Bijna tweeënhalf jaar geleden mochten we plots aan de slag met Bravely Default. Een JRPG die, ondanks dat het de naam niet droeg, wel heel veel weg had van de Final Fantasy-games van weleer. Bravely Default werd uiteindelijk misschien wel de verrassing voor handhelds in 2013 en liet ons smachten naar meer. Nu mogen we aan de slag met een sequel genaamd: Bravely Second: End Layer. Maar waar Default ons heel erg deed denken aan Final Fantasy, doet Second ons heel erg denken aan zijn voorganger. De vraag is echter: is dat nou zo erg?

Net als in onze wereld is de tijd in Luxendarc, de wereld van de Bravely-serie, gewoon doorgegaan. Tweeënhalf jaar zijn er ondertussen verstreken en in die periode is er meer dan genoeg gebeurd. Agnès Oblige is aangetreden als paus, terwijl haar trouwe compagnon Tiz Arrior plotseling is verdwenen. Edea Lee is ondertussen teruggekeerd naar haar thuisland en Yew Geneolgia, de nieuwe hoofdpersoon in Bravely Second, heeft zich opgewerkt tot de rol van bodyguard van zijn paus, Agnés.

Bravely Second 08

Dit leer je echter pas allemaal achteraf. Op het moment dat de game begint, wordt je namelijk direct een gevecht ingegooid tegen de nieuwe slechterik: Kaiser Oblivion. Een gevecht dat je hoe dan ook zal verliezen en zal leiden tot de ontvoering van Agnés en de hele drijfkracht achter Yew’s avontuur. Een verhaal waarin vriendschap, verraad en het ontdekken van de wereld centraal staat.

Luxendarc is echter een wereld die je voor het grootste gedeelte al zal kennen als je het origineel hebt gespeeld. Sillicon Studio, het team achter de game, maakt namelijk heel regelmatig gebruik van onderdelen die ook al in het origineel zaten. Dan hebben we het niet alleen over het vechtsysteem en verschillende klassen, waar we later op terugkomen, maar ook van de wereld en personages. Zo zal je regelmatig in steden, bossen, kerkers en andere omgevingen terechtkomen die één op één over lijken te komen uit het origineel. Het voelt misschien wat simpel en goedkoop aan, maar in de meeste gevallen is er voor iedere gekopieerde kerker een uitbreiding of nieuwe kerker te vinden. Hetzelfde geldt voor de steden en personages: veel zijn herkenbaar, maar hebben toch een net andere insteek, zodat het lekker fris blijft.

Daarnaast geven de herkenbare elementen wel een gevoel van continuïteit in de game. Doordat je op plekken komt die je al kent en personages tegenkomt die je al hebt ontmoet, schijnen je acties uit het origineel door. Een simpel voorbeeld is een dief die je in het origineel tegenkwam. In dit deel kom je hem opnieuw tegen in de woestijn, waarbij het lijkt dat hij terug is gevallen in zijn oude gewoonten. Al snel blijkt echter dat hij zijn leven heeft omgekeerd na de gebeurtenissen uit het vorige deel, ditmaal om de mensen in de woestijn te helpen; al dan niet voor zijn eigen profijt. Het is vrij letterlijk een nieuwe reis door een bekende wereld.

Ook de kernelementen uit het vorige deel maken hun terugkeer in Bravely Second. Het vechtsysteem is nagenoeg onveranderd gebleven en dat is een prima iets. Net als zijn voorganger is Bravely Second een turn-based roleplaying-game, waarin je om de beurt aanvallen uitdeelt tegen de vijand. Wat de Bravely-serie echter uniek maakt, is het Brave en Default-systeem. Ieder gevecht begin je standaard met een Brave-score van 0. Door een aanval te doen, springt je score naar -1. Is de ronde over, dan krijg je er weer een punt bij en spring je weer terug naar 0, wat een teken is dat jij weer aan de beurt bent.

Heb je het idee dat je het gevecht in één ronde kan eindigen, dan kan je meerdere Brave-punten inzetten, tot maximaal vier per ronde. Hiermee komt je teller echter wel op -4 te staan, waardoor als het gevecht niet meteen ten einde is, je langer moet wachten totdat je weer aan de beurt bent en dus ook langer kwetsbaar bent voor vijandelijke aanvallen. Spaar je liever eerst punten op, dan kan je er ook voor kiezen om in Default-modus te gaan. Hierbij val je niet aan, maar ga je in de verdediging voor een ronde. Naast dat je minder schade oploopt, krijg je ook een extra punt, waarmee je teller op +1 komt te staan. Hierdoor kan je weer twee keer aanvallen, voordat je een ronde moet wachten.

Het klinkt misschien wat vaag als je het zo op papier ziet staan, maar als je de game helemaal in je handen hebt, is het binnen enkele minuten logisch. Het maakt de game echter wel een stuk tactischer dan vergelijkbare JRPG’s omdat je een rekensommetje moet maken van kosten en baten. Levert het me voldoende op om all-out te gaan en al mijn punten in één keer te gebruiken, of kan ik het beter tactisch spelen, kijken wat de vijand doet en eerst wat punten sparen? Het zijn beslissingen waarmee je een gevecht in één keer naar je hand kan zetten, of aan ten onder kan gaan.

Alsof je tactische keuzes in een gevecht nog niet voldoende waren, hebben ook de verschillende klassen, of jobs zoals ze in de game heten, een impact op je resultaten. Net als in oudere JRPG’s is je karakter niet gebonden aan één klasse. Buiten gevechten om kan je vrij wisselen tussen verschillende klassen, mits je daar de goede edelsteen (Asterisk) voor hebt. Zo kan je zonder problemen wisselen tussen bijvoorbeeld een Swordmaster, White Mage of Ranger, afhankelijk van wat er tot je beschikking is.

Natuurlijk zijn dit wat van de standaard klassen die we van JRPG’s gewend zijn. Maar wanneer je tot de realisatie komt dat er in dit deel twaalf nieuwe jobs zitten en de teller op dertig komt, kan je wel raden dat er ook vrij ‘bijzondere’ beroepen in de game zitten. Zo is er nu een job als Excorcist, waarbij je de kracht hebt om de HP en MP van zowel vriend als vijand terug te laten keren naar het niveau van de vorige ronden. Of wat dacht je van de Catmancer, waarmee je katten kan oproepen om de vijand aan te vallen. Of de kers op de taart, vrij letterlijk: de job als Patissier, waarin je toetjes met dodelijke krachten maakt. Ik zou willen dat ik het verzon, maar nee: dat is bizarre realiteit van Bravely Second.

De keuze is echter reuze in Bravely Second, met al die verschillende jobs waar je uit kan kiezen. Toch zal je ze niet allemaal in je eerste playthrough krijgen. Bepaalde jobs zijn namelijk alleen te verkrijgen in de side-quests en aan het einde van iedere side-quest moet je een kant in een conflict kiezen. Een keuze die niet alleen effect heeft op de quest, maar ook op de asterisk die je zal krijgen aan het einde van de quest en dus de job die je tot je beschikking zal hebben. Wil je ze dus allemaal, dan zal je de game minstens een tweede keer moeten spelen in New Game+.

Opvallend aan de side-quests is overigens dat deze flink verschillen met de Japanse versie. Waar je in de Japanse editie namelijk nog de keuze had voor een meer definitief einde van een side-quest, krijg je in Europa altijd een goed einde, welke kant je ook kiest. Hierdoor hoeven karakters en spelers zich geen zorgen te maken over de consequenties, iets wat naar verluidt in de Japanse versie een redelijke impact had later in de game. Een opvallende keuze waarbij je de vraag kan stellen waarom Nintendo een dergelijke wijziging heeft gemaakt, maar waar we waarschijnlijk nooit een degelijk antwoord op zullen krijgen.

Toch zal je hier als speler gedurende de game weinig van merken en dat is ook niet erg, want er is meer dan voldoende te beleven in de wereld van Luxendarc. Daarnaast is het altijd een genot om door de wereld te lopen en nieuwe gebieden te ontdekken, zelfs als je in je achterhoofd al weet dat je er eerder bent geweest. Dit omdat de game er net als zijn voorganger prachtig uitziet. Of je nu in gevechten bent, of de wereld ontdekt, het voelt allemaal handgemaakt en ontworpen met een oog voor details. Zowel in de karakters als in de omgevingen: er is altijd een passie voor de game te ontdekken en dat maakt het een genot om te spelen, van vijf minuutjes tot vijf uur aan een stuk.

Maar, zelfs wanneer je vijf uur aan een stuk hebt zitten spelen, begint er toch langzaam iets te knagen als je het origineel ook hebt gespeeld. Waar we tweeënhalf jaar geleden helemaal ondersteboven waren van de game, mist Bravely Second: End Layer diezelfde impact. Doordat zoveel dingen één op één over lijken te komen uit het origineel, heb je het gevoel dat er veel meer in deze game had kunnen zitten. De basis van de game is een solide geheel, maar de mogelijkheden wanneer het team had gekozen voor mogelijk nieuwe continenten zouden zoveel groter zijn geweest. Zelfs een compleet andere wereld had in het verhaal van de game kunnen passen. De game voelt dan ook vaker als een heel groot DLC-pakket dan een compleet nieuwe game. Dat is geen ramp, omdat de kwaliteit hoog is, maar het gevoel dat er meer in had kunnen zitten blijft altijd aanwezig.