Nu de PlayStation 4 hard bezig is om het vaandel van zijn voorganger definitief over te nemen, lijkt het erop dat Sony toch een beetje moeite heeft om afscheid te nemen van enkele pareltjes die het bedrijf wist te presenteren op de PlayStation 3. Remasters lijken als paddenstoelen uit de grond te schieten, al hoor je mij daar niet over klagen. Er was alleen een ontwikkelaar die tot voorheen ontbrak, Quantic Dream, die meesterwerken als Heavy Rain en Beyond: Two Souls wist te leveren. Maar hoezee, het moment is daar dat ook zij vertegenwoordigd worden op Sony’s krachtpatser, beginnend met Beyond: Two Souls Remastered. De vraag die rijst is dan: Kan een meesterwerk als Beyond nog beter worden?

Het antwoord daarom is kort en bondig, namelijk ja. Ziezo, review klaar. Nee, zo simpel is het allemaal niet. Het is namelijk wel zo handig om uit te leggen wat er allemaal anders en beter aan de game is. Eerlijk is eerlijk, het is niet dat je een geheel nieuwe game voorgeschoteld krijgt. De remaster van Beyond: Two Souls biedt namelijk, voor een nette prijs van €30, de gehele originele game plus de “Enhanced Experiments” DLC. Wat de aanschaf van Beyond: Two Souls voor de PlayStation 4 misschien een stuk interessanter maakt, is het scala aan verbeteringen dat Quantic Dream heeft doorgevoerd.

Als je namelijk al dacht dat Jodie (gespeeld door Ellen Page) er op de PlayStation 3 al wonderschoon uit zag, dan kan ik je vertellen dat ze er op de huidige console niet minder mooi op is geworden. In tegendeel zelfs. De verbeterde 1080p graphics klappen van je scherm alsof het niks is, vergezeld door een hele waslijst aan andere grafische verbeteringen. Waar de hardware van de PlayStation 3 de ontwikkelaar belemmerde in het gebruik van visuele effecten als motion blur, depth of field en bloom, heeft Quantic Dream met de remaster alles uit de kast kunnen trekken.

Wat ook van meet af aan opvalt, is dat schaduwen in de game een stuk natuurgetrouwer worden geportretteerd. Waar we voorheen hier en daar wat korrelige schaduwen (vooral op muren) te verwerken kregen, lijken deze grotendeels vervangen te zijn door heerlijk afgewerkte schaduwen. Dat schaduwvorming een belangrijk verbeterpunt is gebleken, is uiteraard te weiden aan het feit dat ook belichting in de game is geadresseerd. Beyond: Two Souls wist op de PlayStation 3 al indruk te maken met geavanceerde belichtingstechnieken, die in de remaster nog verder zijn uitgewerkt.

Nog een groot verbeterpunt, en misschien wel het grootste, is de framerate waarmee al dit digitale schoon op je beeldscherm wordt gekatapulteerd. Het is nog steeds geen 60fps, maar het is duidelijk dat de stabiliteit van de framerate behoorlijk verbeterd is. Het verschil is nog het beste te merken in enkele cutscenes waar behoorlijk veel in gebeurt. Waar het voorheen misschien wat stotterde, lijkt de game er door het gebruik van de hardware die de PlayStation 4 bezit geen moeite mee te hebben. Om de unieke hardware van de console nog beter tot zijn recht te laten komen, worden ook de geluiden die ‘de entiteit’ veroorzaakt ten gehore gebracht door het ingebouwde speakertje in je controller.

Tot nu toe is het allemaal een grote lofzang, en om heel eerlijk te zijn, verdient een game als Beyond: Two Souls die ook gewoon. Helaas zou ik een belabberde reviewer zijn als ik me puur liet leiden door het grafische geweld en mijn voorliefde voor deze game. Er zijn namelijk ook veranderingen doorgevoerd die ik persoonlijk wat onnodig vind. Ik snap dat innoveren een selling point hoort te vormen wanneer je een remaster aan de man probeert te brengen, maar statistieken van andere spelers laten zien gedurende de laadschermen is niet het soort innovatie waar ik persoonlijk op zit te wachten. Ook de keuze om de scenes in chronologische volgorde te spelen heb ik overgeslagen. In mijn optiek heeft Quantic Dream in eerste instantie niet voor niets een volgorde aangehouden. Iets met opbouw van een spannend verhaal…

Wat ik ook een heel klein beetje jammer vind, zijn de zwarte balken boven en onder in het scherm, die linea recta over zijn genomen van de PlayStation 3-versie. Die balken waren op de vorige generatie console nog begrijpelijk gezien het de console al flink wat spierballen kostte om de beelden van toen te produceren. Om het renderen van deze beelden nog haalbaar te maken werd er destijds gekozen voor een letterbox-formaat. Gezien de hardware van de PlayStation 4 daar aanzienlijk minder moeite mee zou moeten hebben, had ik ook gehoopt op een volledige 16:9 verhouding, maar helaas. Net als met The Order: 1886 zou het moeten zorgen voor een meer filmische ervaring, maar toch had ik het liever allemaal in full-screen gezien.

Dat alles gezegd hebbende, kan ik Beyond: Two Souls wederom aanraden aan iedereen die van een game met een intrigerend verhaal houdt. Mensen die de PlayStation 3-versie al hebben gespeeld dienen zich wel af te vragen of ze een krappe €30 overhebben voor een game die qua gameplay weinig tot niets veranderd is, wat ligt aan het feit of je ook de DLC hebt gespeeld. Ik, als liefhebber van het origineel, heb het er in ieder geval maar al te graag voor over. Mensen die het origineel nog niet gespeeld hebben kunnen zich klaarmaken voor een grafisch spektakel met een verhaal waar je U tegen zegt. Kleine kanttekening: als je echt geen zier om Quick Time Events geeft en je alles hapklaar gepresenteerd wilt krijgen kun je beter je digitale knip gesloten houden. Beyond is namelijk een groot en (misschien soms iets te) rustig verteld QTE, dus geen fast paced action packed avontuur.