call of Duty 2 zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een oorlog die een groot gebied besloeg en een flink aantal landen. Er zijn dan ook drie verschillende verhaallijnen die allen een ander gebied betreffen en allen een andere protagonist hebben. Dit is met name tof omdat de verschillen onderling duidelijk te merken zijn. Tijdens de ene campaign praat je als een soldaat met een dik Russisch accent en de andere keer weet je een beetje fatsoenlijk Engels te babbelen. Ook verschillen de wapens en manier van aanpakken, waardoor de gameplay lekker divers blijft.

Dertien jaar is niks, joh

Tijdens het spelen valt ook direct op dat het wel meevalt met hoe hard je ogen beginnen te bloeden. Call of Duty 2 komt uit 2005 en heeft daarmee de leeftijd van dertien jaar bereikt. Grafisch gezien is de game toch nog steeds goed om aan te zien. Nu is het grafische aspect naar mijn mening niet het belangrijkste van een game, zeker niet bij een wat oudere game. Toch is het altijd fijn om te zien dat het naast fijn wegspelen en een goed verhaal, ook nog leuk is om naar te kijken.

Verder valt op dat de manier van spelen ontzettend lekker werkt. Alles loopt ontzettend vloeiend en dat maakt dat je op een goed tempo door de game heen komt. Je personage doet precies wat jij wilt en blijft bijvoorbeeld niet ineens steken achter een onzichtbaar muurtje, altijd prettig. Wat ook zeer fijn is, is dat vijanden in deze game nog wel weten dat je na een headshot dood behoort te zijn. In de latere games wil dat nog wel een paar kogels kosten. Word je als bad guy door je hoofd geschoten? Gewoon gaan liggen, want als je dat pas doet na zes extra kogels op dezelfde plek maakt dat je gewoon een klootzak.

Nerdfeestje!

In het begin schreef ik dat ik de singleplayer van de game al in geen jaren meer had aangeraakt. De multiplayer is echter een heel ander verhaal, want de lokale variant speel ik nog regelmatig tijdens een LAN-party. Daar is het echt een dikke favoriet om elkaar eens lekker door de harses te knallen. Samen een groep maken en vervolgens het terrein betreden voor een potje, terwijl je ondertussen net doet alsof je niet spiekt op andermans scherm om te kijken waar ze zitten.

Wanneer je geen gebruik maakt van de lokale variant, maar gewoon de echte multiplayer speelt, staat je ook een mooie verrassing te wachten. Hoewel de game dus dertien jaar op de teller heeft staan, zijn de servers nog zeer levendig. Wel is het zo dat het bijna niet meer mogelijk is om de vanilla-variant te spelen. Online is overgenomen door tig mods die je kan spelen met daarin de meest maffe dingen. Als je daarvan houdt, is de multiplayer nog steeds het spelen waard.

Ik speel met enige regelmaat oude games en Call of Duty 2 is er daar dus één van. Deze ervaring was een extreem leuke en stiekem toch wel een spannende. Als kind speelde ik de singleplayer en was ik er weg van. Het is fijn om te merken dat dat na al die jaren nog steeds geldt. Mocht je deze game dus nog niet gespeeld hebben, raad ik je sterk aan dat alsnog te doen. Come on soldier!