Banjo-Tooie – A trip down memory lane

Vroegâh was alles beter! Nadat Rebecca vorige week met de roze bril op aan de slag ging met Banjo-Kazooie, was het dit keer tijd voor een tripje naar het jaar 2000 voor een date met de opvolger: Banjo-Tooie. Is deze game nog steeds tof anno 2017?

Als kind heb ik Banjo-Kazooie helemaal grijs gespeeld, zoveel bleek wel uit mijn artikel over deze game vorige week. Het is dan ook niet vreemd dat ik stapelgek was op het tweede deel. Als kind was ik niet het type dat heel erg uitkeek naar een game. Heel af en toe mocht ik naar de Bart Smit met mijn lang gespaarde zakgeld en dan keek ik wel wat er te halen viel. Dit veranderde op het moment dat ik de winkel in liep en een poster zag hangen dat Banjo-Tooie eraan zat te komen. Ik heb de nachtjes slapen letterlijk afgeteld en al mijn geld aan de kant gezet. Op het moment dat hij uitkwam en ik hem in handen kreeg, hield niks mij dan ook meer tegen om de hele dag te spelen.

Opnieuw blijdschap

Banjo-Tooie herhaalt eigenlijk het succes van zijn voorganger door simpelweg veel hetzelfde te laten en enkel wat toevoegingen te doen waar ze nodig waren. Het concept van de game is namelijk hetzelfde. Een grote hoeveelheid verschillende levels die verbonden wordt door een kleine open wereld. Hoewel het concept hetzelfde is gebleven, valt wel te merken dat de ontwikkelaars bij het bedenken van de levels alles uit de kast heeft gehaald. Deze waren namelijk al heel divers in het eerste deel, maar het vervolg breidde hier netjes op verder en maakte nog meer mogelijk. Zo kon je een race doen met een mijnkarretje of als een enorme sneeuwbal over de bergen rollen. Voornamelijk dat laatste vond ik geweldig.

Als kind was ik ontzettend blij wanneer ik een nieuw level had vrijgespeeld, omdat ik ontiegelijk nieuwsgierig was naar wat er dan weer aan zat te komen. Als volwassene was dit enthousiasme niet minder, maar dan met een andere reden. Hoewel ik delen alweer vergeten was, kon ik mij veel levels nog voor de geest halen. Mijn enthousiasme werd dus met name gevoed doordat ik nog wist wat er komen ging en hoe leuk dat stukje of level ook alweer was.

Een level wat mij heel erg was bijgebleven, is Witchyworld. Dit level is een groot circus met diverse kermisattracties. Je had de mogelijkheid om in een achtbaan te stappen voor een ritje, een grote opblaaspop met iets teveel eigendunk te verslaan of zelfs een ritje te maken in de botsauto’s om alle andere personages van de baan te bumpen. Ik heb hier als kind heel wat uurtjes rondgebracht door gewoon te spelen en rond te kijken. Als volwassene deed ik dit iets minder, het idee van ‘ik wil een doel hebben’ was nu iets groter, maar desalniettemin heb ik mij hier ontzettend kunnen vermaken.

Het gescheiden leven

In Banjo-Kazooie maakten we kennis met de protagonisten, de beer Banjo en de af en toe grofgebekte vogel Kazooie. Kazooie spendeerde hele dagen in de rugzak van onze grote vriendelijke beer en kwam daar de gehele game niet uit. Dit werd anders aangepakt in Banjo-Tooie, waar de personages ook gescheiden door de levels konden gaan. Dit biedt veel nieuwe opties aan de gameplay. Zo zie je maar weer hoe je met een kleine verandering veel vernieuwing kan brengen.

Zelf ben ik echt een fan van Kazooie, dus ik vond het niet erg dat ik in dit deel ook eens alleen op pad kon gaan met de vogel. Kazooie neemt namelijk absoluut geen blad voor de mond en roept alles wat er maar in hem opkomt. Dit zorgt voor de meest melige conversaties en veel momenten die je tot een glimlach aanzetten.

Roze bril

Eigenlijk gebeurde tijdens het spelen van Banjo-Tooie hetzelfde als wat ik bij Banjo-Kazooie had: de roze bril die ik op had, kon ik met geen mogelijkheid afzetten. De geluidjes, de levels en het gevoel van een Nintendo 64-controller in mijn handen voelde zo goed dat ik een jaar of twintig jonger werd vanaf het moment dat ik aan het spelen was. Natuurlijk vielen bepaalde dingen mij nu op, zoals de beroerde camera af en toe, maar dat doet niet af aan al het plezier wat ik eraan beleefd heb. Banjo-Tooie is naar mijn mening een game die het waard is om je Nintendo 64 voor af te stoffen.