Santa Monica Studios staat bekend om een aantal grote franchises, zoals Twisted Metal en natuurlijk God of War. Toch zijn er ook genoeg kleine en bescheiden games gemaakt in samenwerking met indiestudio’s en het nieuwste project Bound is precies zo’n game. Samen met ontwikkelaar Plastic Games hebben ze een game ontwikkeld die volledig in het teken staat van dans en dan vooral ballet. En laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: Bound is lang niet zo sierlijk als ballet, maar voelt als een houterige Macarena.

Voor we beginnen met het ontleden van deze kreupele dans beginnen we eerst met een positief punt. De stijl van deze game sprak mij ontzettend aan, alsof je een paar uur lang door een pulserend modern schilderij loopt waarin je letterlijk je sporen achterlaat. Op de plekken waar je loopt ontstaan scheurtjes die dan ook weer meteen verdwijnen. Op sommigen momenten kunnen de levels extreem druk overkomen door de felle kleuren en de chaotische bewegingen op de achtergrond. Gelukkig valt het op de bank voor je televisie nog wel mee, maar Bound zal in oktober ook uitkomen voor de PlayStation VR en dit soort levels kunnen de ervaring behoorlijk misselijkmakend maken.

Bound 1

In Bound speel je de hele game met een vrouwelijke entiteit die een balletdanseres is. Dat kan je ook eigenlijk niet ontgaan, want werkelijk de hele game ben je aan het dansen. Lopen is huppelen, ontwijken van aanvallen doe je door een flikflak te maken en projectielen kun je af laten ketsen door een mooie pirouette te doen. Hoewel het er allemaal heel sierlijk uitziet, begon het mij wel snel op de zenuwen te werken en was het ‘artsyfartsy’-gehalte ontzettend hoog.

Buiten het feit dat de levels er heel tof uit zien, zijn deze gameplay-technisch echt ontzettend saai. In de zes levels, die je op willekeurige volgorde kunt doen, zit werkelijk nul uitdaging en je kunt echt spreken van een loopsimulator. Er zijn amper vijanden waar je je druk over hoeft te maken en je huppelt vrolijk over een paar gaten heen. Ook begint en eindigt een level op precies dezelfde manier; je begint in een grote kerk waar je een babbeltje houdt met iemand en eindigt op een grote glijbaan die je terug naar het begin brengt. De gameplay is dus niet alleen saai, maar ook nog eens ontzettend repetitief. Uiteindelijk begon ik mijn hoop maar te vestigen op een goed verhaal die deze vage ervaring op zijn minst een beetje kon verklaren.

Er zijn tussen de levels door momenten dat je in de normale wereld terechtkomt en je in de huid kruipt van een zwangere vrouw op een strand die een dagboek bij zich heeft. Elke keer als je een level eindigt kun je na een kleine scène weer een nieuw level selecteren in dat dagboek en ga je weer terug naar het moderne schilderij als dat balletmeisje. Dan komt nu het moment dat ik zeg dat ik niet meer van het verhaal wil prijsgeven. Niet omdat ik zo attent ben, maar omdat Bound werkelijk geen enkel verhaal bevat dat ook maar een beetje verklaart waarom ik vier uur lang in een artsyfartsy schilderij loop te huppelen. Helemaal niets, nada, noppes. De aftiteling stond ook plots op mijn scherm en liet mij achter met een gevoel dat ik eigenlijk nog nooit heb ervaren in de jaren dat ik mezelf een gamer noem.

Normaal maakt een game een aantal emoties vrij bij diegene die aan het spelen is. Zelfs als de game slecht is, voel je dingen als woede of teleurstelling, maar Bound is de eerste game die ik heb gespeeld waar ik werkelijk niets bij voelde. Het was niet uitdagend, ik voelde me nooit angstig, was nooit gefrustreerd, echt helemaal niets. Deze game heeft een verhaal nodig, want je wilt toch weten waar al die gekke levels met die danseres nu voor staan en, belangrijker nog, wat ben je nu eigenlijk aan het doen in die wereld? Als ook nog blijkt dat die levels gebukt gaan onder flink wat bugs die ervoor zorgen dat ik een aantal keer sterf omdat ik ineens door het level zak, dan heb je gewoon gefaald. Want je kunt ook geen emoties creëren met helemaal niets.