Het zou zomaar kunnen zijn dat, wanneer je dit leest, je nog volop aan het nagenieten bent van een zonnige zondag waarin de natuur zijn herfstkleuren pronkt, net zoals ik nu datzelfde tafereel aanschouw terwijl ik dit schrijf. Een prima dag om buiten te verblijven volgens velen, maar ik trek dat momenteel enorm in twijfel. Want er valt op de console nog iets veel mooiers te aanschouwen: het Victoriaanse Londen dat Ubisoft Quebec ons presenteert in Assassin’s Creed Syndicate, een speelplein naar mijn Assassin-hart zoals ik het de afgelopen tijd gemist heb. Ubisoft heeft alles op alles willen zetten om hun fouten van 2014 te corrigeren, en daar zijn ze glansrijk in geslaagd.

Want Assassin’s Creed Syndicate draait, zoals de titel al verraadt, als een volledig gereviseerde, goed geoliede stoommachine, waarin al snel duidelijk wordt dat het team van Ubisoft Quebec de Unity-machine heeft onderzocht, de defecte tandwielen heeft vervangen en hier en daar de nodige upgrade heeft uitgevoerd. Het resultaat is een bijna feilloos opererend stuk mechaniek dat, zoals het een stoommachine betaamt, langzaam op gang komt maar ook blijft presteren wanneer de vaart er eenmaal in lijkt te zitten. Maar voor ik jullie ga vertellen welke tandwielen vervangen zijn, lijkt het me misschien handig om een klein beetje achtergrondinformatie te verschaffen.

Assassin’s Creed zou natuurlijk Assassin’s Creed niet zijn als je je niet door een uitgestrekte omgeving mocht verplaatsen zonder een volbloed Assassijn. Om Syndicate een stuk veelzijdiger te maken, en daardoor geschikt voor ieder type speler, beschikt deze game over twee protagonisten in de vorm van de Frye-tweeling, Jacob en Evie Frye. Waar Evie het pad van haar vader wil blijven wandelen en zich blind staart op het vinden van een Piece of Eden, is Jacob juist totaal tegenovergesteld. Jacobs enige doel in het leven lijkt Tempeliers de nodige tikken verkopen, het liefste met behulp van een groepje kornuiten. Nu komen beide goed aan hun trekken gezien er ergens in Londen een Piece of Eden is gesignaleerd en deze naarstig wordt gezocht door een charismatische Tempelier genaamd Crawford Starrick, één van de meest badass antagonisten in de geschiedenis van de gamereeks.

Deze heer Starrick lijkt intussen een behoorlijke grip op Londen te hebben gezien hij zo’n beetje iedere industrie in de omgeving bezit. “Wie Londen bezit, bezit de wereld”, dat is de les die we in het begin van de game al aangeleerd krijgen. Dat dat Jacob niet lekker zit, moge duidelijk zijn en het is dan ook niet meer dan normaal dat hij een eigen bende genaamd The Rooks opricht om deze grip vinger voor vinger wat losser te maken. Naar eigen zeggen handelend als de ‘vox populi’ breekt Jacob iedere tak van Starrick’s ondernemingen tandwiel voor tandwiel af terwijl je je zus Evie maar laat zoeken naar het illustere Piece of Eden.

Dat beide personages een geheel eigen kijk op de missie hebben, wordt jou als speler al snel duidelijk gemaakt door de speelstijlen die Jacob en Evie benutten. Waar je met Jacob beter uit de voeten kunt wanneer je de confrontatie het liefste opzoekt, zul je als oldschool Assassin-fan het liefste je klusjes met Evie opknappen, die zich duidelijk wat meer op de stealthy benadering richt. Deze twee speelstijlen, en eigenlijk ook de afwisseling ervan, maakt van Assassin’s Creed Syndicate een uitermate toegankelijke game voor ieder type speler. Tel daarbij op dat het Victoriaanse Londen waar je je in begeeft werkelijk schitterend is uitgewerkt, en de keuze om deze game aan te schaffen wordt al een stuk makkelijker.

Ik kan me, als ware fan van de franchise, voorstellen dat scepsis bij velen nog de bottleneck vormt. Ik zal zelf ook nooit ontkennen dat Assassin’s Creed Unity mij heeft tegengehouden wanneer het aankomt op het kopen van deze game. Nu ik de knoop heb doorgehakt en er toch gewoon voor ben gegaan, kan ik alleen maar blij zijn dat ik het risico heb genomen, gezien Ubisoft daadwerkelijk heeft geleerd en geluisterd. Unity kunnen we het beste beschouwen als een prototype van de definitieve machine die nu Syndicate heet. De dingen die niet werkten, zijn vakkundig vervangen voor onderdelen die al eerder hun diensten hebben bewezen. Zo zijn de assassination flashbacks, die in mijn mening absoluut niet werkte, vervangen door de oude vertrouwde confessies. De duizenden NPC’s die meer dan eens in de weg stonden, zijn behoorlijk in aantal teruggeschroefd, wat niet meteen betekent dat Londen kaal en saai is geworden.

Verre van dat zelfs, Londen bruist van de activiteit en wordt waarlijk geportretteerd als een industriële stad waar dag en nacht machines draaien, koetsen rijden en straatbendes de dienst uitmaken. Dit straatbeeld oogt in het begin vrij vuig en duister, maar naar mate je als Jacob en zijn Rooks de bendes uit de weg ruimt, kindarbeiders bevrijdt en de diverse districten van Londen ontdoet van de rivaliserende Blighters, zul je merken dat deze districten beginnen op te leven. Dat dit alles niet zonder slag of stoot gaat, lijkt me niet meer dan logisch, dus bereid je voor op de nodige straatgevechten om je positie op straat af te dwingen. Dat ook dit looppad zijn keerzijde kent, daar zul je naarmate het verhaal ontvouwt persoonlijk achter gaan komen.

Een andere grote verandering in Syndicate is de manier van transportatie, oftewel hoe je van punt A naar punt B komt. Geloof het of niet, maar Londen was zelfs aan het einde van de 19e eeuw al behoorlijk van formaat. Het grootste probleem voor velen bleek in Unity dan ook de afstand tussen de diverse missies te zijn. Gezien Londen nog groter is, zou dit dus kunnen leiden tot meer frustratie, maar het introduceren van een aan je blade geknoopte zipline maakt al gauw een einde aan deze ergernis. Wanneer het je blieft, kun je nog steeds klimmen en klauteren tot je een ons weegt, maar je kunt je ook al slingerend aan een touw begeven door de straten van de stad. Voor de groep die de eerste optie prefereert, kan ik melden dat het freerunnen vrijwel identiek is gebleven: je gebruikt één knop voor het omhoog freerunnen en weer een andere om je omlaag te laten zakken.

Hoe geruisloos je ook te werk gaat, aan de nodige confrontaties ontkom je helaas niet. Het is daarom dan ook raadzaam om beide personages van de nodige upgrades te blijven voorzien. Zo zul je Jacob en Evie de nodige skills moeten laten leren door middel van verkregen skillpoints te spenderen en ze zo in niveau te laten stijgen. Ook de diverse wapens die de beide assassins tot hun beschikking hebben, zullen regelmatig vervangen moeten worden door betere varianten ervan, gezien de Blighters die je later in de game treft ook niet stil hebben gezeten. Doe je dit niet en vertrouw je op je reactievermogen en geluk, dan zul je maar al te vlug merken dat je iets te zelfverzekerd bent geweest. Gelukkig hoef je geen tergende en nutteloze sidequests te voltooien om aan nieuwe wapens te geraken. Het simpelweg voltooien van je main quests is al voldoende om de nodige wapens en upgrades vrij te spelen. Uiteraard verdien je wel meer items wanneer je wel van je verhaal afwijkt en enkele van de talloze sidequests onderneemt. Normaal had ik er een hekel aan, maar in Syndicate zijn deze nevenactiviteiten logisch en breken ze het verhaal absoluut niet. Hell, soms ga je zelfs gewoon naar ze op zoek, dat was tenminste mijn beleving.

Een van de dingen die bij Unity wel goed uitpakte, namelijk de Black Box-missies, zijn in Syndicate ook weer van de partij. Naarmate je je in elk van de negen sequenties dichter bij je uiteindelijke slachtoffer begeeft, zul je diverse opties voorgeschoteld krijgen om zijn of haar leven te ontnemen. Deze opties bieden infiltratiekansen, stealthkansen en unieke moorden, waarvan de laatste zijn voorzien van een one-of-a-kind animatie. Hoe je deze kansen kan benutten, kun je achterhalen door je verbeterde eaglevision te benutten, essentiële personen te identificeren en de nodige acties te ondernemen. Dit geeft elke assassination nog meer uitdaging, gezien het niet altijd de meest eenvoudige aanpak betreft. Dat het voldoening schept, is dan wel weer een meer dan welkome bonus.

Om mijn lofzang passend af te ronden, dient er gezegd te worden dat alle hoofdpersonages meer dan ooit goed uit de verf lijken te komen. De interactie tussen Jacob en Evie doet je geloven dat je daadwerkelijk naar een broer-zus vete zit te kijken, terwijl aartsvijand Crawford Starrick en zijn aanhang werkelijk een attitude hebben die ervoor zorgt dat je ze ook letterlijk de keel door wil snijden. Dit alles komt zo goed uit de verf doordat er merkbaar veel tijd en moeite is gestoken in het neerzetten van een geloofwaardig verhaal, waarbij voice acting en motion capturing de spil hebben gevormd. Ook zijn de cutscenes subliem uitgewerkt, maar dat was altijd al een van Ubisoft’s grootste eyecatchers. Omdat het verhaal van zichzelf een vrij duistere ondertoon heeft, wordt hier en daar een extra vleugje humor geïntroduceerd door historische figuren als Charles Darwin, Alexander Graham Bell en Charles Dickens, die door de manier waarop ze geportretteerd worden ineens een stuk minder stoffig over komen.

Weldra zijn we beland bij het eindstation van deze stoomtrein die mijn review is, maar niet voordat ik mijn hobbelloze rit afsluit met een enkel puntje van kritiek. Want hoe mooi en goed Assassin’s Creed Syndicate ook is, perfectie bestaat niet, ook niet hier. Nu draait deze game absoluut niet slecht. Sterker nog, hij draait soepeler dan ooit, maar toch blijft texture pop-in roet in het eten gooien. Nu dient gezegd te worden dat ik de game heb gespeeld op de PlayStation 4, waar Unity ook veruit het minste op was, maar ik had gehoopt dat de acceptabele day-one patches dit hadden verholpen. Ook liep ik heel af en toe vast tegen een muur en zijn camerastandpunten niet altijd ideaal, maar de blijdschap die de game me verder biedt, laat mij deze schoonheidsfoutjes snel vergeten. “Nothing we can’t fix, right mate?”