Breath of the Wild – Expert vs. Noob

Het nieuwste deel van de The Legend of Zelda-franchise verbaast zowel vriend als vijand met perfecte reviewscores en een enorme open wereld. Breath of the Wild wordt door sommigen dan ook als het beste deel ooit omschreven. Niet vreemd dus dat de The Legend of Zelda-serie met Breath of the Wild een lading nieuwe fans erbij krijgt. Wij vroegen ervaren Zelda-speelster Rebecca en nieuwkomer Mieke naar hun ervaring met The Legend of Zelda: Breath of the Wild.

Mieke

Ik was niet bepaald enthousiast over The Legend of Zelda: Breath of the Wild als enige grote launchtitel voor de Nintendo Switch. Maar nadat ik op een persevenement een stukje Breath of the Wild had gezien en gespeeld, kwam de realisatie dat deze game best goed in mijn collectie past. Na wat aanwijzingen pikte ik de controls van de game meteen op en kon ik gaan verkennen. De open wereld, het verzamelen, de grote wereld verkennen op je eigen tempo… Ja, dat zag ik mezelf wel doen. Ik weet uit ervaring dat soortgelijke games mij uur na uur geboeid houden.

Na de intro van de game was ik wel even de weg kwijt. Want damn, wat is die map groot! Ik rende als een kip zonder kop de map rond en vond dat het lopend allemaal wel traag ging. Zo heb ik enkele dagen gespeeld, totdat Rebecca mij vroeg of ik al een paard had veroverd. Nadat ik eenmaal een knol onder mijn reet had, ging de game nét even wat sneller dan lopend. Toen kon het echte verzamelen en verslaan van de vijanden beginnen.

Een van de sterkste dingen in BotW vind ik de enorme open wereld die allerlei geheimen en andere zaken verhult. De diversiteit die de game hierdoor biedt, is verfrissend. Wil je wat drankjes of gerechten maken? Begin dan maar met het verzamelen van de pepzwammen, energiesprinkhanen en boostkikkers. Ben je uitgekookt, ga je toch lekker paarden vangen. De diversiteit zorgt ervoor dat ik mezelf helemaal kan verliezen in de game en het opeens zo’n vier uur later is.

Op het moment ben ik nog steeds druk bezig met verzamelen en het verkennen van de map en ik heb slechts een van de vier titanen verslagen. Ik heb geen haast met het uitspelen van de game en neem de tijd om het meeste uit deze grote open wereld-game te halen.

Rebecca

Ik heb mijzelf verklaard als de ‘grootste Zelda-fan’, stiekem heb ik een intieme relatie met Link en ik heb alle games gespeeld. Toch was Breath of the Wild ook een complete vernieuwing voor mij, gezien deze volledig anders is dan alle andere delen. Grote elementen zijn nog wel hetzelfde, zoals de namen, de verschillende volken en het feit dat Ganon de wereld weer eens ten onder probeert te brengen. Maar door de lading nieuwe dingen duurde het eigenlijk wel even voordat ik echt het gevoel kreeg dat ik een Zelda-game aan het doen was.

Nintendo heeft met deze game alles uit de kast willen halen en dat is goed te merken. Niks lijkt te gek te zijn in de titel en het internet staat bomvol met mensen die de meest gekke dingen hebben geprobeerd uit te halen. Met een paard die je net hebt weten te veroveren een berg beklimmen bijvoorbeeld, want waarom niet? Ook ik heb ondertussen veel te veel uur in deze game zitten en heb daardoor de wereld en diens mogelijkheden uitgebreid kunnen bekijken.

Ik ging er stiekem vanuit een streepje voor te hebben op nieuwkomers zoals Mieke en in sommige gevallen was dat misschien ook zo. Sommige mechanieken zijn al jaren oud en een fenomeen binnen de franchise geworden. Zoals het schieten van een pijl door een vlam, zodat hij verder gaat als pijl met een vlammetje. Op zich best logisch misschien, maar je moet het toch maar net even weten en de fans weten al tijden dat dit kan.

Toch zitten er zoveel nieuwe dingen in de game dat ik me regelmatig een nieuwkomer gevoeld heb. De krachten waaronder telekinese, die je al snel leert, kregen een debuut in Breath of the Wild en bieden daarmee een nieuw scala aan mogelijkheden. Dit is zowel in de open wereld waar je alles kan manipuleren, maar ook in de shrines die puzzels bevatten waar je soms echt flink je hoofd over breekt.

Ook ik heb me uren en uren vermaakt met dingen verzamelen en het koken van de meest vreemde producten. Dat ik negen op de tien keer iets smerigs kookte dat de bijpassende naam ‘dubious food’ kreeg, kon me eigenlijk niet zoveel schelen. Ik moest en zou alle maffe combinaties proberen. Hoe ik ondanks al het afgeleid zijn door koken, het vangen van paarden en het verkennen van de wereld de game ondertussen al heb uitgespeeld, is zelfs voor mij nog de vraag…