Stel je voor: Je zit als Jantje Modaal rustig een pintje te drinken in je stamkroeg, tot zover alles onder controle. Maar dan ineens komt er een rijke pief de populaire jongen uithangen, duidelijk niet echt een hoge dunk hebbende van jou als arbeider. Wat doe je dan? Nou, als je Jacob Frye heet en meer spreekt met je vuisten dan je mond, dan weet je het wel: dat wordt matten! Het leek er even op dat Assassin’s Creed Syndicate dit pad op ging, vooral na de E3 demo die ik mocht spelen in Amsterdam. Maar daar is ineens zijn zusje Evy Frye die mij, zoals jongere zusjes dat kunnen, gerust wist te stellen.

Want Evy had het “hij is een beetje dom” Maxima-effect in mijn ogen. Evy liet mij in de gamescom demo weer kennismaken met de speelstijl waar ik voor vreesde dat deze uit de franchise aan het sijpelen was: stealth. Waar Jacob overkomt als de assassin die liever met zijn knokkels praat, gaat Evy juist te werk zoals het een assassin betaamt, vanuit de schaduw en stil als een muis. In de demo die mij door Ubisoft werd voorgeschoteld werd dit maar al te duidelijk. Assassin’s Creed is terug, met elementen uit Unity, maar ook met elementen uit vorige delen die in Unity juist werden geschrapt.

De demo die ik mocht spelen betrof een Black Box-missie, zoals we deze dus uit AC Unity kennen. Mijn doel was een simpele: schakel je target uit. Hoe je daar komt en hoe je het doet mag je lekker zelf uitvogelen. Een net overzicht van je opties en het aantal guards die je tegen het lijf kan lopen verschijnt links in mijn scherm, terwijl iemand van het dev-team mij persoonlijk souffleert waar ik heen kan en hoe ik deze opties kan benutten. Ik kan kiezen uit sleutels stelen van een wachter om alle deuren te kunnen openen, een door deserteurs gevangen genomen soldaat bevrijden die mij samen met wat kornuiten assisteert in combat of me “gevangen laten nemen” en me zo het pand binnen laten loodsen. Ik koos voor het eerste.

En daar kwamen mijn assassin-skills van pas, al koos ik de meest voor de hand liggende manier om de sleutels te bemachtigen. Een andere developer, die naast mij een andere speler aan het begeleiden was vroeg tussen neus en lippen door: “You killed the guy, didn’t you? They all do, except for one dude”. Kennelijk was er pas een speler in geslaagd de sleutels te bemachtigen door ze te stelen, waaruit weer blijkt dat het ook op subtielere manieren kan. Hey, het is Assassin’s Creed, niet Pickpocket’s Creed. Deze trend zette ik voort met de rest van de guards, ook al was het een challenge om er maar vijf om te leggen. Het telde niet als een ander het werk voor me deed, dus de vertrouwde maniepijlen boden mij de uitkomst om van een afstandje gade te slaan hoe men elkaar een koppie kleiner maakte

Na het nodige spektakel met de wachters die de dans des doods uitvoerden kwam ik uit bij mijn main target, die dus ook op verschillende manieren te bereiken en uit te schakelen was. Death from above of volle kracht erop af, jij mag kiezen. De ontwikkelaar naast mij wist me te vertellen dat er slechts een benadering is die een speciale cinematic unlockt, maar het mes zat al in de keel. Daar kwam de volgende verandering in de game de hoek om: terug naar de ‘confessions’, weg met de flashbacks. Het gaf mij weer hoop, men heeft kennelijk naar de fans geluisterd. Hopelijk maken andere fan favourite features ook weer hun opwachting.

Tijdens het spelen van de demo vielen me vooral twee dingen op: bugs en AI, die ik beide amper tegenkwam. Waar Unity bij velen meer bugs bevatte dan de grond onder je voeten liep deze demo vrijwel vlekkeloos. Het was in ieder geval hoopgevend te noemen, vooral na de teleurstelling die Unity heet. De AI daarentegen was ook ver te zoeken, wat jammer is maar niet geheel onverwachts. Assassin’s Creed heeft nooit de sterkste AI gekend, en nu kunnen ze het wijten aan stomdronken Britten. Ontsnappen aan guards was wederom een fluitje van een cent, vooral met je zipline en een nieuwe ability genaamd Camouflage, waarmee je zo goed als onzichtbaar wordt wanneer je stil blijft zitten in stealth-modus. Vooral die laatste toevoeging vond ik niet echt passen in een game die zich in het Victoriaanse Londen afspeelt, maar het zal misschien verder in het verhaal meer sense maken.

Wat het verhaal betreft zwijgt Ubisoft daar liever over, behalve dat het een hele hoop gaat verklaren. Als ik de schrijver achter Syndicate, Jeffrey Yohalem, mag geloven, ga ik “smullen van het verhaal”, zoals hij me verteld heeft. Met onder andere Assassin’s Creed Brotherhood, Far Cry 3 en Child of Light op zijn naam geloof ik de beste man ook wel. Hij heeft me in ieder geval met die andere games niet teleurgesteld. Ik hoop dat je gelijk hebt Jeffrey, ik hoop het. Assassins moet je tevreden houden…