Blacksad: Under the Skin

Een mysterieus moordverhaal in het New York van de jaren 50 met in de hoofdrol een kat als detective. What’s not to like? Blacksad: Under the Skin is ook nog eens getekend in een aantrekkelijke film-noirstijl en je zou de game alleen al willen spelen voor de heerlijke, jazzy soundtrack. Het is dan ook met pijn in mijn hart dat ik Blacksad op dit moment niet aan kan raden. Dit vanwege de game-brekende bugs.

Op Gamescom 2019 mocht ik voor het eerst aan de slag met Blacksad. Ik sloeg een schietgrage neushoorn met een typemachine, ondervroeg de katachtige dochter van de overleden sportschoolhouder Joe Dunn en ging op zoek naar rottweiler en bokstalent Bobby Yale. Ik was verkocht. Mijn enige twijfel was nog of kiezen uit dialoogopties afgewisseld met quicktime-events en speuren naar aanwijzingen een hele game lang leuk zou blijven. Toen kon ik echter nog niet weten dat Blacksad: Under the Skin met veel ernstigere problemen te maken zou krijgen.

Geen speurhond, maar een speurkat

John Blacksad is een oorlogsveteraan die na zijn terugkeer uit Europa zijn geld probeert te verdienen als privédetective. Dat lukt maar heel matig en Blacksad heeft moeite om zich in deze tijden van corruptie, geweld en racisme staande te houden. Hij is dan ook maar wat blij als zijn gorillavriend Jake Ostiombe hem vraagt om onderzoek te doen naar de schijnbare zelfmoord van sportschoolhouder Joe Dunn. Rond dezelfde tijd verdwijnt de sterbokser van de school, Bobby Yale. Als hij niet snel terugkomt om deel te nemen aan een belangrijke bokswedstrijd, zou dat wel eens het einde van de sportschool kunnen betekenen.

Dat mogen we natuurlijk niet laten gebeuren! Blacksad gaat meteen op onderzoek uit. Dit doet hij in de eerste plaats door de omgeving af te speuren naar aanwijzingen. De hele sportschool wordt uitgekamd, van de posters in het kantoor tot aan de kluisjes in de kleedkamer, waar racistische slogans op gekalkt staan. De eerste aanwijzingen beginnen binnen te komen. Dan is het tijd om getuigen te ondervragen. Schoonmaakster Mary heeft het lichaam gevonden, maar zegt verder van niks te weten en de betrokkenen nauwelijks te kennen. Toch noemt ze de overleden sportschoolhouder als enige ‘Joey’ in plaats van Joe. Vreemd.

Met behulp van zijn speciale ‘cat senses’ kan Blacksad meer zien, horen en ruiken dan andere detectives. Dit gaat heel makkelijk: je hoeft alleen maar in te zoomen op mogelijk interessante plekken. Zo valt het op dat Mary’s ogen er wel erg gezwollen uitzien. Is ze gewoon moe of heeft ze gehuild? Door de juiste vragen te stellen en de quicktime-events goed te volbrengen komen de aanwijzingen binnenrollen en voor je het weet kun je ze combineren tot je eerste conclusies.

Terug naar de 50’s

Waar ik eerst nog dacht dat de mix van QTE’s, getimede conversaties en het rondlopen om aanwijzingen te verzamelen wel snel zou vervelen, merk ik dat ik toch niet kan ophouden met spelen. Niet omdat de gameplay nou zo origineel of interessant is, maar omdat ik wil weten hoe het verhaal verder gaat. Ik vind steeds meer aanwijzingen en trek nieuwe conclusies, maar zelfs na uren spelen weet ik nog niet wat Joe Dunn precies is overkomen. Ook al heb ik dus nog steeds geen flauw idee hoe de vork in de steel zit, de game geeft me steeds genoeg nieuwe informatie om nieuwsgierig te blijven naar de volgende stap. Hoe zal dit aflopen?

De verwachte verveling blijft ook uit dankzij de goed neergezette jaren 50-sfeer en de fijne, jazzy achtergrondmuziek. Ik wil alleen maar meer tijd doorbrengen in deze periode van ouderwetse Cadillacs, bloemetjesbehang en gestreepte stropdassen. Het verhaal sleept me mee en brengt me steeds op nieuwe, verrassende plekken. Heftige thema’s als racisme en corruptie worden hierbij niet geschuwd en vormen zelfs de kern van sommige delen van het verhaal.

Ook de humor in de game en de geloofwaardige en soms bizarre personages die je tijdens je zoektocht tegenkomt, motiveren je om verder te speuren. Een van je beste vrienden is de Duitse herder en politiechef Smirnov. Is hij echter wel zo betrouwbaar als je altijd hebt gedacht? De ene keer denk je van wel, maar de volgende keer begin je toch weer te twijfelen. Of wat denk je van de blinde geit zonder benen die naast de sportschool zit. Op jouw vraag naar wat hij daar doet, antwoordt hij dat hij gewoon tv zit te kijken nadat hij net in recordtijd de marathon heeft gelopen. Oké!

De tweede ronde

Nietsvermoedend zit ik later in een bar met mijn wezelachtige vriend en journalist Weekly. Terwijl hij een enorme ijscoupe naar binnen zit te werken, vraagt hij me wat ik heb ontdekt over de dood van de sportschoolhouder. Ik antwoord naar waarheid dat ik nog altijd weinig ideeën heb, maar dat was niet het antwoord dat de game wilde horen. Blacksad stopt met praten en blijft wazig voor zich uit staren. Wat ik ook doe, ik krijg hem niet meer aan de praat. Nou ja, gewoon maar even opnieuw opstarten. En dat had ik niet moeten doen.

Als ik mijn oude save probeer te laden, crasht de hele game, ook na het helemaal opnieuw opstarten van de PlayStation. Maar ik ben niet voor één gat te vangen, dus ik selecteer ‘new game’ en begin van voor af aan. Die paar uur spelen heb ik vast zo weer ingehaald. Daar begon dus mijn tweede ronde. Op een bepaalde manier ook wel leuk, want ik merkte dat andere keuzes ook echt invloed hebben op het verhaal. De eerste keer werd ik helemaal verrot geslagen door een neushoorn en een stier. Deze kat stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, dus dankzij wat zorgvuldig lieg- en bedriegwerk wist ik hier deze keer aan te ontsnappen.

Met m’n hart in mijn keel zit ik even later weer met Weekly en zijn ijscoupe in de bar. Zou ik er deze keer doorheen komen als ik zeg dat ik Bobby Yale van moord verdenk? Ja, deze keer lukt het! Maar helaas, toen ik een paar uur later langs diezelfde bar liep, wilde Blacksad geen stap meer verzetten. Ik sloot de game maar weer af en kreeg hem niet meer opnieuw opgestart. Met pijn in mijn hart heb ik het toen maar opgegeven.

Onvergeeflijk

Ik zou nog wat andere kritiekpunten kunnen noemen. Zo maakt het feit dat je niet kunt rennen – en dus altijd als een soort ultrakalme kattenkoning rond moet schrijden – de game nogal traag. Ook sluiten de reacties van de personages niet altijd precies aan op wat je net gezegd hebt. Soms hapert het beeld een beetje en de laadtijden zijn behoorlijk lang. Maar dit zou allemaal nog te vergeven zijn.

Dat de game technisch zo goed als onspeelbaar is, is echter onvergeeflijk. Je zou nog kunnen denken dat er misschien een grote patch aankomt om deze problemen te verhelpen. Die kans is echter klein, aangezien de game al op 5 november is uitgekomen en we hem pas maanden na de release binnenkregen om te reviewen. Andere spelers kregen net als ik te maken met deze bugs, dus het is ook geen kwestie van toeval.

Mocht het nou zo zijn dat er nog een patch komt die deze game-brekende bugs fikst, dan ga ik Blacksad absoluut een tweede kans geven – alleen al voor de heerlijke sfeer en het meeslepende verhaal. Het schrijfwerk is zo goed dat ik zelfs een vier uur durende video van alle aan elkaar geplakte cutscenes heb gekeken, alleen om te weten hoe het afliep. Natuurlijk maakte de speler in de video dan weer net niet de keuzes die ik zou willen maken. In plaats van zinloos schreeuwen tegen een video, hoop ik zelf dus ooit nog een keer de kans te krijgen om mijn eigen einde te kiezen.