Wanneer de eerste noten van de Guns N’ Roses-klassieker Paradise City voor het eerst weer door de speakers schallen, weet je eigenlijk al genoeg. Na tien jaar zijn we weer terug in de kuststad Paradise City om de boel nog één keer goed op stelten te zetten. De vraag is of Burnout Paradise Remastered dat nog steeds in zich heeft, want net als onze reviewer Kevin is ook de game er niet jonger op geworden.

Je zou het niet direct zeggen, maar het is alweer tien jaar geleden dat Burnout Paradise verscheen op PlayStation 3 en Xbox 360. Op 25 januari 2008 lag de game in Europa voor het eerst in de winkels, waarna er ook nog een pc-versie uitkwam en verschillende DLC-pakketten met nieuwe wagens, speelgoed auto’s en zelfs motoren werden toegevoegd aan de game. Nu hebben Electronic Arts en Criterion Games besloten om de game een nieuw likje verf te geven en samen met de hulp van Stellar Entertainment Software deze opnieuw uit te brengen voor PlayStation 4, Xbox One en later dit jaar pc.

Pedaal op het metaal

In Paradise City draait het voornamelijk om één ding: kneiterhard racen. Jij komt als rookie de kuststad ingerold met enkel een barrel onder je kont en een learner’s permit op zak, maar DJ Atomica (die we natuurlijk ook nog kennen uit de SSX-serie) maakt het vrij snel duidelijk: doe je best en je klimt vanzelf naar de top. Dat is alles wat je qua missie of verhaal meekrijgt in Burnout Paradise en ook eigenlijk alles wat je nodig hebt. Het enige wat jij nog moet doen, is zorgen dat je jezelf, of een andere weggebruiker natuurlijk, niet in een muur torpedeert.

Burnout Paradise was redelijk revolutionair voor zijn tijd, omdat je een flinke open stad ter beschikking had waarbij je overal kon gaan en staan waar je wilde. Die principes blijven natuurlijk tien jaar later nog altijd overeind staan, met bij ieder stoplicht de mogelijkheid om een evenement te starten. De tijd heeft echter niet stilgestaan en er zijn ondertussen tal van games die hetzelfde doen, maar dan op een grotere schaal. Toch heeft Burnout Paradise wel iets bijzonders, want er zijn nauwelijks laadschermen in de game te vinden. Bijna alles gebeurt in real-time, waardoor je nooit echt lang zit te wachten.

In alle windstreken

Er zit een simpele verklaring achter het trucje van Criterion om laadtijden naar het hiernamaals te verhelpen. Er zijn namelijk geen vaste routes of afgesloten circuits in de game te vinden. Alles ligt open en bloot, met aan jou de taak om de snelste route te vinden naar je eindpunt. Dat eindpunt is altijd een van de acht verschillende locaties op de kaart aan de rand van de stad of in de aangrenzende bergen. Een simpel en doeltreffend systeem, maar ook eentje dat op den duur vrij snel saai wordt.

Dat komt omdat vooral verschillende modi als een standaard race, Burning Route, waarbij je tegen de klok rijdt met een specifieke wagen, of Marked Man, waarbij je van A naar B moet zonder aan gort te worden gereden, er vaak hetzelfde uitzien. Vooral wanneer je twee races hebt die vlak bij elkaar starten, heb je al snel het gevoel dat je precies dezelfde route moet rijden. Daarnaast is het vaak een heen en weer gerace: race 1 gaat van Waterfront Plaza naar Lone Stallion Ranch, waarna race 2 eigenlijk de omgekeerde route is.

De enige momenten waarbij je eindpunt nog niet vaststaat zijn bij de Road Rage- en Stunt Run-evenementen. In de eerstgenoemde is het klassieke Burnout-chaos: je hebt een tijdslimiet om daarin een minimaal aantal tegenstanders te laten crashen. In Stunt Run gaat het vooral om het uitvoeren van enorme sprongen, het maken van barrel rolls en het vernielen van enorme reclameborden door de stad heen.

It’s showtime!

Voor veel Burnout-fans staat de serie vooral gelijk aan één modus: Crash Mode. In voorgaande games was het daarbij de bedoeling om zo hard mogelijk op een vol kruispunt in te rijden en dan zoveel mogelijk chaos te veroorzaken. Helaas is Crash Mode verdwenen in Burnout Paradise, maar dat betekent niet dat er geen mogelijkheid is om chaos te creëren. Nu is er namelijk Showtime, dat je activeert door op de beide schouderknoppen te drukken. Jammer genoeg is deze variant veel minder gestructureerd en spectaculair, waardoor het gevoel lang niet zo fijn is als in voorgaande games met Crash Mode.

In Showtime kun je op ieder willekeurig moment in een soort crashmodus gaan. Je wagen slaat over de kop, begint te stuiteren en vanaf dat moment is het aan jou om zoveel mogelijk schade aan te richten in Paradise City. Dit doe je door op wagens te stuiteren en verkeersborden aan gort te vliegen, waarbij je voor iedere crash weer een nieuwe boost krijgt om door te stuiteren. Weet je ook nog een bus te raken, dan wordt je score verdubbeld. Zo ga je door tot je wagen volledig tot stilstand komt en wordt de totale score opgemaakt.

Jouw score komt daarmee direct op een leaderboard te staan voor de specifieke straat waar jouw spoor van ravage begon. Zo kun je iedere straat in Paradise City claimen met een Showtime Record. Hetzelfde kun je doen met de Time Road Rules, waarbij je op een specifieke straat een snelle tijd moet neerzetten door de hele straat te doorkruisen zonder deze te verlaten. Leuke extra’s om je zoet te houden, maar je verlangt toch snel naar meer.

(Bijna) alle extra’s

Gelukkig bestaat Burnout Paradise niet alleen uit de base game zoals die tien jaar geleden verscheen, maar het bevat ook (bijna) alle verschenen DLC voor de game. De enige DLC die ontbreekt, is het Time Savers Pack, waarmee je in één keer alle beschikbare auto’s krijgt en dat vinden we helemaal niet erg, want dan zou er helemaal geen uitdaging meer in de game zitten.

Daarbij zijn er twee interessante DLC-pakketten die ik er toch even wil uitlichten, omdat ze daadwerkelijke veranderingen aan de game maken. De eerste is het Paradise Bikes-pakket, waarbij je toegang krijgt tot vier verschillende motoren om door Paradise City te racen. De motoren zorgen namelijk voor een ander racegevoel dan de normale auto’s, waarbij je dan ook echt je racelijnen moet aanpassen om uit de muren te blijven.

Daarnaast is er nog Big Surf Island, een uitbreiding die een compleet nieuw gebied aan de game toevoegt. Nu is dit nieuwe gebied lang niet zo groot als de rest van Paradise City, maar het geeft je een meer open speelgebied om op los te gaan. Daarbij zitten er, net als in het motoren-pakket, nieuwe voertuigen in het pakket en zijn er nieuwe uitdagingen om op los te gaan.

EA’s standpunt rondom remasters

Met Burnout Paradise Remastered is het voor het eerst dat een game uit de stallen van Electronic Arts een remaster krijgen. In het verleden was de uitgever altijd heel stellig tegen remasters, maar daar lijkt de partij ondertussen van te zijn bijgedraaid. Betekent dat dan ook meteen dat het een goed idee was om Burnout Paradise opnieuw onder het stof vandaan te halen? Ja en nee…

Wat mij betreft hebben EA en Criterion een goede game gekozen om opnieuw uit te brengen. Het is geen recente game meer met een tienjarig jubileum dit jaar en fans roepen al jaren om een nieuwe Burnout-game. Daarbij stoppen ze alles in een keurig pakketje, met upgrades naar 4K-ondersteuning en 60 frames per seconde. Dat alles voor de schappelijke prijs van 40 euro.

De vraag is echter of het voldoende is voor fans om de game nog een keer te kopen. Buiten de toevoeging van alle DLC en wat grafische tweaks is er namelijk weinig veranderd aan de game. De game is er duidelijk niet jonger op geworden en hoewel het de tand des tijds aardig heeft weten te doorstaan, ziet de titel er wel gedateerd uit. Helemaal in vergelijking met andere open wereld racegames kan Burnout Paradise niet meer mee. Als Criterion dan zo graag aan een nieuwe Burnout-game wil werken, geef ze dan een budget en laat ze een hele nieuwe titel maken.