Assassin’s Creed Odyssey

“Singleplayergames zijn dood” is bijna een slogan in de game-industrie geworden. Singleplayergames worden echter nog steeds gemaakt en gespeeld. Assassin’s Creed Odyssey is er daar een van. Wij gingen op onze eigen Odyssee om te checken of het de reputatie van singleplayergames hoog kan houden.

431 jaar voor Christus gebeurde er in Griekenland meer dan genoeg om een Assassin’s Creed-game op te baseren. Bovendien heeft het oude Griekenland net als Egypte een epische geschiedenis gehuld in legendes en imposante verhalen. Als literatuurwetenschapper die de Odyssee gelezen heeft, was ik daarom benieuwd naar wat deze game te bieden heeft.

Zijn singleplayergames dood?

Hoewel bovengenoemde kreet duidde op het feit dat singleplayergames vaak minder goed of zelfs slecht verkochten, is er sindsdien meer nadruk komen te liggen op de heropleving van het genre. Ontwikkelaars lijken bijvoorbeeld meer hun best te doen om spelers de kans te geven de gameplay naar hun eigen wensen en vaardigheden aan te passen. Dit gebeurt met meer dan alleen een moeilijkheidsgraad.

Deze opties worden in Odyssey in een mooi Animus-jasje gegoten. De reeks had dankzij de Animus altijd al de kans om elementen die spelers uit de game-ervaring forceren juist deel van de game te maken, maar maakt hier pas in Odyssey gebruik van. Zoals in alle Assassin’s Creed-games speel je iemand die via een machine genaamd de Animus het verleden herbeleeft als een bepaald persoon. In Odyssey zijn de tutorial en verschillende gameplayopties deel van de Animus geworden, waardoor de in-game personages deze zaken expliciet bespreken. De game op ‘easy’ zetten heeft hierbij betrekking op de heftigheid waarmee in dit geval Layla Hassan het verleden wil ervaren.

Een tweede vraag die Layla’s kameraad stelt, is of hints over het verhaal getoond moeten worden. Naast de gevechten, heeft het ontdekken van de wereld ook een moeilijkheidsgraad. Spelers kunnen ervoor kiezen of ze de traditionele Assassin’s Creed-ervaring willen, waarin de game hen als het ware bij de hand nam en zo van locatie naar locatie begeleidde. Wie wat meer uitgedaagd wil worden, kan gebruikmaken van de nieuwe mode waarbij missielocaties omschrijvingen krijgen in plaats van een icoontje op de kaart. Zo kunnen spelers zelf aan de slag met het uitzoeken van waar ze heen moeten.

Het woord van de muzen

Assassin’s Creed Odyssey is de eerste game van de reeks waarbij spelers keuzes moeten maken. Deze keuzes hebben daadwerkelijk invloed op het verhaal, hoe klein dat effect ook mag zijn. Uiteindelijk krijgen spelers afhankelijk van de dilemma’s die de game biedt verschillende eindes te zien. De eerste keuze die spelers voorgeschoteld krijgen, is als wie zij willen spelen: als Kassandra of Alexios? Via dialoogopties kun je dit personage verder vormgeven. Doen ze alles voor het geld of hebben zij juist harten van goud?

Assassin’s Creed Odyssey zou helemaal geen Assassin’s Creed zijn als het zich niet in een historisch moment genesteld had. 431 jaar voor Christus speelde de invasie van de Perzen nog een rol in het dagelijks leven van Grieken en ook de Spartanen en Atheners hadden toentertijd flinke ruzie met elkaar. Deze strijd heeft zich in veel facetten van de game gewurmd en ook de basis van het verhaal rust hierop. Je personage dient op narratief gebied een keuze te maken: aan wiens kant willen zij staan?

Het jammere hieraan is dat de game je geen duidelijke reden geeft waarom je überhaupt zou kiezen. De verhaallijn neemt je van de ene partij naar de andere zonder je een reden te geven voor welke partij je moet gaan. Hierdoor zijn de Spartaanse en Atheense legers bijna precies hetzelfde, maar hebben zij andere jasjes gekregen. Dit wordt verder benadrukt wanneer je een vraagteken op de kaart tegenkomt, maar dat het niet duidelijk wordt gemaakt wiens gebied je binnendringt. Uiteindelijk bestaat de kans dat je Spartaanse schatten steelt en Spartaanse soldaten doodt, terwijl je juist aan hun kant stond.

Vechten voor het vaderland

De basis van het gevechtssysteem in Odyssey is gelijk aan dat van Origins. Toch zijn er een heleboel nieuwigheden aan toegevoegd die het vechten vernieuwend en ook een stuk dynamischer maken. Je vecht nog steeds met een lichte en een zware aanval. Tegenaanvallen blokkeer je niet meer met je schild, want dat heb je niet in Odyssey. Dit doe je door het drukken van bepaalde knoppen goed te timen ten opzichte van de aanval van je tegenstander. Of je kunt ervoor kiezen om aan de kant te rollen.

Je doet in Odyssey drie verschillende soorten damage, namelijk assassin-, warrior- en hunterdamage. Elk soort speelt op een ander moment een rol. Zo maak je met je boog gebruik van huntertechnieken en ben je tijdens zwaardgevechten afhankelijk van je warriordamage. De verschillende soorten damage kun je opbouwen en uitbreiden via de welbekende talent tree. Deze talent tree bestaat uit drie takken waarbij elke tak zich specialiseert in een van de drie richtingen. Op deze manier kun je zelf bepalen hoe jouw personage groeit en van welke vaardigheden hij of zij gebruikmaakt.

De extra vaardigheden zijn de belangrijkste nieuwe elementen bij het vechten en zorgen ervoor dat je minder gaat button bashen en meer stilstaat bij wat je nu eigenlijk wilt bereiken. Alle drie de stromingen hebben hun eigen talenten, zoals het vergiftigen van tegenstanders met een assassintechniek. Wanneer je de strijd aan bent gegaan met een tegenstander die iets te moeilijk is, kun je je warriortraining gebruiken om je vijand met de Spartan Kick van een dak of klif af te schoppen. Hiervoor moet je je wel strategisch bezighouden met waar je staat voordat je dit probeert, want deze technieken kun je niet oneindig vaak inzetten. De vaardigheden verbruiken namelijk adrenaline, wat je alleen vergaart door bijvoorbeeld aanvallen te ontwijken.

Met Ares aan je zij

De hogere moeilijkheidsgraad is ook te merken wanneer je gevechten juist wilt vermijden. Voorbij zijn de dagen waarin je iedereen met een enkele steek met je hidden blade neer kon halen. Tegenwoordig moet je daarvoor een speciale vaardigheid inzetten die weer adrenaline kost. Die techniek bewaar je daarom het liefst voor de sterkere tegenstanders. Aangezien de meeste vijanden met je personage mee levellen, moet je wel vaker stilstaan bij wat je wanneer gaat doen om levend uit een kamp te komen.

Bovendien lijken tegenstanders in Odyssey anders op hun omgeving te reageren dan in vorige delen. Ze werken bijvoorbeeld beter samen en gaan vaker in groepen op onderzoek uit. Dit is natuurlijk slecht nieuws voor de hoofdpersoon, die hiermee een grotere kans heeft om het hele kamp bij elkaar te halen met een gevecht. Een interessant extraatje is het feit dat soldaten hun gevallen kameraden daadwerkelijk oppakken en vervoeren.

Om spelers toch nog een handje te helpen, biedt de game een groot arsenaal aan wapens en kleding. De uitrustingen in Odyssey hebben meer stats dan in vorige Assassin’s Creed-games, waardoor er meer dan genoeg mogelijkheden bestaan om je vijanden bij te benen. Nog een toevoeging zijn de graveringen. Deze pas je toe op je uitrusting zodat je kleine bonussen krijgt, bijvoorbeeld vaker critten. Bovendien heb je de optie om je uitrusting te upgraden, zodat de speciale voorwerpen die je op je reis vindt langer mee kunnen gaan.

De pracht van het oude Griekenland

Naast de oorlog tussen de Spartanen en de Atheners, brengt deze periode is Griekenland een heleboel beroemdheden met zich mee. Zo ontmoet je als Kassandra of Alexios de enige echte Herodotos, die gezien wordt als de vader van geschiedenis als vak. Op een gegeven moment kom je Perikles tegen, wiens invloed op Athene nog steeds zichtbaar is. Ook loop je Sokrates tegen het lijf, een filosoof die in het rijtje naast de legendes Plato en Aristoteles past.

Naast deze personen, krijgen we ook het land zelf te zien. Griekse architectuur is overal te vinden en bezorgt een dosis verlangen naar oude, andere tijden waarin goden overal de schuld van kregen en gevreesd doch gerespecteerd werden. De wereld zelf bevat ook meer dan genoeg om spelers zoet mee te houden. Ten eerste is het oppervlak een stuk groter dan in Origins. De zee wordt hier echter ook bij gerekend. Hierdoor is er effectief evenveel of juist minder speelruimte.

Daarbij is de ruimte die er wel is een stuk diverser dan in Origins. Waar er in Egypte voornamelijk woestijnen waren, bevat Griekenland een beetje van alles: besneeuwde bergtoppen, beboste heuvelruggen en verlaten valleien. In Odyssey is het dus nog makkelijker dan in Origins om jezelf kwijt te raken in de prachtige vista’s die op je wachten. In de wildernis is het weer mogelijk om op jacht te gaan naar dieren. Griekenland brengt andere fauna met zich mee, dus in Odyssey kun je het opnemen tegen onder andere herten en haaien.

Naar de top van de Olympus

Naast het vechtsysteem, is het beklimmen van objecten altijd een van de kernpunten van de serie geweest. Met Origins verbeterde Ubisoft dit aspect behoorlijk ten opzichte van vorige games. Dit kwam voornamelijk door het feit dat het klimmen niet meer beperkt was tot gebouwen of bomen. In Odyssey is het opnieuw mogelijk om nagenoeg overal op te klauteren. Aangezien de Grieken net als de Egyptenaren niet zo van de hoge gebouwen waren, kunnen spelers hierdoor alsnog schitterende vista’s opzoeken.

De mogelijkheid om rotsen te beklimmen in combinatie met de soepelheid waarmee dit meestal gaat, zorgt ervoor dat het ook gewoon leuk is om te doen. Het is meer geworden dan een middel om een doel te bereiken, maar kan ondertussen ook gewoon een doel op zich zijn. Dit is deels doordat de game snel reageert op input en deels doordat de animaties er enorm soepel uitzien.

Dat de animaties goed in elkaar zitten, geldt ook voor de rest van de game. Gevechten zien er goed uit en alleen al het rondwandelen voelt erg responsief aan. Hierdoor is het alleen maar vreemder dat de animaties tijdens cutscenes juist erg haperen en dat mensen zich stijf en bijna onnatuurlijk bewegen op zulke momenten.

Met de zege van Poseidon

Om de hoofdmissies te kunnen voltooien, moet je af en toe wat sidequests oppakken om je level omhoog te krikken. Odyssey heeft dan ook meer dan genoeg inhoud naast het verhaal zelf om spelers zoet mee te houden. Sidequests bestaan net als in Origins over het algemeen uit het oplossen van andermans problemen. Dit kan het doden van mensen of het verzamelen van bepaalde voorwerpen zijn. Een nieuwigheid in Odyssey is wel het feit dat je aan de hand van deze sidequests mensen ontmoet waarmee je kunt flirten en uiteindelijk seks mee kunt hebben. Dit zijn verder geen diepgaande relaties zoals we die van bijvoorbeeld Mass Effect kennen, maar vormt toch een leuk extraatje voor wie daar interesse in heeft.

Daarnaast introduceert Odyssey een mercenary-systeem dat op het Nemesis System van Shadow of Mordor lijkt. Dit systeem is een hiërarchie van huurlingen waarin je je weg naar de top kunt vechten en heeft geen meerwaarde voor het verhaal zelf. Huurlingen droppen vaak betere loot dan normale vijanden, maar zijn daarom ook een stuk moeilijker om te verslaan. Verder komen ze achter je aan wanneer een sponsor een prijs op je hoofd zet. Dit werkt als het politiesysteem van GTA, waarin je één tot vijf sterren kunt krijgen afhankelijk van de prijs op je hoofd. Hoe hoger het bedrag, hoe meer huurlingen je achtervolgen. Om hier vanaf te komen, kun je de persoon die de premie uitlooft vermoorden, de premie zelf betalen of simpelweg zo lang niet opvallen dat de prijs weer zakt. Hierdoor wordt de game iets spannender gemaakt dan wanneer je simpelweg van missie naar missie moet gaan.

Tegenwoordig is een Assassin’s Creed-game geen Assassin’s Creed meer zonder scheepvaart. Ook in Odyssey ga je dus regelmatig aan boord van de Adrestia om de wateren rondom Griekenland te verkennen. Dit werkt in principe hetzelfde als in alle voorgaande delen. Wel kun je in Odyssey mensen werven om deel van je crew te worden. Zij brengen bonussen met zich mee die je kunnen helpen tijdens de zeevaart. Verder kun je weer gevechten aangaan en je schip upgraden met de buit. De pop-in die overal aanwezig is in de game, komt echter het beste naar voren op zee. Schepen komen uit het niets tevoorschijn omdat ze gewoon nog niet helemaal geladen zijn, wat voor de nodige frustratie zorgt.